"ว้าววว นี่มันสุดยอดเลย!"ไซม่อนเปิดสมุดเธอดูแผ่นต่อแผ่นก็มีเสียงชมออกมาไม่หยุด เพราะสิ่งที่มาเรียวาดเขาเองก็ชื่นชอบมันมากเช่นกัน

"ปราสาทอันนี้สุดยอดเลย บ้านนี่ด้วย...อุหว่า อัศวินเหรอ? ไม่เคยวาดเลยแหะ.."เขามาหยุดตรงชุดเกราะที่ไม่เคยวาดมาก่อนอย่างสนอกสนใจ

"เธอชอบอัศวินสินะ? นี่น่ะเก็บรายละเอียดดีมากเลย"เขาชี้ๆไปที่ภาพของเธอแล้วชมต่ออีก

"สนใจมาวาดรูปด้วยกันไหม?"

(คิดเหมือนกันสินะคะ--)

ไซม่อนมองรองเท้าเปียกโชกลอยกระเด็นไปตามทาง ก่อนจะรีบเอามือขึ้นมาปิดปากตัวเองไว้เพราะคำเตือน แต่ก็เหมือนจะไม่ทันแล้ว

พรืดด

"ฮ่าๆ โชคร้ายจริงๆเลยนะพวกเรา"ไซม่อนหัวเราะจนเกือบหงายหลัง แน่นอนว่าเขาจะไม่ยอมรับความผิดไว้เองคนเดียวแน่ๆ

"ไม่รู้สิน้า ฉันเดินตามนายมาต่างหาก โทษกันไม่ได้หรอก"เขาหันไปผิวปาก เหมือนเรื่องโม้ก่อนหน้าไม่เคยเกิดขึ้น

"ขอบคุณสำหรับคำชมนะ"
ไซม่อนได้ยินแบบนั้นก็ดูภูมิใจขึ้นมาสุดๆ เขารับสมุดคืนมาดูผลงานตัวเองต่อเล็กน้อยก่อนจะปิดมันไป

"ได้สิ ไว้รอบหน้าฉันจะวาดอีกนะ...อืมมม เอาเป็นรูปนายดีไหม?"เขานึกอยู่ครู่นึงก่อนจะลองพูดแหย่ๆ ถึงเขาจะคิดว่าวาดภาพเหมือนไม่ค่อยเก่ง แต่ก็น่าจะท้าทายดีไม่น้อย

"ไม่ได้ค่ะ ฉันให้คุณโอเนลแล้ว"มาร์ล่ารีบยกมือปฏิเสธ ไม่ให้โอเนลคืนเธอ

"ไว้ถ้าคืนดีกับคุณเครเมนได้ คุกกี้นี้ไว้ฉันจะลองพิจารณารับคืนอีกทีก็แล้วกันนะคะ"เธอหัวเราะเบาๆก่อนจะรีบเดินจากไป ทำตัวขี้เเกล้งไม่ต่างจากพี่ชายเธอเวลาแกล้งเพื่อนร่วมชั้นเช่นเดียวกันเลย...

"ก็เพราะหัวดีต่างหาก เลยอยากให้นายได้มองอย่างอื่นนอกจากหนังสือบ้างไง"เขาถือโอกาสแย่งหนังสือเครเมนมาด้วยพร้อมจับมันไปวางพร้อมสมุดวาดรูป

"ขนาดฉันที่อ่านหนังสือตลอดก็ยัง มีเวลามองวิวเลยนะ ดูสิๆ"เขาชี้ไปทางทะเลสาบและวิวภูเขาไกลๆที่เห็นได้จากบนต้นไม้

"เป็นแงะดีใช่ม้าย😳"

🌿
"คุณโอเนลจะรู้เองค่ะ เชื่อฉัน"มาร์ล่ายิ้มแล้วหยิบคุกกี้ออกมาดูเช่นกัน

"บางทีอาจจะเป็นพรุ่งนี้ หรือคืนนี้...ไม่ก็ตอนนี้เลย คุณโอเนลแค่ต้องลองเพื่อโอกาสของตัวเองนะคะ"เธอยื่นคุกกี้สีดำให้โอเนลอีกชิ้นเหมือนจะสื่อบางอย่าง

"ถ้ารอบแรกไม่สำเร็จ ก็ลองดูอีกรอบ ด้วยชิ้นนี้นะคะ"มาร์ล่าลุกขึ้นยืนไม่ให้โอเนลปฏิเสธคุกกี้ของเธอ อย่างน้อยก็ให้โอเนลได้กินของเธอแทนอันที่นำไปให้พี่ชาย

