🌻
"ฮ่า ฮ่า สู้ๆ นะเจ้าของธุรกิจตัวน้อย" อาจารย์ริกกะตอบกลั้วหัวเราะ

พอเดินเลยโรงเรียนออกไปก็เริ่มเข้าสู่เขตป่า อากาศที่นี่เย็นลงกว่าเขตอยู่อาศัย อาจารย์ริกกะเดินนำหน้าไปเรื่อยๆ บางทีก็หยุดแล้วทำสัญลักษณ์บนต้นไม้

"พอหิมะตกแล้วในป่าจะดูคล้ายๆ กันไปหมด ถ้าจะให้ดีอย่าเข้าป่าจะดีกว่านะ... อ้อ แต่นักเรียนของที่นี่คงบินได้ละเนอะ"

เธอกรีดเปลือกไม้เป็นลายลูกศร ชี้ย้อนกลับไปทางโรงเรียน

🌻
"อืม... ฤดูหนาวนี่ไม่ค่อยมีกิจกรรมอะไรให้ขยับตัวจริงๆ ด้วยสิ"
ทั้งสองคนเดินผ่านปราสาท เด็กนักเรียนบางที่ไม่ได้กลับบ้านส่งเสียงทักทาย ริกกระก็ทักกลับ👋

"ช่วงที่ว่างงั้นเหรอ... ถ้าเป็นฉันคงไปช่วยดูพวกแกะ..." แตะคางนึก

"นั่นสิ ถ้าใช้เวทลมแบบนั้นได้ละก็ ไปรับจ้างปัดหิมะให้ชาวบ้านก็น่าจะได้นะ!" กำปั้นทุบมือปุเหมือนตัวเองเพิ่งพูดอะไรฉลาดสุดๆ ออกมา

พอจบประโยคก็นึกออกคนนึงทันที
"อ้อ สไปน์น่าจะเมาอยู่แถวโรงเตี๊ยม" ทุบมือ

"อ๊ะ... เผลอแฉตัวตนด้านที่เป็นผู้ใหญ่ไม่ได้เรื่องออกไปซะแล้ว" ขอโทษนะเพื่อนร่วมงาน

"แต่ละคนก็มีวิธีพักผ่อนของตัวเองแหละ เธอล่ะ ปิดเทอมได้ทำอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า?" ถามคนที่เดินตาม

🌻
แซ่กๆ เสียงเหยียบหิมะตามการก้าวเดิน

"เอ... มัดร็อคกับฉันก็วนๆ อยู่กับล่าสัตว์ไม่ก็ตัดฟืนละมั้ง แต่เดี๋ยวหนาวกว่านี้ก็เข้าป่าไม่ได้แล้ว" ช่วงปิดเทอมตรงกับหน้าหนาวพอดีเสียด้วย

"ท่านกาเน็ตดูเหมือนพักผ่อนไปเรื่อยๆ อืม... นึกไม่ค่อยออกว่าทำอะไร? หนูเทเรซิก้าก็หายตัวไปเลย น่าจะฝึกวิชาล่ะมั้ง?" พอคิดๆ แล้วก็มีแต่คำตอบคลุมเครือ

"ของพวกอาจารย์ผู้ชายฉันไม่รู้เท่าไหร่..."
+

🌻
อาจารย์เดินออกมาจากหอ ที่เอวห้อยกระเป๋าและเชือกท่าทางทะมัดทะแมง

"ไปกันเถอะ" อาจารย์ริกกะเดินไปทางเดียวกับโรงเรียน เดาไม่ยากว่าเดี๋ยวคงเลาะไปทางป่าหลังโรงเรียน

ตอนที่เดินผ่านหอพักชาย อาจารย์มัดร็อคที่ตักหิมะอยู่บนหลังคาก็หันมาโบกมือให้ ริกกะก็โบกมือตอบพร้อมตะโกนทัก "อรุณสวัสดิ์!"

