“งั้นก็ไปกันเถอะค่ะ ฉันอยากรีบกลับบ้านแล้ว”

เก็บข้าวของที่เหลือลงกระเป๋าด้วยความเร่งรีบ ก่อนจะยื่นมือไปจับข้อมืออีกฝ่ายด้วยความเคยชิน ดึงเบา ๆ ให้อีกคนเดินตามมา

“เอ่อ ว่าแต่ วันหยุดแบบนี้คุณอาชิยะออกมาทำอะไรเหรอคะ“

ชวนคุยเรื่อยเปื่อย หวังเบี่ยงเบนความสนใจจากเหตุการณ์ที่เพิ่งพบเจอ

ไล่สายตามองตามอีกฝ่ายด้วยความสนใจแต่ก็แอบพะวงอยู่เล็ก ๆ

“เอ๊ะ?”

“แค่นี้เองเหรอคะ… เอาไปไว้ไกล ๆ กว่านี้ไม่ดีกว่าเหรอคะ”

แต่เห็นรอยยิ้มแบบนั้นก็… คงไม่มีอะไรแล้วล่ะมั้ง พยายามบังคับตัวเองให้เลิกสั่นกลัว

ทำหน้ามุ่ยมองคนเป็นครูเมื่อได้ยินแบบนั้น ต้องมีอะไรแน่นอน แต่แค่เธอไม่รู้และสัมผัสไม่ได้เท่านั้นเอง

แต่อย่าสงสัยเลยจะดีกว่า…

“อ อื้อ ขอบคุณนะคะ”

+

คำพูดของอีกฝ่ายทำให้รู้สึกกลัวขึ้นมา

ย่อตัวนั่งยอง ๆ ก่อนเทของในกระเป๋าออกมากองที่พื้นด้วยความร้อนรน วางถุงผ้าทิ้งบนพื้นแบบนั้น ลุกขึ้นพลางเขยิบตัวไปหลบอยู่ด้านหลังคนตัวสูงอีกครั้ง()

”นี่คือ ‘อะไรแปลก ๆ’ ที่คุณว่าหรือเปล่าคะ…“

“อ๊า!“

เผลออุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อจู่ ๆ อีกฝ่ายก็เรียกชื่อเธอขึ้นมา

ถ้าเป็นในสถานการณ์ปกติ เธอคงจะเอ่ยปากแซวไปแล้ว แต่ว่า…

หันกลับไปมองคนที่หอบหายใจแรง ยื่นมือไปลูบแผ่นหลังอีกคนเบา ๆ เหมือนก่อนหน้านี้

”อ…อะไรแปลก ๆ งั้นเหรอคะ?“

”ฉันไปซื้อของที่มาร์ท มีแค่ถุงช็อปปิ้งอันนี้…“ ยกถุงผ้าที่เต็มไปด้วยข้าวของต่าง ๆ ให้ดู

”เดี๋ยวนะ…“

ความจริงก็รู้ว่าประโยคนั้นพูดเพื่อให้ตัวเองคลายความกลัว และนั่นก็ได้ผลจริง ๆ ไม่ได้เชื่อคำว่าที่ว่าไม่มีอะไร แต่เชื่อว่าคนตรงหน้าจะปกป้องเธอได้

“ได้ค่ะ เอ่อ… ระวังตัวด้วยนะคะ”

พยักหน้ารับคำก่อนจะค่อย ๆ ก้าวเท้าเดินต่อไป พยายามบังคับตัวเองไม่ให้หันไปมอง

เดินออกมาสักพักจึงเริ่มรู้สึกหวาดระแวงขึ้นมาอีกครั้งท่ามกลางเสียงจักจั่นที่ร้องระงม ตัดสินใจเดินช้าลง ทันใดนั้น…

(ฮุฮิ เราฟินมากค่ะ 😎)

ขณะที่กำลังมองดูวัตถุดิบรอบ ๆ ร้านก็ได้ยินเสียงพึมพำจากคนข้าง ๆ

“ขาดอะไรหรือเปล่า”