📙(ผมกลับมาแล้ววว ขอโทษที่หายไปนานฮะ)

"เอ๊ะ!! เบ็ด!?"เขาตะโกนแทบจะพร้อมกับรุ่นน้องก่อนจะรีบวิ่งมาอยู่ข้างๆ

"เอาเลยทาเลียส ดึง ดึงเล้ย!!"เขายืนเชียร์เสียงดัง กับเอ็นเบ็ดที่ดูตึงขึ้นเรื่อยๆเพราะดูเหมือนสิ่งที่ติดจะดูหนักไม่ใช่น้อย

"ตัวใหญ่แน่ๆเลย! มาแล้วๆ!"ไซม่อนรีบคว้าถังน้ำมาเตรียมก่อนจะพบว่าสิ่งที่ทาเลียสดึงขึ้นสุดแรงจนพ้นน้ำมาก็คือ...

รองเท้า...

"...."

"อะไรกัน มีแต่เด็กๆเขาอยากได้รูปตัวเองกันทั้งนั้นนะ!"ไซม่อนกอดอกเบ้ปาก น้อยใจที่น้องเครเมนรูมเมททำตัวห่างเหินใส่ ก่อนเขาจะมองไปที่ทะเลสาบใต้พวกเขา สลับมาที่เครเมน...

"ก็ได้...."เขาเปิดสมุดออกมาวาดบางอย่างอยู่สักพักก่อนจะหันมันให้เครเมนดู

"ดูนี่สิเครเมน"เขาโชว์ภาพเครเมนหน้าตาตกใจกำลังร่วงตกน้ำด้วยเส้นไม่สมจริงและดูตลกไม่ใช่น้อยหากคุณเป็นคนมีอารมณ์ขัน---

"อ่ะ..อ่า ใช่แล้วล่ะ ฉันวาดเป็นงานอดิเรกน่ะ"เขามองสมุดในมืออีกฝ่ายก่อนจะยิ้มกว้างออกมา

"ไหนๆแล้ว พวกเรามาแลกสมุดกันวาดไหม?"เขาเสนอไอเดีย

"ฉันอยากเห็นงานของเธอด้วย~ ชอบวาดอะไรล่ะ? ปกติฉันจะชอบวาดพวกธรรมชาติไม่ก็พวกสิ่งก่อสร้าง"

📙(ผมกลับมาจากงานแล้ว ขอโทษคับ😭🙏)

"อย่างนี้นี่เอง"ไซม่อนเดินตามเธอไปจนกระทั้งเจอกับสมุดต้นเรื่อง

"ใช่เลย! ขอบคุณมากนะ...เอ๊ะ?"พอเขารับสมุดมาพร้อมสังเกตุใบหน้าแดง
ก็อดคิดไม่ได้ว่าทางนั้นเผลอเห็นสิ่งแปลกที่เขาวาดเล่นอย่างนั้นเหรอ แต่เขาก็ไม่น่าจะวาดในเล่มที่เขาเอาไว้วาดวิวทิวทัศน์นี่นา--

หนุ่มผมส้มกรีดสมุดตัวเองดูอย่างไม่แน่ใจ... สลับกลับมามองเด็กสาว

+

📙(ผมกลับมาจากงานแล้ว ขอโทษคับ😭🙏)

"นี่เหรอ? เอาสิ"ไซม่อนยื่นให้เขายินดีเเบ่งปันผลงานศิลปะที่ตัวเองขยันฝึกทุกวันอยู่แล้ว

"แต่มันอาจจะไม่ค่อยน่าสนใจนะ ส่วนมากฉันชอบวาดบ้าน หรือไม่ก็วิวทิวทัศน์น่ะ..."ตามหน้ากระดาษสมุดจะมีภาพวิวทะเลทาบที่พวกเขากำลังนั่งอยู่ รวมถึงโรงเรียนและห้องเรียนที่เคยวาดเล่นเอาไว้

"...นายคิดว่าไง?"

มาร์ล่ารับฟังอย่างตั้งใจ มือก็ลูบหลังปลอบอีกฝ่ายไปด้วย

"แบบนั้นเองสินะคะ..."นี่มันทำเธอนึกถึงเหตุการณ์ตอนมาเรียนที่โรงเรียนแล้วเจอพี่ชายไม่มีผิด

"อย่างงี้คงต้องใช้เวลาเข้าช่วยแล้วล่ะค่ะ... คุณเครเมนอาจจะยังไม่พร้อมก็ได้"เธอยกมือกลับมาก่อนจะเริ่มกินซุปต่อ

"เขาคงมีเรื่องอะไรในใจแน่ๆเลย บางทีถ้าลองหาจังหวะอธิบายอีกสักที อาจจะสำเร็จก็ได้นะคะ"เธออยากให้โอเนลมีความหวังไว้

"เห้ อย่าพึงรีบด่วนตัดสินสิ!"ไซม่อนรีบเถียงอีกฝ่ายทันที ก่อนจะยืนเพ่งน้ำตรงหน้าอีกพักใหญ่

ก็ยังคงไร้วี่แวว...

