🪶
มุมปากของอาจารย์ตรงหน้ายกขึ้นเล็กน้อยอย่างพออกพอใจ
เธอจ้องมองคุณก่อนจะตัดสินใจว่าการพูดคุยนี้จบลงแล้ว
และเดินจากไป

(ขอบคุณสำหรับโรล 🙌)

🪶
"อือ" ตอบรับ
"จงกิน จงนอน จงเข้าใจในเวทมนตร์" ฟังดูคล้ายสั่งแต่ก็ใกล้เคียงกับการสอน อาจารย์ตัวจ้อยพูดด้วยน้ำเสียงมั่นคง

"เมื่อแข็งแกร่งขึ้นแล้ว จงมาถามเรา"

🪶
"ปีต้นสินะ" เทเรซิก้าพยักหน้าหงึกๆ

"ที่อยากฆ่าน่ะเข้าใจ แต่ปีต้นทำไม่ได้หรอก ยังอ่อนแอ อย่าออกไปข้างนอกจะดีกว่า"

คำพูดที่ฟังดูไม่น่าเชื่อถือเลยเมื่อออกมาจากปากเด็กสาวที่เตี้ยกว่าผู้ฟังตั้งคืบ แต่เจ้าตัวก็กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

🪶
"ไม่คุ้นหน้าเลย เจ้าเรียนอยู่ปีอะไรน่ะ?" ดูเหมือนเธอเลือกที่จะถามถึงตัวคุณก่อนที่จะให้คำตอบ

🪶
บทสนทนาเริ่มขึ้นโดยไม่ได้ตั้งตัว อาจารย์ตัวเล็กเดินพ้นจากคุณไป ก่อนจะหันกลับมา
"?"

เธอมองมาที่คุณ และก็เลื่อนสายตาลงมองดาบในมือของคุณ
"นักดาบรึ?"

"เจ้ามุ่งหวังจะฟาดฟันสิ่งใดล่ะ?"

🍇
“พวกเด็กๆ ยอมฟังเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ฮ่าๆ”

(ส่งถึงปลายทางเรียบร้อย ขอบคุณสำหรับโรล 🙌
ส่วนเรื่องโดนดุก็... อา... นั่นสินะ)

🪶
ส่งตะกร้าเปล่าให้ กินหมดแล้วจริงด้วย

"มองอะไรเล่า...? ของอร่อย ยังไงเสียก็อร่อย ต้องกินก่อนที่รสชาติจะชืดลง!" ท่าทางจะถูกใจขนมปังนั่นจริงๆ นอกจากจะไม่เขินอายที่โดนจ้องเพราะกินไวแล้วยังดูจะภูมิใจอีกตังหาก

ดูไว้ซะ ความไวของระดับอาจารย์...!! (???)

เดินไปอีกไม่เท่าไหร่ก็ถึงหอพักชายหอพักหญิง
"แยกกันตรงนี้สินะ แล้วเจอกันใหม่"

🪶
พยักหน้าหงึกๆ ยืนยันหนักแน่นว่าอย่าทำให้คนๆ นั้นโกรธ

เทเรซิก้ากินขนมปังมาตลอดทาง(...) ได้ปั้บกินปุ้บ

"อื๋อ? เจ้าทำงานที่นั่นตลอดรึเปล่า เอาจากเราไปตอนนี้เลยมั้ย?" ถามคนที่น่าจะได้แวะไปบ่อยกว่า ดูท่าจะกินขนมปังด้านในจนหมดแล้ว

🪶
เทเรซิก้าเหน็บไม้กวาดหักครึ่งเข้ากับผ้าพันเอวเพื่อความคล่องตัว

"สมัยเรียน ตำราเวท... เผลอทำไหม้..." ตอบช้าๆ แล้วเงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นกุมหัวสีหน้าเหยเกอย่างหาได้ยาก

"อุ... ไม่เอาแล้ว ไม่อยากนึกถึง ถ้าเจ้ายืมหนังสือละก็ รักษาเท่าชีวิตเลยนะ"

🪶
"เจ้ายังไม่เคยเห็นเขาโกรธน่ะสิ.... จะลองพูดแบบนั้นดูนะ" หงอย

เทเรซิก้ามองท้องฟ้า หลังจากตอนที่เจอกันเวลาก็ผ่านไปพอประมาณ จนตอนนี้ฟ้าใกล้เปลี่ยนสีแล้ว

"ไม่ดีกว่า ใกล้จะมืดแล้ว เจ้าน่ะควรกลับหอพัก" ถึงแม้กลางคืนในเขตกำแพงเวทจะปลอดภัยแต่ช่วงกลางคืนก็ไม่ควรอยู่ข้างนอกเท่าไหร่ โดยเฉพาะคนที่เป็นนักเรียน

"หอพักชายใช่ไหม เราต้องผ่านทางนั้น เดินไปด้วยกันไหม?"

🪶
“คนๆ นั้น… น่ากลัว….” เทเรซก้ามองซากไม้กวาดในมือ ท่าทางดูหงอยลงจริงๆ

“ได้เหรอ…?“

🪶
“งืม… ไม่ดีเลย” มองซากไม้กวาดเศร้า

“เราต้องไปขอโทษ… ส่งมานี่สิ” แบมือขอหลักฐาน

🍇
"ตามที่ท่านหญิงต้องการเลยขอรับ" ตอบรับด้วยน้ำเสียงกึ่งๆ ล้อเล่น และทำตามคำขอของอีกฝ่ายหลังจากนั้น รวมถึงช่วยถือของด้วย

oO(ถ้ามาซื้อของเองคนเดียวจะขนยังไงเนี่ย... ถึงจะไม่เยอะมากก็เถอะ แต่นึกภาพเธอคนนี้ถือของพะรุงพะรังไม่ออกเลย)

🪶
เทเรซิก้าถึงกับหยุดเคี้ยว
"....."

🪶
พยักหน้ารับ พอออกจากร้านแล้วก็หยิบขนมปังอีกชิ้นขึ้นมากิน

"ง่าจะแงวๆ นั้นล่ะงั้ง" พูดโดยมีของในปากอย่างไร้มารยาท(...) มือก็ชี้ออกไปด้านนึง

"งงไม่ไงออกไปมากหงอก ดูแถวๆ หลังคาก็ไง้" งุ่บงั่บ

🍇
"..."
"ท่านนี่ช่างเป็นบุคคลที่ ‘ห้ามละสายตา’ จริงๆ"