❄️
เวสเกอร์มองเด็กสาวตรงหน้า...

ทั้งที่เป็นปีต้นแท้ๆ แต่สร้างโกเลมตัวใหญ่เท่านี้ได้ คงเป็นธาตุพรสวรรค์ดิน แถมดูท่าทางไม่ได้เหนื่อยมากด้วย
ถ้าอย่างนั้น... ขอแค่แนะนำสักหน่อย

"ไม่อยากลองเหรอ...? ทำเหมือนที่ผมทำน่ะ"

🪵
สาวน้อยตรงหน้าดูมุ่งมั่นจนยากจะปฏิเสธ ที่จริงอีกไม่นานก็คงถึงโรงเรียนแล้ว มัดร็อคเลยเลิกที่จะดื้อดึง

เขารับผ้าคลุมสีครามมาห่มรอบคอทับไปอีกที
"อุ่นดีจัง ขอบใจนะ"

เมื่อพูดจบเขาก็ย่ำเท้าไปด้านหน้าเหมือนชวนให้รีบไปกัน

🪵
"หืม..?" มัดร็อคมองคุณงงๆ แต่ถ้าทางนั้นบอกว่าไม่มีอะไรก็คงไม่มีอะไรละมั้ง?

"อืม ฝากดุในส่วนของฉันด้วยล่ะ" ว่าแล้วเขาก็ยื่นมือมาขยุมๆ หัวคุณอย่างเอ็นดู

เหนื่อยหน่อยนะ คุณพี่ชาย

❄️
เวสเกอร์สังเกตหุ่นที่ยืนอยู่ เขาเดาว่ามันน่าจะเป็นดินที่ถูกอัดก้อน
เวสเกอร์พยักหน้า "หลักการของเวทดินลำบากกว่าธาตุอื่นตรงที่เสกขึ้นจากความว่างเปล่าไม่ได้ ทำออกมาเท่านี้ก็เก่งแล้วละ"

ปั้นสิ่งนี้คงใช้เวลานานน่าดู อยู่ด้านนอกเป็นเวลานานในอุณภูมิเช่นนี้....

"รีบไปพักที่ปราสาท..." เวสเกอร์พูดงึมงำ แต่เมื่อเขามองคุณที่กำลังตาเป็นประกาย เขาก็หยุดพูดไป

"คุณพกคทาเวทมาด้วยรึเปล่า?"

🪵
"อ๊ะ..." อาจารย์มัดร็อคหันมามอง

"ไม่เป็นไร! ไม่ต้องๆ" พอเห็นคนตรงหน้าทำท่าจะสละผ้าคลุมเขาก็รีบโบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน

"โทษที ไม่นึกว่ามีคนอื่นอยู่ใกล้ๆ เลยพูดเสียงดังซะได้ แค่บ่นเฉยๆ น่ะ ไม่ได้จริงจังขนาดนั้นหรอก" มัดร็อคยกมือเกาแก้มเขินๆ

จมูกของอาจารย์ขึ้นสีแดงนิดๆ เพราะความหนาว

❄️
"อ...เอ๋??" เขินที่ได้รับคำชม แต่ก็ดูสังสนหน่อยๆ

"ไม่ใช่ว่าคุณลูซสร้างสิ่งนี้ด้วยเวทมนตร์เหรอ...?" ไม่น่าใช่ปั้นเอาใช่ไหมนา เวสเกอร์เหลือบดูมือและเสื้อผ้าอีกคนว่ามีรอยดินไหม

❄️
"อะ นั่นสินะ" อีกฝ่ายเป็นเด็กปีต้นเองนี่นา

"..." พอคุณบอกเขาแบบนั้น เวสเกอร์ก็เงียบไปนิดก่อนจะหยิบคทาออกมาแล้วชี้ไปทางโกเลม

"ดินเอ๋ย"

...
.....
กึกกึกกึก

หัวโกเล็มหันไปข้างๆ อย่างช้าๆ
กลายเป็นหน้าโกเลมมุม 45 องศา นอกนั้นไม่มีอะไรขยับ

".....ขอโทษด้วย ผมไม่ถนัดเวทดินเลย" ได้เท่านี้ครับ

🪵
"หนาวเว้ย ให้ติดไปด้วยถึงปราสาทซะดีๆ"
มัดร็อคพูดโดยที่ฟันกระทบกันกึกๆๆๆ

❄️
“อ๊ะ...” สะดุ้งรอบสองเมื่อเห็นคุณผลุบออกมา
"เอ่อ... อรุณสวัสดิ์ คุณลูซ"

เวสเกอร์ทักทายคุณแล้วหลุบตา เงยหน้าไปมองโกเลม "นี่มัน... ตัวใหญ่สุดๆ" เขามองไปตามขอบและมุมเหลี่ยมของมัน "เป็นรูปทรงที่งดงามดีนะ"

อาจารย์ตัวเล็กเงียบไปนิดนึงก่อนจะเอ่ยปาก น้ำเสียงฟังดูกังวลพอๆ กับสงสัย

"...มันจะขยับได้ไหม?"

