Precies ja. Een soort olietanker van Theseus is hij

Dankjewel hiervoor

dan had vader gelijk

jazeker! dit is een anekdote uit mijn kindertijd

keukentafel. Met grote slokken dronk ik het glas leeg en liep ik naar huis. “Vader, hebt gij uw jeugdkameraden ooit verloochend?” vroeg ik die avond. Hij fronste en zei “Natuurlijk, gekke jongen. Dat doet elkeen”.

De akkers keerden terug, de notenboom van mijn ouders, de schuur van Velleke. Velleke was haar aardewerken kruik opnieuw over haar erf aan het rollen, merkbaar zwaarder dan voorheen. Puffend riep ze me toe dat ik een braaf manneke was, en dat de karnemelk gereed staat op de

Pierke, Fons en Gerda keken me met berustende blikken aan. De takken sloegen wild om ons heen en Gerda knikte gelaten. Pierke sloot zijn ogen. Ik deed wat ik moest doen — wat kon ik anders? De rust keerde weer in de boom. Langzaam daalde ik de lange houten ladder af.

weer aan de boom te schudden. Ik huiverde toen ik begreep wat ze bedoelde. “Werp drie krieken naar beneden, Haas. Drie grote, grote krieken! Drie krieken, heerlijke vlaai! Drie krieken, kriekenvlaai, groot festijn!”. Haar geroep sloeg over in een verlekkerd gejuich.

Feitelijk weet ik dat wel, vriend. Maar er moet kriekenvlaai zijn. Dat verstaat ge nu zelf toch ook? Voor het groot festijn moet er kriekenvlaai zijn. En daar heb ik nog slechts drie krieken voor nodig. Drie héél grote krieken.” Langzaam, en methodischer dan voorheen, begon ze

Velleke begon met al haar boerinnenkracht aan de boom te schudden. “Gij vuilen boef! Gij onverlaat!” tierde ze. “Maar Velleke”, probeerde ik, “ik heb niet van uw krieken gegeten, er zijn geeneens geen krieken meer in gans de boom!”. Plots bedaarde ze. “Dat weet ik.

gesprek dat mensen die elkaar in een kriekenboom ontmoeten voeren, had ik mijn fluitplicht veronachtzaamd. Alvorens het besef goed en wel was neergedaald, hoorde ik Velleke beneden schreeuwen: “Haas! Gij se…. Gij stukske krapuul!”. “Hou u goed vast”, beval Fons.

En dan kunnen we nadien gaan zwemmen in de gracht, gelijk vroeger!”. Met zachte deernis keek Gerda me aan. “Maar Haas, beseft ge dan niet dat ge gestopt zijt met fluiten?”. Plots begon het te dagen. Door de schok van de ontdekking van mijn oude kameraden, en het onvermijdelijke

Het werd stil. “Maar kameraden, dat is toch fantastisch nieuws!”, besefte ik plots, “Velleke is immers op mij niet kwaad, want ik heb van haar krieken niet gegeten. Ik kan dus naar beneden gaan, het misverstand uitleggen, en dan kunnen jullie uit de boom.

Gerda kreeg het moeilijk, en Fons schoot haar te hulp. “Wij dorsten niet meer naar beneden komen. Onze grote broer, de Jan, is uiteindelijk afgedaald. Velleke heeft hem in haar kruik gestoken”. Fons snikte. “Sedertdien wonen wij hier, en eten wij niks dan krieken”.

vroeg ik nu, “en waarom zijn jullie in hemelsnaam zo rood?”. “Hetzelfde als wat u overkomen is. Wij kwamen krieken plukken voor Velleke, maar wij kregen honger na de noen. Wij hebben dan van de krieken gegeten. Velleke had gehoord dat wij niet meer floten. Ze was woest”.

Het komt nu allemaal terug”. Ik zag Gerda beschuldigend kijken en ik bloosde, ik was altijd verlegen bij haar, wat was zij mooi geweest — ik schrok nu pas van haar haar helrode haarbos, haar uitpuilende, rode ogen en haar rode gezicht. “Maar wat is er dan met jullie gebeurd?”,

dat Gerda had gestolen, want zij durfde alles, en wij hadden een fort gebouwd in de bossen waar we heksensoep brouwden. “Weet ge niet meer dat wij in de zomer gingen zwemmen in de gracht en peren aten in de tuin?”, zei Fons teleurgesteld. “Natuurlijk weet ik dat nog! Of terug.

vulde aan: “Toen hadden wij een moeder en een vader, en namen — Pierke, Fons en Gerda. Zijt ge ons vergeten, Haas?”. Pierke, Fons en Gerda! Dat waren mijn buren geweest! Ik had met hen gerolschaatst, en geschaatst in de winter, en speren geslepen met het zakmes van hun vader,