"บ้าจริง ปลาแค่ยังไม่ตื่นหรอกน่า เอานี่! เอาไป เดี๋ยวฉันไปต้อนปลาตรงนู้นมา"ว่าเสร็จเขาก็ยื่นคันเบ็ดกลับไปที่ทาเลียส แล้วเดินไป ตีๆน้ำบริเวณใกล้เคียงดู แบบที่เขาเคยอ่านมา ...แม้จะไม่เคยใช้จริง

"ปลาไปไหนหมดนะ?"

"อะไรกันคุณเครเมนโกรธผมซะแล้วเหรอครับ... กระซิก"ไซม่อนพูดสุภาพขึ้นมาพร้อมทำท่าร้องไห้ประกอบ

"ไม่เอาน่า ขอโทษได้ไหมล่ะ ฉันก็ไม่คิดว่ามันจะลงองศาถูกต้องสวยงามบนหัวนายขนาดนั้น"พอเลิกทำท่าทีกวนจนพอใจไซม่อนก็พยายามจะง้ออีกฝ่ายกลับมา

เขายื่นมือไปกะจะจับเช็คดูบริเวณหน้าผากของอีกฝ่าย
"ไหนดูหน่อย หัวโนไหม?"

📙
"ไซม่อน ปีสาม ยินดีที่ได้เจอนะ"เขาโค้งกลับให้อีกฝ่ายเช่นกันแม้จะรู้สึกเป็นพิธีมากไปหน่อยก็ตาม

"อ่า...จะว่างั้นก็..."เขาเบนสายตาไปทางอื่นไท่กล้าจะยอมรับคำชมที่ไม่จริงเสียเท่าไหร่ เพราะมันเป็นเพียงสมุดวาดภาพที่เขาไว้ใช้ว่ดเก็บวิวทิวทัศน์ไม่ก็สิ่งสวยงามอื่นๆ

"ลองไปดูตรงนั้นกันเถอะ"เขาชี้ๆไปที่พุ่มไม้ใกล้ๆต้นไม้ที่เขาร่วงลงมา

"ว่าแต่เธอเองก็ออกมาพักแถวนี้เหมือนกันเหรอ?"

📙

"เกือบไปแล้วนะ"
เขาคว้าแขนของเด็กหนุ่มอีกคนไว้ทันก่อนจะรีบดึงขึ้นมาด้วยความตกใจ ก่อนจะยิ้มกลับให้ความพยายามของอีกฝ่าย

"ขึ้นมาวาดรูปน่ะ...แต่ให้ตอบความจริงคือฉันขึ้นมาอู้นอนพักกลางวันล่ะนะ"เขาหยิบสมุดขึ้นมาชี้ให้ดูเล่นๆ

"ที่จะสื่อก็คือ...หลังจากที่คุณเกรต้าอธิบายเหตุผลให้คุณไฮริคฟัง ทั้งสองก็ดูเหมือนจะเข้าใจกันมากขึ้น"

มาร์ล่ายื่นมือมาจับไหล่โอเนลเบาๆ

"คุณโอเนลได้ลองอธิบายเหตุผลที่ใส่ชื่อคุณเครเมนไปรึยังคะ? บางทีคุณเครเมนอาจจะเข้าใจมากขึ้นก็ได้ค่ะ"เธอเชื่อว่าโอเนลต้องมีเจตนาดีอย่างแน่นอน และเครเมนเองก็คงไม่ใช่คนหัวดื้อมากขนาดไม่ยอมฟังน้องชายตัวเอง...

