มิโนริเห็นรอยยิ้มดูไม่รู้เดียงสาของเด็กหนุ่ม หากก็ยังไม่คิดสบตา

”ค่ะ“

เธอตอบเพียงสั้น ๆ

สั้นคับคล้ายกับชะตาของมิซูรุอย่างแปลก ๆ

“โอ๊ะ--!”

ร้องออกมาเบา ๆ ยกสองมือขึ้นกุมหน้าผาก

“เจ็บนะ…”

มิโนริบ่นอุบ แก้มขาวผ่องพองขึ้นน้อย ๆ ไม่พึงใจ

“มิคุงไม่น่ารัก ไม่เล่นด้วยแล้วค่ะ”

ว่าแล้วก็หันตัว เตรียมท่าจะกลับบ้าน

เมื่อเดินพ้นเข้ามายังทางเดินของบ้าน สาวเจ้าก็หันขวับไปหาเพื่อนที่เคยตัวน้อยของตนโดยไว

"มิคุง จะอายุเท่าไหร่ ก็ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากถูกเรียกว่าแก่หรอกนะคะ"

ใบหน้าของสาวน้อยมุ่ยใส่เด็กหนุ่มตัวโตตรงหน้า

"ไม่ได้เจอกันพักนึง ปากคอเราะร้ายขึ้นเยอะนะคะ มิคุง"

ว่าแล้วก็ถอนหายใจออกเบา ๆ

"ทั้งที่เมื่อก่อนเคยน่ารักมากแท้ ๆ..." มิโนริไม่ว่าเปล่า ยกมือขึ้นมาแตะพวงแก้มทำหน้าเสียดายด้วย

( #kmi_coop ตารางโคค่ะ
🔁 ช่วยลุงหาเพื่อน

สนใจโค DM ได้เลยค่ะ⭐️

(ไอเดียเนื้อเรื่องเผื่อใครนึกไม่ออกว่าจะโคอะไรดี กดดูท้ายดอค หรือกดอ่านในreplyได้เลยค่ะ)

Doc: bit.ly/Kanata_KMI )

(จะดีไหมนะ แต่ไม่อยากทำเวรเหมือนกันค่ะ😌)

(ทำเวรอาจจะไม่สะดวก ทำกรรมให้ได้ไหมคะ 😌🙏)

“มิคุงนี่รู้ใจจัง~ ของที่ซื้อมาฝากมิคุงเป็นชาประจำถิ่นพอดีเลย”

“มาชิมด้วยกันนะคะ 😊”

มิโนริชูถุงกระดาษที่ห้อยติดข้อมือมาให้ดู แค่แพคเกจก็รู้ได้ว่าเป็นของดีแล้ว

“ขอรบกวนด้วยนะค้า~”

กล่าวขึ้นอีกรอบ แม้จะมีเพียงมิซูรุ แต่ก็ยังเอ่ยตามมารยาทหลังเปลี่ยนรองเท้าสำหรับเดินในตัวบ้าน

“คุณลุงอยู่ไหมคะ?”

ดวงตาสีอ่อนเหลือบขึ้นสบใบหน้าของเด็กหนุ่มตัวสูง รอยยิ้มน้อย ๆ ติดมุมปากอย่างยากจะเดา

"ค่า ขอรบกวนด้วยนะคะ"

มิโนริขยับยิ้มกว้างให้กับเพื่อนสมัยเด็ก เหลือบสายตาไปยังด้านหลัง คล้ายเป็นนัยยะ

"ของมิคุงก็มีนะ 😊"

(ถ้าเราฉลาด เราจะหาเงินได้เยอะ ๆ นะคะโคเฮย์คุง 😊)

(เผื่อมีม๋าน้อยสักตัว 🥺)