🌻
"ตกใจหมดเลย เวทลมนี่สะดวกดีจัง" ริกกะเอ่ยทึ่งๆ หลังจากที่แอบเสียวแว้บตอนเห็นนักเรียนกระโดดลงจากหลังคา

ว่าแล้วเธอก็ค่อยๆ ปีนลงบันไดไม้ที่พาดไว้ "เดี๋ยวฉันเอาบันไดไปเก็บแป้บนึง อ้อ เราจะเดินไปกันนะ" ประโยคที่ต้องบอกไว้ก่อน นักเรียนโรงเรียนนี้ชอบขี่ไม้กวาดกันอย่างกับอะไรดี

🌻
"อืม... ไม่มีแล้วล่ะจ้ะ หอพักชายก็ให้พวกเขาทำกันเองเถอะ"

ริกกะแตะคางตัวเองอย่างครุ่นคิด เธอคาดเดาว่าเช้านี้คงใช้เวลาไปกับการกำจัดหิมะจนไม่ได้ทำอย่างอื่น

"มีเวลาเหลือแบบนี้ฉันคงไปตรวจกับดักสัตว์ล่ะนะ อยากไปเดินเล่นสักหน่อยไหม?"

🌻
"ตายแล้ว เป็นเด็กดีเหลือเกิน" ✨✨✨

"ฮิๆ มาตักออกตอนเช้านี่ละดี ถ้าโดนแสงอาทิตย์จนกลายเป็นน้ำแข็งย้อยตกใส่หัวใครจะแย่เอา" อาจารย์ริกกะเล่าเรื่องที่น่าจะรู้กันอยู่แล้วให้ฟังด้วยความเคยชินกับการอธิบายให้เด็กๆ

"ฉันจะพยายามมาตักเอง แต่ถ้าวันไหนหนูเวร่าพอมีเวลาละก็จะดีมากเลย" น้ำเสียงเกรงใจหน่อยๆ ระหว่างที่พูดก็กวาดตามองหลังคาที่สะอาดสวยงาม

+

🌻
อาจารย์ริกกะปีนบันไดที่พาดไว้ขึ้นมายืนบนหลังคาดีๆ

"ไม่เป็นไรๆ ใช่แล้ว...วางแผนว่าอย่างนั้นละนะ" ชูพลั่วในมือ
"แต่ไม่นึกว่าจะมีใครไวกว่าซะได้" หัวเราะ

🌻
“้อุ้ป” เต็มหน้า สติเสี้ยวสุดท้ายสั่งให้ริกกะคว้าขอบหลังคาไว้แน่นจึงไม่มีอะไรอันตรายเกิดขึ้น

หิมะไหลลงจากหน้าเป็นจังหวะเงียบไปนิดนึง ก่อนที่จะ...
"ฮ่าๆๆๆ ล้างหน้าด้วยน้ำเย็นขนาดนี้เล่นเอาตื่นเต็มตาเลยนะ!" หัวเราะ

(ฮ่าๆ แล้วเจอกันใหม่ในสักวันนะ)

🌻
พอยกมือทักทายยังไม่ทันส่งเสียงนักเรียนก็วิ่งปรู้ดหายไป
“อ้าว ไปซะแล้ว” อาจารย์ริกกะชูมือเก้อๆ

เธอชื่นชมผลงานนักเรียนสักหน่อยก่อนเดินไปโรงเรียนเช่นกัน

(ขอบคุณสำหรับโรลสั้นๆ 🙌)

🌻
“โอ๊ะ?”
อาจารย์ริกกะปีนขึ้นมาจากขอบหลังคาด้านหนึ่ง ในมือข้างนึงถือพลั่วอยู่ เนื่องจากไม่ได้คาดคิดว่าจะมีใครอื่นข้างบนนี้เธอเลยส่งเสียงแสดงความแปลกใจ

"อรุณสวัสดิ์" โบกมือทักทาย

ซวบ ซวบ เสียงเดินย่ำหิมะตามหลังคุณมา
ท่าทางจะมีใครมาซะแล้ว!?

ทำไงดี รีบไปโรงเรียนหรือรออวดซะเลยดีนะ!