🌿

"ขอโทษทีค่ะ..."เธอยังคงยิ้มด้วยสีหน้าเดิม

มาร์ล่าค่อนข้างเข้าใจโอเนลที่เป็นน้องเหมือนกัน
ท่าทีติดพี่ชายและการมานั่งคนเดียวแบบนี้...
เธอเองก็คงปล่อยผ่านไม่ได้จริงๆ

"เหมือนคุณเกรต้าเลยนะคะ..."เด็กสาวเกือบหลุดหัวเราะออกมาแต่ยังรักษาท่าทีกุลสตรี

"ทางนั้นเองก็โดนคุณไฮริคดุเหมือนกันค่ะ เพราะงั้นคุณโอเนลไม่ได้โดนคนเดียวหรอกนะคะ"
(ช่างดูเหมือนไม่เป็นคำปลอบ)
+

📙

"ขอบ คุณ ครับ☺"ไซม่อนยิ้มหร่ามือก็หยิบสมุดกลับไปพร้อมเหมือนจะมีไอเดียวาดอะไรในวันนี้เพิ่ม

"จะว่าไปหน้านายตอนนี้ ก็น่าโดนวาดเก็บไว้เหมือนกันนะ คิ้วเนี้ยขมวดเป็นปมเชียว"แม้มันจะเป็นเรื่องปกติที่เขาจะเห็นรุ่นน้องเป็นเเบบนี้ แต่วันนี้ดูเป็นมากพิเศษ

"หรือเพราะว่าวันนี้อากาศจะร้อนกันน้า~"เขาเอาสมุดพัดให้รุ่นน้องข้างๆ

📙

"อ้าว แล้วทำไม--..เอ๋ เดี๋ยวสิ!"ก่อนจะเถียงอะไรเขาก็ถือเบ็ดตกปลาเอาไว้ แถมรุ่นน้องคนดีก็เดินนำไปก่อนจะปฏิเสธเสียอีก

"ได้! เดี๋ยวฉันจะทำให้นายดู"เมื่อถึงเเหล่งน้ำกับทำเลทองของทะเลสาบ ไซม่อนก็จัดเหยื่อและโยนมันออกไปอย่างชำนาญ แน่นอนว่าเขาน่ะตกมา3ปีแล้ว ไม่มีพลาดที่จะได้อวดฝีมือหรอก!

แต่ทำไมวันนี้น้ำมันถึงดูนิ่งจังนะ...

(ยินดีค้าบบ มาเลยๆ✨)

📙
"เห้ย!?"ไซม่อนที่กำลังหาว ลืมตามาเจอเด็กหนุ่มข้างๆ ก็สะดุ้งเอามือทาบอก

"ฉันสิต้องถามนายว่าทำอะไร? จะปีนขึ้นมาจะนั่งด้วยกันรึไง...."เขามองขาที่กำลังสั่นของอีกฝ่ายสลับกับใยหน้ายิ้มแย้มของเพื่อนร่วมรุ่น

"มาสิ จับมือฉัน"เขารีบยื่นมือออกไปให้ความช่วยเหลืออีกฝ่าย

"ไม่เป็นไร แค่เจ็บนิดหน่อย"เขารีบโบกมือไปมา ไม่อยากเสียมาดรุ่นพี่หนุ่ม

"ว่าแต่ตอนนี้ฉันน่าจะทำสมุดหาย...ช่วยตามหาหน่อยได้ไหม? อ่า...เธอชื่ออะไรนะ ฉันชื่อไซม่อน"เขาลุกขึ้นปัดเศษฝุ่นก่อนจะแนะนำตัวแบบสั้นๆ เพราะถึงไม่รู้จักชื่อกันเขาก็เคยเห็นพวกน้องๆผ่านตากันมาบ้าง

🌿
มาร์ล่าค่อยๆตักซุปกินช้าๆข้างโอเนล

"ถึงจะเสียมารยาทไปหน่อย ...แต่เมื่อกี้ฉันรู้สึกว่าคุณโอเนลกำลังมีอะไรในใจใช่ไหมคะ"ถึงเธอจะเห็นรอยยิ้มจากอีกฝ่ายที่ไม่ต่างจากทุกวัน แต่ก็รู้สึกเหมือนปล่อยผ่านเหตุเมื่อครู่ไปไม่ได้

"ถ้าไม่รังเกียจเล่าให้ฉันฟังได้...เรื่องคุณเครเมนรึเปล่าคะ?"มาร์ล่าเลือกจะถามอีกฝ่ายตรงๆเพื่อหลีกเลี่ยงการบ่ายเบี่ยง

📙

"ไม่เอาน่า อย่าเอาแต่ทำหน้าซังกะตายแบบนั้นสิ เครเมน"ไซม่อนยังไม่รับสมุดจากเครเมน แล้วเลือกที่จะใช้มือตบที่นั่งข้างๆเหมือนเชิญให้อีกฝ่ายขึ้นมานั่งด้วยกัน

"บนนี้อากาศดีออกนะ"แน่นอนว่าสีหน้าตอนนี้ของเขาช่างดูลอยหน้าลอยตาไร้ความผิดสุดๆ

"มานั่งด้วยกันสิ"