(มาแจมนะคะ)

หลังจะได้ยินคำนั้นตัวเขาก็ยืนแข็งทื่อทันที เขารู้ว่าอีกคนพูดกับเขาเพราะตรงนั้นมีกันอยู่สองคน

ใบหูที่ขึ้นแดงนิดหน่อยเพราะเป็นครั้งแรกที่มีเด็กผู้หญิงพูดกับเขาแบบนี้ เขาหันไปตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

“ขอโทษน้า~ฉันเข้าใจแหละว่าฉันหล่อจนห้ามใจไม่ได้ แต่เร็วไปรึเปล่า?”

“เรายังไม่ได้คบกันเลยนี่หนา”

“อ๋อ~ฮะฮะ เปล่าครับพอดีว่าเซมไปน่าจะหูฝาดนะครับ”

เขาขำแห้งๆพร้อมกับรีบแก้ตัวก่อนคนตรงหน้าจะโกรธ

แต่ถึงแบบนั้นเขาก็พอจำได้ว่าคนๆนี้มันศัตรูหน้าตาของเขานี่หนา! นึกแบบนั้นศักดิ์ศรีคนหล่อมันยอมกันไม่ได้ทันที จากทีแรกที่จะหลีกเลี่ยงไม่ให้อีกฝ่ายโกรธกลายเป็นว่าเหมือนจะยุยงมากกว่าเดิม

“แต่ว่านะครับแบบนี้น่าจะโดนแกล้งมากกว่ามั้ยครับความหล่อรุ่นพี่มันบิดเบือนความคิดได้ขนาดนี้เลยหรอครับเนี่ย!”

”นั้นสินะ“

สีหน้าที่ดูสบายใจของคนตรงหน้านั่นทำให้รู้สึกวางใจลงในความคิดของเขา เลยเริ่มก้าวขาเดินขึ้นไปอีกชั้นแต่ก็พบว่ากลับมายังชั้น2เหมือนเดิม

“รุยจังแบบนี้ใช่แน่หรอ?“

เขาแสดงสีหน้ากังวลเล็กน้อยแล้วหันไปหาอีกคน

”ฉันว่านะรุยจังเราแย่แล้วล่ะ;;;“

เขาเชื่อสนิทใจว่าพวกเราสองคนเพิ่งบังเอิญเจอเรื่องลี้ลับพร้อมกัน

“แบบนี้ก็อดเห็นของดีน่ะสิ!”

(ขออนุญาตนะคะ🤲)

ระหว่างทางที่เดินเล่นอยู่ก็เหลือบไปเห็นเจ้าของเรือนผมสีชมพูสะดุดตา คล้ายว่าเขาจะเคยเห็นคนๆนี้มาก่อนแต่ก็จำไม่ได้ แต่ก็เลือกที่จะเดินเข้าไปทักแบบอดไม่ได้กับการกระทำของเขา

“คือว่าขอโทษนะครับ แต่แบบนี้เด็กอนุบาลยังดูออกเลยว่าไม่ใช่สารภาพรั-”

เขาชะงัก เพิ่งนึกได้ว่าอีกฝ่ายเป็นรุ่นพี่ แต่คำพูดของเขามันออกไปจนเกือบหมดแล้วเลยได้แต่ตัวแข็งค้าง

พอได้ยินแบบนั้นความเหนื่อยที่วิ่งมาก็หายเป็นปลิทิ้ง

”ไอที่ว่าของดีนั้นมันจะสักแค่ไหนกันเชียว!“

ดวงตาสีนิลเกิดประกายเล็กน้อยพร้อมกับเจ้าของดวงตานั้นที่ได้เริ่มก้าวขาขึ้นไปยังชั้น3ของตึก

แต่พอขึ้นมาแล้วก็พบว่ามีบางอย่างแปลกๆ เพราะว่ารุยจังบอกว่าชั้น3ใช่มั้ยนะแต่ทำไมตรงกำแพงถึงเขียนเลข2ละ

“คือว่านะรุยจังเมื่อกี้เราอยู่ชั้น1รึเปล่า?” เขาหันไปถามคนที่ตามมาข้างหลังด้วยรอยยิ้มเจื่อนเล็กน้อย

เจ้าของเรือนผมสีดำแสดงท่าทีตกใจนิดหน่อยก่อนจะเอ่ยถามออกไป

“ว่าแต่ทัคคุงได้เรียกชื่อฉันรึเปล่า ?พอดีว่าฉันเล่นเกม‘บิงโก‘อยู่น่ะ แต่หายังไงก็หาไม่เจอสักทีฮ่าฮ่า”

เพราะหาไม่เจอสักทีเลยกลัวว่าจะเข้าใจผิดที่มีคนเรียกเลย เลือกที่จะถามคนตรงหน้าออกไปเพื่อความแน่ใจ

ในระหว่างทางที่มินซูกำลังเดินหาสิ่งลี้ลับใน‘บิงโก’เช่นกัน แต่เหมือนหายังไงก็หาไม่เจอจนกระทั่งได้ยินเสียงเรียกชื่อจากที่ไหนสักแห่ง

เขาเดินตามเสียงนั้นไปเรื่อยๆ หันมองไปทั่วจนเกือบจะชนเข้ากับคนตรงหน้า พอเงยหน้ามองดีๆ เขาคนนั้นก็ไม่ใช่คนห่างไกลที่ไหนเลย แต่กลับเป็นเพื่อนรูมเมทร่วมหอพักของเขานั่นเอง

“ทัคคุง!? มาทำอะไรแถวนี้หรอ?“

+

พอถึงมาถึงที่ๆบอกไว้ก็เจอเจ้าของข้อความจริงๆ เลยเลือกที่จะโบกมือและตะโกนเรียกทันที

“รุยจัง~! ที่ส่งข้อความมามีอะไรจะให้ดูหรอ?”

เขาไม่รอช้าที่จะทวงถามอีกฝ่ายเกี่ยวกับต้นเหตุที่ทำให้เขารู้สึกอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา

“นายถ่ายรูปส่งมาให้ฉันดูก็ได้นี่น่า (´ー`;;)“

เขาปาดเหงื่อที่ออกเล็กน้อยเพราะรีบวิ่งมาจากทางเดินระหว่างหอพักชายกับตึกปี2 พร้อมกับชุดพิธีการที่ค่อนข้างรุงรังสำหรับเขา

‘ติ๊ง‘

เสียงการแจ้งเตือนว่าได้รับข้อความดังออกมาจากโทรศัพท์ของเขาตั้งแต่ช่วงเช้าพอเปิดออกมาดูก็แสดงชื่อที่คุ้นเคย

”รุยจัง?“ มินซูพูดชื่อของหนึ่งในรูมเมทหอพักที่เขาอาศัยนอนด้วยเกือบทุกคืนก่อนจะกวาดสายตามองข้อความที่อีกฝ่ายส่งมาให้

“มีอะไรจะให้ดูงั้นหรอ?“

ถึงจะไม่เข้าใจว่าจะให้ไปหาทำไมทั้งๆที่อีกฝ่ายถ่ายรูปมาให้ดูก็ได้แท้ๆแต่ก็ละทิ้งความเอะใจไว้แล้วก็มุ่งหน้าไปหาเจ้าของข้อความทันที

+

(คนๆนี้มันสวยสุดๆ😭✨✨)