“ที่นั่นมีแต่หิมะคงไม่เหมาะกับดอกทานตะวันที่ชอบแสงแดด”
“ไว้ผมลองปลูกดอกไม้เมืองหนาวให้คุณนะครับเหมือนได้ยินอะไรกำลังพุ่งเข้าม–”
“โอโรรอน!”ซิทลาลิตะโกนเรียกหลานของตัวเอง
“คุณยายมาดูคุณทานตะวันด้วยกันอะ!”ร่างโปร่งรีบวิ่งไปหลบหลังผู้บริหารฟาทุยประหนึ่งเป็นกำแพงหนาที่ป้องกันตนเองจากหมัดของคุณยายได้

หลายสัปดาห์ผ่านไปก็ถึงวันที่ดอกทานตะวันน้อยๆของโอโรรอนก็เติบโตขึ้นเต็มที่แล้วเหล่าบรรดาคุณดอกทานตะวันยืนเรียงเต็มพื้นที่ของรั้วหันหน้ารับแดดอย่างสดใสสายลมเบาๆพัดพาให้ลำต้นโยกคลอขยับคล้ายกำลังทักทายเจ้าของสวนผู้ปลูกพวกมันขึ้นมาโอโรรอนอดอมยิ้มไม่ได้ที่ได้ดูแลเจ้าดอกไม้น่ารักพวกนี้คาปิทาโน่เองก็ยืนอยู่ข้างกายของค้างคาวหนุ่ม
“ที่บ้านของคุณพาพวกเขาไปด้วยได้มั้ยครับ?”

ความมืดเข้าปกคลุมเจ้าค้างคาวหนุ่มเมื่ออยู่ภายใต้เสื้อโค้ดของคาปิทาโน่แต่กลับไม่ได้รู้สึกร้อนหรืออึดอัดเลยสักนิดมีเพียงไอเย็นจากร่างหนาที่แผ่ออกมาโอโรรอนฟังคาปิทาโน่คุยกับทหารฟาทุยจนเริ่มสัปหงกเผลอเอนกายพิงอกกว้างอย่างลืมตัว
ผ่านไปสักพักทหารฟาทุยออกไปแล้ว
คาปิทาโน่แหวกเสื้อออกดูเจ้าค้างคาวตัวเล็กที่เขาซ่อนไว้ก็หลับไปซะแล้ว มือหนาแตะลงที่หูนิ่มก่อนจะลูบเบาๆอย่างเอ็นดู

ไม่รู้ว่าเผลอตัวไว้ใจไปแค่ไหนก็ถอยย้อนกลับไปไม่ได้เสียแล้วคาปิทาโน่นั่งอ่านเอกสารรายงานจากลูกน้องใต้บังคับบัญชาโดยมีโอโรรอนนั่งอยู่ข้างๆวันนี้อีกฝ่ายถือกระถางต้นไม้เล็กๆที่มีต้นกล้าอยู่มาให้เขาพร้อมสีหน้าภาคภูมิใจสุดๆ
“ขออนุญาตครับ!”เสียงนอกกระโจมดังขึ้น
“นายเขยิบมานี่”คาปิทาโน่ตบตักแต่ดูเหมือนโอโรรอนจะตามไม่ทันทำเพียงเงยหน้ามองตาแป๋วก่อนจะถูกคว้าหมับเข้าที่เอวแล้วยกขึ้นมานั่งบนตักแกร่ง

โอโรรอนเตรียมจะหมุนตัวกลับก็ชะงักนิ่งเมื่อมือใหญ่ของผู้บริหารฟาทุยเอื้อมมาเช็ดแก้มของเขาเบาๆ
“มอมแมมไปหมด”
“อะผมลืมล้างมือก็เลยเปื้อนดิน”
คาปิทาโน่พอรู้ตัวแล้วก็ดันหลังให้อีกคนกลับไป

“ทำไมกลับบ้านช้าห๊า”คำถามดังขึ้นเมื่อประตูถูกเปิด
“คุณยายไม่ดุนะ”
“ก็ได้ๆไปอาบน้ำละมากินข้าว”
“คุณยายพรุ่งนี้คุณทานตะวันจะบานแล้ว”
“โตไวจริงๆเธอเองก็เหมือนกัน”ซิทลาลิถอนหายใจให้หลานชาย

เป็นอีกหนึ่งวันที่เจ้าหนุ่มค้างคาวคนนั้นคอยตามคาปิทาโน่ต้อยๆเพิ่มเติมคือเจ้าตัวหอบตะกร้าที่มีหัวไชเท้าขนาดเบิ้มมาด้วย
“คุณหัวไชเท้าตอนนี้โตแล้วผมให้คุณ”
คาปิทาโน่ที่ถูกเด็กคนนี้ตามติดก็อดจะหลุดมาดสุขุมไม่ได้ยังดีที่เขานั้นมีหน้ากากปกปิดเอาไว้ แขนแกร่งรับตะกร้ามาอย่างจำนน
“ขอบคุณ”
“คุณทานตะวันก็ใกล้จะออกดอกเต็มที่แล้วนะครับผมอยากให้คุณมาดูด้วยกัน”
“อืม ตอนนี้เย็นแล้วเธอกลับบ้านเถอะ”

“คุณมีธุระอะไร?”ชายผู้สวมหน้ากากพูดขึ้นมา
“ไม่ต้องหลบแล้วออกมาเถอะ”โอโรรอนผงกหัวชะโงกขึ้นดูก่อนจะลุกขึ้นยืนแต่ก็ยังไม่ได้เดินเข้าไปใกล้
“เอ่อผมแค่อยากมาทำความรู้จักเพราะไม่เคยเห็นคุณมาก่อน”
“นายไม่ควรรู้จักฉันดีแล้ว”โอโรรอนจะเอ่ยว่าทำไมแต่ก็เก็บไว้ภายใจได้แต่เกาแก้มเก้อพยักหน้ารับแล้วหันหลังเดินกลับเพราะใกล้ถึงมื้อกลางวันแล้วเดี๋ยวคุณยายจะรอกินข้าวจนโมโหหิวเดี๋ยวต้องโดนตีแน่ๆ

ร่างโปร่งย่อกายหลบหลังพุ่มไม้ก่อนจะพึมพำกล่าวว่าขออยู่ตรงนี้หน่อยนะคุณต้นไม้ใจดีพร้อมลูบใบไม้เบาๆนัยน์ตาสองสีกวาดมองแคมป์ของเหล่าฟาทุย
ผู้บริหารอย่างคาปิทาโน่หันมามองพุ่มไม้ชั่วขณะหนึ่งก่อนจะหันกลับไปกล่าวคำสั่งกับลูกน้องให้แยกย้ายไปปฏิบัติหน้าที่กันจนหมดจึงเหลือเพียงเขาแค่คนเดียว

“คุณยายบอกว่าคุณดอกไม้ชื่อทานตะวันชอบแสงแดดมากๆจะหันหน้าเข้าหาพระอาทิตย์ตลอดเลย”โอโรรอนพูดขึ้นงุ้งงิ้งอยู่คนเดียวภายในแปลงผักก่อนจะหูกระดิกเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของคนหลายคนมาใกล้บริเวณนี้ สองมือปัดเศษดินออกก่อนจะเดินไปตามหาผู้มาเยือนปริศนา