เมื่อสังเกตดูดี ๆ ก็เห็นว่าในลิสต์มีแต่ผักเต็มไปหมด ไม่มีเนื้อสัตว์เลยสักนิด แม้กระทั่งเนื้อปลาก็ไม่มี…

“ทานากะคุงจะทำเมนูอะไรเหรอจ๊ะ จำได้ไหม” เอ่ยถามออกไป เผื่อจะสามารถช่วยเลือกวัตถุดิบให้อีกฝ่ายได้

เห็นท่าทางสบาย ๆ ของอีกฝ่ายทำให้โล่งใจขึ้นมาเปราะหนึ่ง พยักหน้าเห็นด้วยกับที่ว่าคนน่ากลัวที่สุด

อาจจะคิดไปเองจริง ๆ…

“อื้ม ขอบคุณค่ะ รบกวนด้วยนะ”

แอบรู้สึกเกรงใจ แต่ตอนนี้ต้องการคนอยู่เป็นเพื่อนมากกว่า

ยื่นกระเป๋าผ้าส่งให้คนเด็กกว่า ก่อนจะก้าวเท้าเดินนำออกมาช้า ๆ

“อ…เอ่อ สึกิจังสบายดีไหม” พยายามหาเรื่องคุยเพื่อเบี่ยงเบนความกลัวด้วยท่าทีเลิ่กลั่กแบบนั้นนั่นแหละ

(มิอุซังเอ็นดูสุด ๆ น้องชายพรี่ 😭😭😭 ยิ้มเยอะ ๆ นะรู้ก 🥹💘)

(หลานป้า😭😭😭💜💜💜 น่ารักมากเลยค่ะ😍)

รู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาทันทีที่อีกฝ่ายบอกว่ามีคนเดินตาม กำลังจะหันไปมองแต่ก็ต้องตัวแข็งทื่อกับประโยคต่อมา

กลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอ กุมมือสั่น ๆ ตัวเองแน่นอย่างหาที่พึ่ง

“ล..ล้อเล่นใช่ไหมคะ ฮ่ะ ๆ ฉันไม่เชื่อหรอก ฮ่ะ ๆ”

เชื่อสุดใจ

“คุณเห็นเขาเหรอคะ…” ทำใจกล้า ถามออกไปด้วยน้ำเสียงอันเบาหวิว

(ชอบมาก ๆ เลยค่ะ ขอบคุณนะคะ พี่สาวมีความสุขมาก ฮือ ๆๆๆๆ เหมือนได้น้องชาย น่ารักจัง😭💗 แต่เค้าวาดคืนให้แยะ😘)

(เราไม่ยอมโดนฝ่ายเดียวหรอกค่ะ!?)

ละสายตาไปมองกะหล่ำปลีหัวใหญ่ในมืออีกฝ่ายแล้วยิ้มออกมา

"ใช่แล้ว เลือกได้ดีมากเลยค่ะ"
"ทานากะคุงมีพรสวรรค์นะเนี่ย"

หยิบตะกร้าช็อปปิ้งบริเวณนั้นส่งให้เด็กหนุ่มใช้ในการใส่ของ

เธอช่วยเด็กน้อยเลือกซื้อวัตถุดิบต่าง ๆ ตามลิสต์ในกระดาษโน้ตอย่างเพลิดเพลิน ช็อปปิ้งกับคนอื่นสนุกดีเหมือนกัน

"ขาดเหลืออะไรอีกไหมคะ" หันไปถามอีกครั้ง

พยักหน้ารับ มองกะหล่ำปลีที่ถูกยกขึ้นมา มองสำรวจแล้วลองหยิบตามขึ้นมา กวาดสายตาดูกะหล่ำปลีที่เรียงราย หยิบๆขึ้นมาสองสามลูกแล้วเลือกหยิบขึ้นมาหัวหนึ่ง

"แบบนี้?"

