"ลาก่อนโย อย่าโทษตัวเองที่โน้มน้าวพี่ไม่สำเร็จ"

"ลาก่อนครับพี่ซาเอะ"

สองขาพลันอ่อนแรงลงยามเมื่อแผ่นหลังแกร่งนั้นหายไปจากสายตาเพราะถูกมหาสมุทรบดบัง ยกของดูต่างหน้าจรดแนบหน้าผากพลางสะอึกสะอื้นร้องไห้แทบขาดใจอยู่ตรงนั้นอย่างมิอาจฝืนกลั้น

"ผมรักพี่นะ ขอให้พี่เดินทางปลอดภัย แล้วสักวันขอให้เราได้เจอกันอีก...."

end.

"พี่ซาเอะ"

"พี่ให้คำถามสุดท้าย"

"...."

"...."

"ผมขอยืนส่งพี่จนลับสายตาได้ไหม"

ครานี้คนพี่ไม่ได้ตอบอะไรออกไป ทว่ากลับถอดเสื้อตัวนอกของตนออกเพื่อนำไปคลุมบนไหล่บาง มือซ้ายเสยกลุ่มผมที่บดบังแผ่นหน้าผากพลางกดจุมพิตลงไปแผ่วเบา

"พี่ซาเอะ"

"ยื้อพี่ไปก็ไม่ช่วยให้พี่เปลี่ยนใจหรอกนะ"

"ผมรู้ พี่ว่าถ้าผมใส่มัน ผมจะดูดีแบบพี่หรือเปล่า"

"สำหรับพี่ ไม่ว่าจะแบบไหนก็เป็นโยอยู่ดี"

สำหรับซาเอะ โยอิจิงดงามอยู่เสมอไม่ว่าจะเป็นช่วงเวลาใด

"ขอบคุณนะโย ที่มาส่งพี่ และขอโทษที่ต้องปล่อยให้เดินกลับคนเดียวทั้ง ๆ ที่เรามาด้วยกัน"

"พี่ซาเอะ"

"หืม?"

"ผมขอกำไลข้อมือกับสร้อยของพี่ได้ไหม"

"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ"

กล่าวจบจึงเอื้อมมือไปปลดเครื่องประดับที่ถูกร้องขอของตนออกพลางยื่นให้คนตรงหน้า สองมือเล็กรับมาและกอบกุมมันไว้อย่างหวงแหน

"พี่ตัดสินใจแล้ว และพี่จะไม่เปลี่ยนใจ ขอโทษที่อยู่กับเราไม่ได้"

มือหนาทาบทับลงผมกลุ่มสีเข้มพลางขยับลูบแผ่วเบา ซาเอะรู้ดีว่าการกระทำนี้ไม่ได้ช่วยให้เจ้าตัวดื้อของตนหายเศร้า แต่เขาก็อยากทำมัน

ระหว่าง 'ความรัก' และ 'ความตาย' สิ่งใดหนอสำคัญกว่า

บัดนี้ได้ประจักษ์แจ้งแล้วว่า 'ความตาย' ได้ถูกเลือก และ 'ความรัก' ถูกทอดทิ้ง

ราวกับว่าซาเอะได้ตระเตรียมทุกอย่างมาเพื่อวันนี้ วันที่เจ้าตัวตั้งใจจะบอกลาโลกของคนเป็นไปสู่โลกแห่งความตาย พร้อมมอบทุกสิ่งอย่างที่ตนมีให้แก่ผู้ที่อยู่ต่อได้ใช้ประโยชน์

"พี่ซาเอะ"

"ว่าไง"

"ไม่ไปไม่ได้เหรอ"

แม้อิซางิ โยอิจิจะเป็น 'ผู้ชนะ' ในเกมวิ่งไล่จับ ทว่าตอนนี้ภายในใจกลับรู้สึกว่าตนคือ 'ผู้แพ้'

ผู้ที่พ่ายแพ้และล้มเหลวในการฉุดรั้งใครสักคนให้มีชีวิตอยู่ต่อ

"...."

"ส่วนรหัส พี่เขียนใส่กระดาษใบเล็ก ๆ ไว้ให้ในกระเป๋าแล้ว หาเอาเองนะ ส่วนอยากเอาเงินไปใช้ทำอะไรก็ตามใจเราเลย โย"

"...."