🌻
“นี่~ มองทางดีๆ อย่าวิ่งชนใครเข้าล่ะ” ตะโกนเตือนเจ้าเด็กทั้งสองที่วิ่งผ่านไปด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ

(ขอบคุณสำหรับโรลสั้นๆ🙌)

🌻
/แอบขำกับภาพที่เห็น

(น่าร้ากก ขอบคุณที่มาโรลกัน! 🙌)

🌻
ยังไงก็เป็นถังน้ำสำหรับคนทั่วไปใช้ ไม่มีทางหนักมากเกินไปหรอก แต่ถ้าแขนล้าเพราะเพิ่งดึงถังน้ำนั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง

"ฝากด้วยนะ" มองตามอย่างให้กำลังใจ

ถ้าคุณไปจนถึงห้องครัวได้คุณเมดทั้งหลายจะแปลกใจ จารย์ริกกะไปตักน้ำทำไมเป็นเด็กนร.กลับมา55 ว่าแล้วเขาก็ขอบคุณแล้วเอาขนมปังก้อนนึงให้คุณเป็นรางวัล

🌻
หลังจากก้มหน้าทำงานกันมา อาจารย์ริกกะผิวดูแดงขึ้นเพราะแดด แต่เจ้าตัวไม่ได้ทำท่าเหมือนแสบหรืออะไร

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ แพนโดร่า ฉันชื่อริกกะนะ" เห็นคุณยิ้มก็ยิ้มตอบด้วยพร้อมทั้งแนะนำตัวเองเฉยเลย

"เดี๋ยวฉันย้ายของให้ ไปตักน้ำตามสบายเลยนะ"
พูดจบก็นึกในใจว่าอีกคนอาจจะไม่ได้ไปตักน้ำก็ได้มั้ง? เสกน้ำออกมาอะไรงี้? บ๊ะ แต่ก็พูดไปแล้ว ช่างเถอะ

🌻
"หืม..?" มองท่าที่เด็กตรงหน้าแล้วลากเสียงนิดหน่อย

ริกกะยื่นถังน้ำที่มีน้ำอยู่เต็มมาทางคุณ
"ฮ่าๆ ถ้าอย่างนั้นช่วยยกถังน้ำนี่เข้าไปให้พวกคุณเมดข้างในหน่อยได้ไหม" นี่เลย ของที่ให้ช่วย

บ่อน้ำอยู่ไม่ห่างส่วนครัวของปราสาทมากนัก พวกคุณเมดทำงานกันตรงนั้น คงหมายถึงให้ยกไปที่ครัวนั่นแหละ ส่วนความหนักของถังน้ำ ก็ไม่มากไม่น้อย หนักเท่าๆ กับที่คุณเพิ่งดึงรอกขึ้นมา

🌻
"ฟู่ ที่เหลือไปทำต่อในร่มไหม ฉันมีเชือกเส้นเล็กอยู่ในกระเป๋าพอดี" ริกกะตอบอย่างร่าเริงพลางพับผ้าที่รองดอกไม้ไว้เพื่อรวบขึ้นเก็บ

"ถ้าทำเสร็จล่ะก็จะมาบอกเธอเป็นคนแรกนะ!" หัวเราะ
"...เอ๊ะ คุยกันมาตั้งนาน ฉันยังไม่ได้ถามชื่อเธอเลย"

🌻
"ฮี่ๆ" หัวเราะพร้อมทำท่าเบ่งกล้ามใส่ ท่าทางจะดีใจกับคำชม

"อืม...? วิ่ง? แล้วก็ยกน้ำหนักล่ะมั้ง? แค่คอยช่วยงานนั่นนี่ไปเรื่อยๆ ก็ได้ขยับตัวแล้วล่ะ อย่างตอนที่ไปช่วยท่านผอ.แบกของกันงี้" นึกๆ

"ใช่แล้วๆ อยู่ที่ปราสาทนี่ยังไงก็มีข้าวให้กินอยู่แล้ว แค่ไม่เลือกกินก็พอ อ้าว นอนไม่หลับเหรอ...?" เอียงหัว