ลูกที่หยิบขึ้นมามีขนาดใหญ่ สะอาด ตรงตามที่อีกฝ่ายพูดทุกประการ

“อยู่คนเดียวจ้ะ ลองออกมาใช้ชีวิตเองน่ะ”

พยักหน้ารับรู้ ยิ้มให้ก่อนตอบ

“ทานากะคุงก็อยู่คนเดียวเหมือนกันสินะ เก่งมากเลย”
“ดีแล้วล่ะ อาหารสำเร็จรูปทานมาก ๆ ก็ไม่ดีนะ”

เห็นสายตาอ้อนวอนจากคนข้าง ๆ ก็อดยิ้มขำด้วยเอ็นดูไม่ได้

“วิธีการดูผักน่ะ ต้องเลือกผักที่สะอาด มีสีเขียวตามธรรมชาติ ไม่ช้ำ ไม่เหี่ยว“

หยิบกะหล่ำปลีหัวหนึ่งขึ้นมาให้เด็กหนุ่มดู
”อย่างอันนี้ใช้ได้เลย“

“คุณก็รู้อยู่แล้วนี่คะ” เงยหน้ามาส่งยิ้มอ่อนโยนให้ เงียบไปครู่หนึ่ง

“ฉันชอบคุณ อาชิยะ ฮิบิกิ“

ตอบอย่างตรงไปตรงมา สบสายตากับคนตรงหน้า เม้มปากด้วยความประหม่า พยายามซ่อนอาการเขินอาย แต่อย่างไรก็ปิดใบหูแดง ๆ นั่นไม่ได้

อา ไม่ใช่รักแรกวัยมัธยมสักหน่อย

ฉัน… อาจจะชอบคุณมากกว่าที่คิด

อมยิ้มเมื่ออีกฝ่ายตักอาหารมาให้ตัวเองไม่หยุด

ปกติเธอไม่ได้เป็นคนกินเยอะเท่าไหร่ แต่วันนี้อาจจะกินหมดก็ได้…

ขณะที่กำลังเพลิดเพลินกับอาหารมื้อเย็น จู่ ๆ คู่เดทของเธอก็ทักขึ้นมาพร้อมกับคำถามวัดใจ

ชะงักเล็กน้อย ใบหน้าเริ่มขึ้นสีระเรื่อทั้ง ๆ ที่อาหารยังเต็มแก้ม มาถามกันตรง ๆ แบบนี้เธอก็เขินเป็นเหมือนกันนะ

กลืนอาหารลงคอก่อนพยักหน้าเบา ๆ

+

ปิดปากเงียบตามคำสั่ง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่คงไม่ใช่เรื่องดีเท่าไร

มองใบหน้าและท่าทางที่ไม่สบอารมณ์นั่นยิ่งทำให้รู้สึกใจเสีย

หยุดเดินและผละตัวออกมาเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงสบถจากคนข้าง ๆ เอี้ยวตัวไปเผชิญหน้าอีกฝ่าย จากนั้นจึงยกมือขึ้นลูบแผ่นหลังกว้างหวังปลอบประโลมให้ใจเย็น ๆ แม้ตัวเองจะยังรู้สึกหวาดกลัวอยู่

‘เกิดอะไรขึ้นคะ‘ เพราะโดนสั่งให้เงียบเลยขยับปากพูดทีละคำแบบไม่มีเสียงส่งไปแทน

“ไหน ๆ ขอฉันดูหน่อย เอ…”

สายตาเพ่งไปยังกระดาษโน้ตใบเล็ก พบเป็นข้อความ…เตือนความจำ? ดูแล้วน่าจะเป็นลายมือเด็ก เดาว่าคงเป็นของคนตรงหน้านั่นแหละ

“งั้นเรามาช็อปปิ้งของตามในลิสต์กันนะคะ“ ส่งยิ้มอ่อนโยนให้พลางเดินนำเข้าไปในซุปเปอร์มาร์เก็ต

”เริ่มจากของสดก่อนดีไหม“

ชี้ไปยังโซนของสดซึ่งอยู่ยังมุมหนึ่งในร้าน