' ผมอยู่คนเดียว หมายถึง พวกท่านกลับช้าน่ะ '

' คุณพ่อคุณเเม่เป็นห่วงตลอดนั้นเเหละ คอยโทรมาเสมอเลยตั้งเเต่หลังเลิกเรียน '

' เเต่เเค่บอกว่าไปไหน ก็ไม่ได้โดนดุหรอก '

ถูกพ่อเเม่ตามใจมาตั้งเเต่เด็ก เเต่นิสัยกลับดีเกินคาดซะงั้น

ไม่นานของหวานที่สั่งก็มาเสิร์ฟที่โต๊ะ

' เเล้วรุ่นพี่ล่ะ ผมไม่ค่อยเห็นรุ่นพี่ที่ชมรมเลย วันนี้คงจะเป็นโชคดีของผม '

เขาดันจานอีกคนให้เข้าใกล้ในขณะที่เอ่ย

( จริงสิ ! สวยสมกับเป็นลูกคุณเเม่ของซารินะจังเลย )

( ซารินะจังก็สวยเเบบมะม๊ามาก ! )

( ค คุณเเม่สวยมาก😭😭😭🙏 )

ใบหน้ายิ้มเเย้มพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น เเน่นอน เขาชอบเที่ยวหลังเลิกชมรมอยู่เเล้ว อยู่บ้านคนเดียวมันเหงานี่นา

' เที่ยวทุกวันหลังเลิกเรียนเลย ! เว้นเเต่จะมีการบ้านเยอะล่ะนะ '

เที่ยวที่เเปลว่าทำทุกอย่างข้างนอกที่ไม่ใช่บ้าน นั้นก็คือการเที่ยวของเขา

' เเต่ปกติจะไปไหนมาไหนคนเดียว ถ้าเกิดชวนเพื่อนไปทุกวันเพื่อนคงจะเหนื่อยเเย่เลย '

ได้ออกมาจากบ้านก็ไม่เหงาเเล้ว เจอผู้คนมากมายนิ

พยักหน้าเเล้วเดินด๋องๆนำหน้ารุ่นพี่ ไม่นานก็ถึงชายหาดเเล้ว เขาจองเสื่อจากเเเถวนั้นมาปูบนพื้นทราย ท้องฟ้าเริ่มจะเป็นสีเเสดมากขึ้น

เขาวางของทุกอย่างลงบนเสื่อ ไกลจากขอบเสื่อเพื่อป้องกันไม่ให้ทรายถูกพัดเข้ามา
เเละเหลือพื้นที่ให้อีกคนได้นั่งอย่างสบายๆ

' พระอาทิตย์ใกล้ตกเเล้ว! '

เอ่ยพลางมือเเกะถุงของที่ซื้อมาด้วย เขาอาสาจะเป็นคนทำสลัดให้ ใส่ผักเเละน้ำสลัดเข้าด้วยกันในชามอย่างตั้งใจ

ถุงนั่นดูท่าทางจะหนักมาก เขาเอื้อมไปจับถุงข้างนึงของอีกคน จะช่วยถือผ่อนเบาภาระลง

' ให้ผมช่วยนะ ! '

สายตามองอย่างอ้อนวอนว่าอย่าปฏิเสธเชียว อยากช่วยจริงๆ
ไม่ทันให้อีกคนเอ่ยปากตอบเขาก็ดึงถุงอย่างเบามือ มาถือเองซะเเล้ว

' ถ้าอีกถุงหนักให้ผมถือก็ได้นะ '

ระหว่างทางเดินก็หันมองอีกคนเสมอว่าไหวรึป่าว ถึงเเม้ใบหน้าจะยิ้มเเต่เเววตาบอกได้เลยว่าเป็นห่วงอยู่น่ะ

เขาสุ่มจิ้มสักเมนูมา มันเยอะจนไม่รู้จะกินอะไรเลย เเถมตนเองเป็นคนกินอะไรก็ได้ ถ้าต้องนั่งเลือกคงจะนานเอาเรื่อง

' อันนี้ครับ '

เสียงนุ่มสุภาพเอ่ยกับพนักงานก่อนจะวางเมนูลงเเละมองที่อีกคนรอดูว่าจะสั่งอะไร
เผื่อว่าเขาจะสั่งเเบบนั้นในครั้งหน้า ก็เลือกไม่ถูกนี่นา ถ้าเป็นรุ่นพี่คงจะเลือกอะไรอร่อยๆเเน่เลย เมื่อสั่งอะไรเรียบร้อยเขาก็นั่งรอ ระหว่างนั้นก็ชวนคุยไป

' ปกติพี่โมโมะมากินที่นี่บ่อยมั้ย '

เห็นเหงื่อบนใบหน้าอีกคนก็ทำให้เขาอยู่เฉยๆไม่ได้ต้องหยิบหนังสือเรียนในกระเป๋ามาพัดให้ ระหว่างเดินที่ตาม

ถ้าเข้าร้านเเล้วก็คงจะเย็นขึ้น ตัวเขาเเค่อากาศร้อนก็ทนได้อยู่ถึงจะมีเหงื่อนิดหน่อย

นิ้วเรียวชี้ไปยังร้านขนมหวานที่ตั้งอยู่ด้านหน้า

' ร้านนั้นรึป่าวครับ ! '

ใบหน้ายิ้มเเย้มหันมองอีกคน เเววตาเป็นประกายเชียว

ออกจะเกรงใจนิดหน่อยเมื่อได้ยินอย่างงั้น ปกติชอบเอาใจคนอื่นมากกว่า พอโดนเอาใจเองเเล้วมันก็ เกรงใจจัง