"บ้านของพี่ จะขายทิ้ง ปรับแต่ง หรือดูแลต่อก็ได้ จะรถยนต์หรือมอเตอร์ไซค์ ใช้ได้ตามสบาย กุญแจแขวนอยู่ตรงไหนเราคงรู้"

"...."

"ทั้งหมดนี้ พี่ยกให้เรานะ"

เสียงหอบหายใจอันเหนื่อยอ่อนดังคู่ไปกับเสียงรอบข้าง ทั้งคู่หย่อนตัวนั่งลงบนผืนทรายให้เรี่ยวแรงฟื้นคืน ในขณะเดียวกัน ซาเอะก็รอฟังคำตอบจาก 'ผู้ชนะ'

"ผมขอเงินพี่ได้ไหม"

"พี่วางกระเป๋าเงินไว้บนโต๊ะหัวเตียง ไม่มีเงินสด มีแต่บัตรเครดิต บัตรล่างสุดเป็นบัญชีเงินเก็บห้ามใช้ ส่วนบัตรอันถัดมาเป็นบัญชีที่ถอนมาใช้เรื่อย ๆ ตามความจำเป็น"

สิ้นคำพูดนั้น สองขาของคนอายุน้อยกว่าก็รีบวิ่งออกไปพร้อมเสียงหัวเราะเป็นสัญญาณว่าเกมการเดิมพันได้เริ่มขึ้นแล้ว คนพี่คลี่ยิ้มบางก่อนจะเริ่มออกตัววิ่งตามเพื่อจับเป้าหมายให้ได้ภายในเวลากำหนด

แต่ช่างน่าเสียดาย ที่เกมนี้อิโตชิ ซาเอะคือ 'ผู้แพ้'

"อยากได้อะไรล่ะเรา"

"พี่ซาเอะ เรามาเล่นวิ่งไล่จับกันไหม สลับกัน ผมไล่พี่ พี่ไล่ผม"

หนึ่งในสองเอ่ยถามพร้อมทั้งหันมาหาคู่สนทนา ใบหน้าเรียวปรากฏรอยยิ้มแสนซน และช่างโชคดีที่นภาวันนี้ไร้เมฆ แสงจันทร์นวลผ่องนั้นจึงสาดกระทบให้มองเห็นใบหน้านี้ได้อย่างชัดเจน

"คนชนะจะได้อะไรล่ะ"

"ขออะไรจากคนแพ้ก็ได้ 1 อย่าง เป็นไง"

"ถ้าจับไม่ได้สักทีล่ะ"

"กำหนดเวลา 3 นาที หวังว่าพี่คงไม่เหนื่อยไปซะก่อนนะ"

เสียงฝีเท้าของสองบุคคลกำลังย่ำเหยียบผืนทรายนวลละเอียด ฝากรอยเท้าเป็นทางยาวรอเวลาให้ผืนน้ำกลบฝัง สองมือสอดประสานแนบแน่นราวกับว่าไม่อยากให้เราสองแยกจากกัน

เส้นผมสีแดงระเรื่อและสีนิลพริ้วไหวไปตามทิศทางลม สองเท้าหยุดยืนพลางทอดมองออกไปยังมหาสมุทรตรงหน้าไร้ซึ่งเสียงเอ่ยกล่าวเพื่อจดจำความรู้สึกในช่วงเวลานี้ให้ได้นานที่สุด

ความปรารถนาประการสุดท้ายหากเทพเทวามีจริงและกำลังรับฟัง ขอให้เราสองได้อยู่คู่กันตลอดกาล แม้แต่ความตายก็มิอาจพรากจาก

แด่เธอผู้เป็นเจ้าของความรัก

รักแรก รักเดียว รักสุดท้ายตลอดไป

ตราบชั่วกัลปาวสาน

end.

มือเรียวเอื้อมออกไปหยิบถ้วยชาขึ้นมาประคองไว้เสมอ-อกพลางยื่นออกมาข้างหน้าเล็กน้อยก่อนจะกล่าวต่อ

"ข้า อิซางิ โยอิจิ ขอให้คำมั่นว่าจะรักและเคารพ อิโตชิ ริน ตลอดชีวิต จะสนับสนุนกันและกัน และจะคอยอยู่เคียงข้างจนกว่าชีวิตนี้จะหาไม่"

"ข้า อิโตชิ ริน ขอให้คำมั่นว่าจะรักและเคารพ อิซางิ โยอิจิ ตลอดชีวิต จะสนับสนุนกันและกัน และจะคอยอยู่เคียงข้างจนกว่าชีวิตนี้จะหาไม่"

"อิซางิ โยอิจิ นายยินดีที่จะรับ อิโตชิ ริน คนนี้เป็นสามีของนายหรือเปล่า"

.
.
.

