(ได้ค่า เดี๋ยวเราเคาะหลังไมค์ไปน้าา✨️)

"ช่วงนี้อากาศยังหนาวอยู่ฮันเปงกับคอนยัคคุตัวนุ่มฟูมากเลยล่ะ โดยเฉพาะฮันเปงตอนนี้เหมือนโมจิมากกว่าฮันเปงซะอีก" ไม่รอช้ามิคุรุหยิบมือถือเตรียมอวดรูปแมวให้ดู

แต่พอเปิดมือถือออกมาภาพแรกในแกลเลอรี่กลับเป็นภาพแฟนอาร์ตเรือ*****ที่เซฟไว้ในเครื่อง

มิคุรุพลิกมือถือ อ้าปาก ปิดปาก เลื่อนต่อ

"นี่ไง น่ารักมั้ย" ไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อยเลื่อนภาพแมวให้ดูต่อด้วยหน้าตายิ้มแย้ม

เจ้าของผมสีเข้มเดินตามอีกฝ่ายมา (เพราะจำทางกลับไม่ได้) โดยไม่ได้พูดอะไรเพิ่มในตอนแรก

"ทะเลนี่สุดยอดไปเลยนะ..." เธอหลุดพูดออกมาพอเหลือบไปเห็นคลื่นสีคราม "โยโกฮาม่าก็มีทะเลเหมือนกัน แต่รู้สึกต่างกับที่นี่ลิบลับ"

พออยู่ในเมืองแล้วแม้แต่ทะเลก็ดูแคบลง หากให้เทียบคงเหมือนกับบ่อปลาเล็ก ๆ กับตู้ปลาขนาดใหญ่

"ลมทะเลไม่หนาวเกินไปใช่มั้ย?" มิคุรุที่ยืนอยู่ชิดกับฝั่งทะเลเอ่ยปากถาม

มิคุรุยกยิ้ม ก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ

"ฮ่ะฮ่ะ สมแล้วที่เป็นอาซาโตะคุง ขอบคุณนะช่วยได้มากเลย" ดูเหมือนเธอจะขอบคุณออกมาจากใจจริง

"รู้ได้ยังไงว่าเราหาชื่อตัวเองไม่เจอทั้งที่ยังไม่ได้บอกน่ะ?" อ้าว สรุปหาไม่เจอจริงหรอ

ว่าแล้วก็เก๊กท่าโพสต์แปลก ๆ กับตัวเอง เอามือลูบคางราวคิดอะไรออก

"แต่ห้อง D สินะ... อา ต้องเป็นเพราะเราดีเลิศแน่ ๆ" โม้

เธอเริ่มก้าวขาตามก่อนจะชะลอให้ความเร็วฝีเท้าเท่ากับคนข้าง ๆ

"แบบนั้นก็แปลว่ามีคุณตำรวจช่วยพากลับบ้านไง" ตอนนี้มิคุรุก็ยังมีหน้าจะยิ้มได้

และน่าจะคิดจริงจังด้วยว่าวิธีของเธอได้ผลจริง ไม่รู้ไปฟังจากใครที่ไหนมา

"ฮ่ะฮ่ะ แต่ระหว่างนั้นเดี๋ยวเราเดินไปเป็นเพื่อนนะ" แต่เจ้าตัวก็ไม่เซ้าซี้ต่อปล่อยให้เข้าใจว่าล้อเล้นไป

(ขอมา + ไว้ก่อนนะคะ)

เด็กนักเรียนหญิงไม่รู้โผล่มาจากไหนเดินเข้ามาทักเพื่อนบ้าน ท่าทีเป็นกันไม่ต่างจากทุกที

"อาซาโตะมองหาอะไรอยู่งั้นหรอ?"

แม้ไม่ได้ยินที่อีกฝ่ายพูดกับตัวเองเมื่อครู่แต่ด้วยมันสมองของเธอ มิคุรุสรุปได้ทันทีว่าเขาจะต้องมองหาชื่อตัวเองอยู่แน่ ๆ

"อ๋อ รู้แล้วล่ะ ตามหาชื่อตัวเองอยู่ใช่มั้ย? ให้ช่วยรึเปล่า?"

รอดแล้วเรา คิดแล้วก็ถอนหายใจ

"อืม..." เพราะในเมืองใหญ่มาตลอดเลยไม่รู้ว่าตกดึกแถวนี้อันตรายรึเปล่า

มิคุรุคลี่ยิ้มตอบรับกลับ อย่างน้อยก็ได้ไปส่งครึ่งทาง

"งั้นถ้าระหว่างกลับย่านอาโอะแล้วรู้สึกไม่ปลอดภัยขึ้นมา ลองเอาเสื้อคลุมหัวร้องเพลงดัง ๆ แล้วรีบวิ่งดูนะ" ห้ะ อะไรนะ ตรรกะอะไรเนี่ย

"ไม่ว่าใครถ้าเห็นแบบนั้นต้องไม่กล้าเข้ามายุ่งด้วยแน่"

"แต่ว่า..." มิคุรุยืนอึ้งไปครู่หนึ่ง สีหน้าดูผะอืดผะอมพอสมควร

มือหนึ่งป้องปาก ลังเลว่าจะตกลงดีมั้ย

"ไม่ชอบของหวาน..."

"คิดว่าจะพูดแบบนั้นสินะ?"