' จะดีหรอครับ '

สีหน้าดูกังวลนิดหน่อย เเต่ไม่อยากเสียน้ำใจอีกคนล่ะนะ

' ขอบคุณมากครับ ! วันหลังให้ผมได้ตอบเเทนนะ อย่าห้ามผม ! '

ประโยคสุดท้ายเหมือนจะบังคับอีกคน
ว่าจบก็เดินไปเลือกซื้อยากิโซบะปังกับไอศครีมเเท่ง ไม่อยากซื้อเยอะมากหรอก

พอใจเเล้วก็เดินกลับมาหารุ่นพี่

เขารับผ้าขนหนูมาเช็ดเหงื่อพร้อมกับพยักหน้าขอบคุณ
สังเกตเห็นมาตลอดว่ารุ่นพี่มักจะใส่เสื้อกันหนาวอยู่เสมอ ถึงเเม้จะอยากถามเเค่ไหนก็ไม่อยากล่วงเกินพื้นที่ส่วนตัวของอีกคนนักหรอกอาจจะเป็น เเฟชั่นล่ะมั้ง ดูสมกับเป็นรุ่นพี่โมโมะ

เจ้าตัวเองก็ไปเปลี่ยนเสื้อด้วยเช่นกันในห้องรวม เขาใส่ชุดนักเรียนฤดูร้อนปกติ พร้อมกับกระเป๋านักเรียน กลับมาที่หน้าห้องชมรมตามนัด

' รุ่นพี่มีร้านของหวานเเนะนำมั้ยครับ '

เที่ยวที่หมายถึงเเค่ไปกินของหวานในร้านสักร้านนึงใกล้โรงเรียน เเต่ถ้ากินเสร็จเเล้วยังไม่อยากกลับบ้านก็จะชวนเที่ยวต่อล่ะนะ ถ้าอีกคนว่าง

เขาเองก็ไม่ได้อยากอยู่บ้านคนเดียวหรอก

ลูกธนูถูกยิงออกไปเรื่อยๆ มีที่พลาดบ้างเเละตรงเป้าบ้างไม่ได้ลื่นไหลนัก
เเต่ยังคงพยายามคงที่ให้ลูกธนูอยู่ไม่ให้ห่างจากเป้ามาก

ไม่นานก็เริ่มเหนื่อย ใบหน้าจริงจังเต็มไปด้วยหยดเหงื่อ ดูเหมือนเสียงกริ่งดังขึ้นเเจ้งเวลาสุดท้ายของการอยู่ในโรงเรียน

' อะ - ไวจังเลย เลิกซะเเล้ว '

เขาหยุดชะงักไปพักนึงก่อนจะวิ่งกลับมาที่กระเป๋าเพื่อเก็บคันธนู

' ไปเที่ยวกันเถอะครับ ! '

นั่นยิ่งทำให้เขาชื่นชมรุ่นพี่มากไปอีก

' สุดยอดเลย ! สมกับเป็นรุ่นพี่โมโมะ ลูกศิษย์คงจะเก่งเหมือนกับรุ่นพี่หมดเลยสินะ ! '

เจ้าตัวพยักหน้าเบาๆเมื่อได้ยินคำถาม ก็เล่นได้เกือบทุกกีฬา เเต่ไม่เคยสุดจริงๆนั้นเเหละ
ข้อบกพร่องส่วนนี้ไม่ได้ทำให้เขาเศร้านักหรอก ต้องทำใจว่าทุกคนไม่ได้เก่งเสมอไปนี่นา

เเต่เขาก็ไม่เคยล้มเลิกความพยายามหรอกนะ

เขาได้ยินคำสอนก็เข้าใจเเละทำตาม ลดระดับเเขนลงมาเล็กน้อย เเละลองยิงอีกครั้ง
ลูกธนูปักจุดศูนย์กลางพอดี ทันทีที่เห็นเขาก็ยิ้มเเย้มดีใจ เเววตาเต็มไปด้วยความภูมิใจ

ใบหน้ายิ้มเเย้มเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจัง มือปล่อยลูกธนูออกไปปักห่างจากจุดศูนย์กลางเพียงเเค่เล็กน้อย

พอยิงพลาดก็ทำให้เขินอายนิดหน่อย เขาหันมองรุ่นพี่ท่าทางดูผิดหวัง บอกได้เลยว่าเห็นหูหมาลู่ลงมา

ทำพลาดตลอดเลย

' อา - อีกนิดเดียวเอง ผมพลาดตรงไหนกัน '

ทันทีที่รับใบผักมาเขาก็เอาเข้าปากเลย ไม่รอที่จะราดน้ำสลัดก่อน
เขาเคี้ยวอยู่สักพักก่อนจะกลืน

' ไปนั่งเล่นริมชายหาดมั้ย เริ่มตกเย็นเเล้ว อยากดูอาทิตย์ตกดินน่ะ '

ถึงจะชอบความตื่นเต้นในชีวิต เเต่ก็มีมุมที่รักสงบอยู่เหมือนกัน

จะให้กินเเค่สลัดก็คงจะไม่อิ่ม เลยนึกที่จะซื้ออย่างอื่นเพื่อคลายร้อนไปด้วย

' เราไปซื้อไอติมเเละจองเสื่อกันเถอะ ! '

เจ้าตัวเดินนำอีกคนไป เเต่ไม่ได้เร็วนัก