❄️
"เหวอ" มีเสียงร้องเบาๆ จากด้านหลังโกเลม

🪵
"เป็นน้องชายขี้แกล้งสินะ..." มัดร็อคมองตามทางที่เด็กอีกคนบินหายไป

"ยังไงดี... ถ้าโดนแกล้งอีก ฉันขอแนะนำว่าลองเมินดู ส่วนมากคนแกล้งน่ะอยากจะได้รับความสนใจ แต่จะได้ผลรึเปล่าก็ไม่รู้หรอกนะ" คำแนะนำดูเฉพาะทางยังไงไม่รู้ อย่างกับว่าคนพูดก็เคยเจอเรื่องคล้ายกัน

"ยังไงวิ่งบนทางเดินก็อันตราย บินก็ด้วย ฝากไปดุน้องเธอด้วยล่ะ"

🪵
อาจารย์ตรงหน้านิ่งอึ้งไปนิด
ช่วยไม่ได้ที่เขาแปลกใจ ก็ไม่มีใครยอมฟังที่เขาพูดมานานแล้ว

อะแฮ่ม "นั่นน้องชายไม่ใช่เหรอ? เกิดอะไรขึ้น ทำไมวิ่งไล่กันล่ะ"

ไหนๆ แล้วก็ถามไถ่สักหน่อย

🪵💢

🪵
มัดร็อคมองตามเจ้าคนแป้นแล้นที่เดินจากไป

"เห้อ..." อาจารย์ถอนหายใจแล้วยัดคุกกี้ขิงครึ่งชิ้นที่ได้มาเข้าปาก

คงอีกนานโขกว่าเจ้าเด็กนี่จะเรียนรู้คำว่าแบ่งปัน
เขาได้แต่หวังว่าวันนั้นจะมาถึง

(ขอบคุณสำหรับโรล สุขสันต์วันเกิดนะ🙌)

🪵
"มัดร็อคต่างหากเล่า แล้วดูพูดเข้าสิ นี่น่ะไม่ใช่การถูกเอาเปรียบ แต่กำลังแบ่งปันอยู่ต่างหาก แบ่ง-ปัน" สอนศัพท์ใหม่ให้

"มนุษย์เราอยู่คนเดียวไม่ได้ ถ้าไม่รู้จักช่วยเหลือกันบ้าง... เอ้อ พูดแบบนี้ไปคงก็ฟังหูออกหู" มัดร็อคมองคนกินขนมตุ้ยๆ แล้วเอามือลูบหน้า

"สุดท้ายแล้วคนเราก็จะถูกเอาเปรียบอยู่ดี แต่ฉันเลือกแล้วว่าจะยอมให้ใครทำแบบนั้นกับตัวเองบ้าง สักวันนึงนายจะเข้าใจเองแหละ"

🪵
"บอกแล้วไงว่าให้เรียกมัดร็อค" คำตอบที่ได้รับนับครั้งไม่ถ้วน และยังคงมีต่อไป

"เห้อ... นี่น่ะเป็นของพิเศษที่เตรียมไว้ใช้ในเทศกาลหรอกนะ ขืนรู้ไปทั่วเด็กปีต้นก็หายตื่นเต้นกันพอดี ไปแบ่งกับเพื่อนเงียบๆ ไป๊" มัดร็อคเล่าให้ฟังด้วยน้ำเสียงบ่นๆ

กลิ่นแป้งอบหอมกรุ่นที่มีกลิ่นขิงเล็กน้อยแตะจมูก
ด้านในห่อผ้าเป็นขนมปังขิงกลมๆ 3-4 ชิ้นกับผลไม้แห้งไว้กินด้วยกัน

(🪵ไม่ละๆ เป็นเด็กเป็นเล็ก รับไปเงียบๆ ซะ /ชิ่ว)

🪵
"วันเกิด...? อ้อ หลุยส์เองเรอะ" มัดร็อคทวนเหมือนแปลกใจก่อนที่จะอ๋อเมื่อเห็นว่าคนที่พูดคือคุณ

"มีขนมปังขิงอยู่พอดี เอาไปสิ อย่าไปบอกเด็กๆ ล่ะ" เขายื่นแผ่นผ้าบางๆ ให้ ของที่ว่าน่าจะพับอยู่ด้านใน ถ้าเปิดดูเมื่อไหร่จะเจอว่ามีผลไม้แห้งนิดหน่อยด้วย

"สุขสันต์วันเกิดนะ" อวยพร