พูดแล้วก็ยกนิ้วโป้งถูกใจ สีหน้าจริงจีงจนยากจะบอกพูดจริงหรือล้อเล่น

"ผิดแล้วล่ะ ชอบมากต่างหาก เอาสิคะ"

เอ้า อะไรของเค้า แล้วจะทำให้งงทำไม

"ถ้าไม่รังเกียจเดินไปด้วยกันก่อนมั้ยล่ะ? บ้านทางนี้อยู่ย่านมิโดริน่ะ" เธอพูดด้วยสิ่งที่คล้ายความห่วงใย ไม่อยากให้เธอเดินกลับบ้านคนเดียว

แต่ภายใต้รอยยิ้มนั้นแท้จริงมีบางสิ่งปิดซ่อนไว้

ความจริงที่ว่าเจ้าตัวกำลังหลงทางอยู่

กะจะออกมาเดินเล่นแบบเท่ ๆ เพราะนอนไม่หลับ แต่เดินไปเดินมาหาทางกลับเส้นทางหลักไม่เจอซะได้

"ให้เราไปส่งซักครึ่งทางนะ" ช่วยข่อยแหน่

หันมองฟ้าได้ไม่นานเจ้าตัวก็หันกลับมาสบตาเธออีกครั้ง (แสบตา แดดแรง)

แต่ถ้ายิ้มตาหยีไว้ก็ไม่มีใครรู้หรอกว่าแสบตา

"มิคุรุ ยินดีที่โชคชะตานำพามาให้รู้จักกันนะ" เธอพูดแนะนำตัวอย่างเป็นกันเอง

"แล้วเธอมาทำอะไรแถวนี้ล่ะ? ถึงทำกิ๊บน่ารัก ๆ แบบนี้หล่นหายได้"

มิคุรุเธอยังคงยิ้มอย่างสุขุม การแนะนำตัวด้วยชื่ออย่างเดียวน่าจะทำให้เธอดูเหมือนพี่ชายลึกลับปนะเภท wild type ขึ้นไม่น้อย

"มิคังจังยินดีที่ได้รู้จักนะ" ยิ้ม ยิ้ม

"แต่ขอพรอย่างเดียวไม่พอหรอกนะ"

"พวกเราเองก็ต้องพยายามให้คำขอเป็นจริงเหมือนกัน" ประโยคนี้ยังดูดีอยู่

"เราเองก็จะพยายามเหมือนกับ เพื่อกล้ามหน้าท้องที่เห็นแล้วต้องก้มลงคารวะนั่น" เหมือนคำพูดกับหน้าตาจะไม่สามัคคีกันเท่าไหร่

"อ่า เรื่องนั้น" จะบอกดีมั้ยว่าพึ่งนั่งดูอนิเมะเรื่องโปรดวนซ้ำอีกรอบจบไปเลยนอนไม่หลับ

มิคุรุเอามือสอดไว้ในกระเป๋ากางเกงก่อนจะแหงนหน้าขึ้น

"คืนนี้ท้องฟ้าสวยดีนะ..." ภาพของดวงจันทร์สะท้อนอยู่ในแววตาสีครามคู่นั้น

"เลยอยากดื่มด่ำกับมัน ก่อนที่แสงวันใหม่จะพรากทิวทัศน์นี้ไป" ซึ่งไม่จริงแม้แต่น้อยเพราะพึ่งแถได้เมื่อกี้

"มิคุรุน่ะ แล้วเธอล่ะชื่ออะไรหรอ?"

"บังเอิญจังนะ..." เหรียญในมือถูกโยนออกไป มือข้างหนึ่งเอื้อมออกไปคว้าเชือกพลันสั่งกระดิ่งศาลเจ้า

"เราก็ด้วย" อีกฝ่ายหันมาพูดตอบด้วยยิ้มเล็ก ๆ

เธอปรบมือก่อนกล่าวคำขอของตนด้วยน้ำเสียงอันหนักแน่น

"ขอให้คู**** แ******* ได้สกินชุดว่ายน้ำปีนี้ด้วย ขอแบบโชว์กล้ามท้องจะดีมาก"

...นั่นคำอธิษฐานหรอ? ช่างเป็นคำขอที่ไร้ยางอายนัก

"เอาล่ะ เธอเองก็ได้ยินคำขอของเราแล้ว ทีนี้ก็หายกันแล้วนะ"

"อืม เธอยังไงล่ะ" คนแปลกหน้าส่งยิ้มให้ หากดูผิวเผินไม่นับที่จู่ ๆ ก็คุกเข่าลงไปเมื่อกี้ก็ดูเป็นคนปกติดี

มิคุรุค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนพลันแหงนหน้ามองท้องฟ้าด้วยรอยยิ้ม

...มันมีอะไรอยู่บนฟ้าด้วยหรอ?

"โชคชะตายังไง" ดูยังไงก็แค่อยากพูดคำว่าโชคชะตาชัด ๆ

คุยเรื่องเดียวกันอยู่ปะเนี่ย ตอบไม่ตรงคำถาม

"โชคชะตานำพากิ๊บรูปปลาอันนี้มาให้เรา เพื่อให้เรามาเจอเธอ"

(แวะมา + สั้น ๆ ค่า)

มิคุรุออกมาซื้อของกับน้องสาวแต่คลาดสายตาเดี๋ยวเดียว ไม่นานคนพี่ก็หลงมาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้จนได้

"คุณหนูคนนั้น" ได้พูดแล้วสินะวลีที่อยากพูดมาตลอด!

มิคุรุคุกเข่า (ทำไม) หยิบยื่นกิ๊บติดผมในมือไปให้ด้วยความทะนุถนอม

"ไม่ทราบว่าตามหาสิ่งนี้อยู่รึเปล่า?"

Mii_suke: ขอโทษครับ ได้โปรด ลืมสิ่งที่เห็นไปด้วย