"อิซางิ โยอิจิ ยินดีที่จะรับ อิโตชิ ริน เป็นสามีครับ"

"อิโตชิ ริน นายยินดีที่จะรับ อิซางิ โยอิจิ คนนี้เป็นสามีของนายหรือเปล่า"

.
.
.

"อิโตชิ ริน ยินดีที่จะรับ อิซางิ โยอิจิ เป็นสามี"

มันค่อนข้างกะทันหันสำหรับอะไรแบบนี้ ใบหูคนเอ่ยขอขึ้นริ้วแดงและเบนสายตาหนี ในขณะที่คนถูกขอกำลังประมวลผลสิ่งที่เกิดขึ้นในหัว

"ทำไมถึง...."

"ก็แค่อยากทำ แต่สถานการณ์มันเปลี่ยนไปหมดแล้วเลยทำได้แค่นี้ พิธีที่มีแค่พวกเรา ไม่มีสักขีพยาน ไม่มีครอบครัวมาร่วมอวยพร ไม่มีแขกมาแสดงความยินดี"

สองมือหนาประคองถ้วยชาไว้ในมือพลางก้มมองเงาสะท้อนของตนที่ปรากฏบนนั้น

"รินเอาถ้วยชามาทำไมเหรอ" โยอิจิทักยามเห็นแฟนหนุ่มของตนถือถาดที่บนนั้นมีถ้วยชาวางอยู่สองใบ

"อิซางิ โยอิจิ" การเรียกด้วยชื่อและนามสกุลเต็มยศเช่นนี้ทำเอาเจ้าของชื่อรู้สึกไม่ดี กลืนน้ำลายเหนียวลงคออึกใหญ่ก่อนจะขานรับด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"แต่งงานกับฉันนะ"

"เอ๊ะ"

หากจุดสิ้นสุดของทศนิยมค่า π ไม่สามารถหาได้ฉันใด ความรักที่เขามีต่ออิซางิ โยอิจิก็ไม่สามารถบรรยายได้ฉันนั้น

ท่ามกลางโลกที่กำลังเปลี่ยนแปลงพร้อมกับความสิ้นหวัง ขอแค่มีเธออยู่ข้างกายก็เกินพอ

ด้วยเหตุนี้เอง ในวันถัดมาจึงได้ตัดสินใจทำเช่นนั้น

การทำทั้งสองอย่างไปพร้อมกันนั้นนับว่าเป็นการสร้างภาระให้แก่ร่างกายอย่างหนัก เพราะฉะนั้นยามภารกิจเสร็จสิ้น ไกด์ต้นอ่อนก็จะเดินไปกอดเซนติเนลของตนก่อนจะหลับไป

นัยน์ตาคมจ้องมองใบหน้ายามหลับของคนรักอย่างไม่รู้จักเบื่อ ปลายนิ้วเรียวเกี่ยวเส้นผมที่หล่นลงมาปรกหน้าไปทัดหู เคลื่อนมาเกลี่ยแก้มใสอิ่มฟูอย่างรักใคร่ และรวบตัวอีกฝ่ายเข้ามากอดแนบอกพร้อมซุกหน้าลงบนต้นอ่อนกลางกระหม่อม

แต่นั่นก็ไม่ได้น่าแปลกใจเสียเท่าไร เพราะเจ้าต้นอ่อนเอาแต่ขลุกตัวอยู่กับพ่อดาร์ก เซนติเนลตลอดทั้งวันแม้ว่าจะโดนผู้อำนวยการไล่ให้ไปฝึกกับไกด์ด้วยกันเองก็ตาม

ดวงตากลมโตคู่นั้นเอาแต่จ้องมองไม่วางตา สังเกต จดจำ ลอกเลียนแบบ ปรับใช้ และนำมาปฏิบัติ กลายเป็นรูปแบบการต่อสู้ ณ แนวหน้า โดยเน้นการสนับสนุนรินเพื่อเปิดช่องว่างให้อีกฝ่ายโจมตีได้ง่ายขึ้นและคอยไกด์เป็นระยะ