“คงต้องไม่ช่างบงการและคุยกันรู้เรื่องค่ะ แล้วก็คิดว่าอย่างน้อยต้องสุขุมหน่อยล่ะมั้งคะ?”

พยายามปอปั้นคนรักในอุดมคติตัวเองขึ้นมาอย่างสุดความสามารถแต่ก็ได้มาแค่ส่วนนิสัย …อืม คิดๆ แล้วนิสัยตรงกันข้ามแฝดตัวเองเลยไหมนะ(´-`;;;)

“แล้ว…ของคุณเวราล่ะคะ มีเคยคิดเอาไว้บ้างไหม?”

พูดแล้วก็หันมาสนใจสเปคเพื่อนสาวบ้าง …พอคุยเรื่องนี้ก็ดูค่อยรู้สึกสมช่วงวัยรุ่นแรกรักดีเหมือนกันแหะ✨

พอฟังคำตอบเรื่องเงินจากอีกฝ่ายยิ่งเกรงใจหนักเข้าไปอีก มั่นหมายในใจเลยว่ายังไงก็ต้องหาทางเอาเงินมายัดมือให้ได้😶💦

ระหว่างมองเจ้ามือวิเศษใสๆ เหล่านั้นทำงานไปเพลินๆ เธอก็ชะงักกึก—เมื่อได้ยินคำถามที่ไม่คิดว่าจะได้ยินจากคนที่พึ่งบอกไม่สนใจการแต่งงานเลยในตอนนี้

เจ้าตัวกะพริบตาปริบๆ มองอีกคน ก่อนจับคางครุ่นคิดอย่างหนักจนคิ้วขมวด คนรักงั้นเหรอ..?🤔

(+)

“ถ้าเป็นพวกคำพื้นฐานแบบพวกเนื้อหาในปีต้นพอจะสอนให้ได้ค่ะ”

พยักหน้าหงึกหงักยืนยันคำพูดว่าช่วยสอนให้ได้จริงๆ ถือว่าทบทวนไปในตัวด้วยล่ะนะ

พออีกคนพูดถึงของตอบแทนก็เกาแก้มแกรกๆ รุ่นน้องคนนี้…เล่นใหญ่เกินไปไหมนะ?(・・;) แต่เห็นแววตาวาววับนั่นก็ทำใจปฏิเสธไม่ลง

“ค่ะ..จะรอดูนะคะ ฉันเองก็จะเตรียมหนังสือที่เคยอ่านช่วงปีต้นไว้ให้นะ“

”วันไหนมาห้องสมุดเจอกันนะคะ“ โบกมือหยอยๆ บอกลา

คำนวณจากจำนวนผ้าที่เทลงไปทั้งตะกร้าแล้วน่าจะต้องให้ช่วยคุมมือวิเศษเทียวไปมาอีก4-5รอบ

”เริ่มรู้สึกผิดที่ใช้แรงงานคุณเวราเยอะซะแล้วสิคะ…ยังไงเดี๋ยวฉันไปขอค่าแรงกับคุณเจ้าของร้านให้นะ(･･;)“

ถ้าเขาไม่ให้ก็คงต้องควักเงินตัวเองให้สักหน่อยแล้วล่ะ ตอนแรกก็ไม่คิดว่าต้องให้ช่วยเยอะขนาดนี้ เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว💦

“เป็นฉันต่างหากค่ะที่ควรขอบคุณที่คุณเวรารับฟังแถมยังแนะนำให้อีก” เด็กสาวค้อมหัวให้เล็กน้อย เป็นเรื่องที่ต้องคุยกับผู้หญิงด้วยกันเองจริงๆ ถึงจะเข้าใจ

เธอค่อยๆ พยุงไม้ตามอีกฝ่ายไปติดๆ เมื่อผ้าถูกวางบนราวเรียบร้อยก็ถอนหายใจโล่งอกออกมาพร้อมอีกคน— ฮู่ว…✨

ฟังข้อเสนออีกคนก็พยักหน้าหงึกหงักก่อนหลีกไปยืนดูไม่ให้ขวางทางระหว่างกับราวตากผ้า

”งั้นขอรบกวนคุณเวราหน่อยนะคะ“

+

(รุ่นน้องชมเก่งเลยอยากเชียร์อัพกลับบ้าง🥺✨)

“อะ..ขอโทษที่ชวนคุยแต่เรื่องเครียดๆ นะคะ” เริ่มรู้สึกคิดมากไปหน่อย(…) อืม..ช่างเรื่องอนาคตแล้วสนใจผ้าในตอนนี้ก่อนแล้วกัน

ใช้เวลาไม่นานผ้าขาวก็ถูกย้อมจนเป็นสีแดงสนิท ..สีตรงตามที่ในหัวคิดจนตาประกายแวววับขึ้นมาแวบนึง เด็กสาวช้อนผ้าข้างนึงขึ้นมาก่อนชะเง้อคุยกับเพื่อนสาว

“เดี๋ยวช่วยฉันยกผ้าไปตากตรงราวใกล้ๆ นี้หน่อยนะคะ” ผ้าอมน้ำแถมผืนยาวอีก คนเดียวแบกไม่ไหวแน่💦

ดังนั้นเลยพอเข้าใจความคิดเพื่อนสาวล่ะนะทำไมคิดแบบนั้น😶✨

“เพราะงั้นเป็นไปได้เรื่องแต่งงานฉันเองก็อยากให้เป็นเรื่องของอะไรแบบว่า..ความรัก?เหมือนกันค่ะ หวังว่าจะไม่ได้ใช้วิธีการนี้สำหรับการเอาตัวรอด”

ส่วนเรื่องปรึกษา…นั่นสินะ ความจริงก็ไม่ใช่ไม่เคยคุยกับแฝดตัวเอง แต่รายนั้นก็นะ…

+

เธอทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย ไหนๆ อีกฝ่ายก็พูดส่วนตัวเอง…เล่าแลกเปลี่ยนสักหน่อยแล้วกัน

“ความจริงฉันก็เติบโตมาด้วยการโดนฝังหัวให้เป็นเจ้าสาวกับภรรยาที่ดีนะคะ”

“แต่พอโตมาสักหน่อยแล้วหลายๆ อย่างที่บ้านไม่เป็นใจเลยได้ลองทำงาน…

ตอนที่ได้จับเงินด้วยงานที่ทำ ตอนที่โดนชมว่างานที่ทำออกมาดีในฐานะตัวฉันไม่ใช่ในฐานะลูกสาวหรือตัวแทนของใคร มันรู้สึก..ดีใจมากๆ ขึ้นมาค่ะ”

+

โค้มหัวเล็กน้อยเป็นการขอบคุณเรื่องกำลังใจก่อนเดินไปเอาไม้อีกท่อนมา

เด็กสาวกวนผ้าไปพลางฟังเพื่อนสาวว่าก็เหงื่อตก..เป็นความคิดที่ถ้าไปพูดข้างนอกคงโดนมองว่าแปลกแน่ ๆ

“ฉันนับถือคุณเวรานะคะที่กล้าทำเพื่อ..อืม อิสระ? ตัวเองโดยไม่สนใจเสียงรอบข้างได้ขนาดนั้น”

ทั้งกล้าออกจากบ้านมาคนเดียวทั้งการเป็นนักเวทอีก เป็นประเภทที่ต่อให้ตายก็จะไม่ทนอยู่กับสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ชอบสินะ(´-`;;)

+

“ย-ยินดีเลยค่ะ” เห็นอีกฝ่ายโค้งขอบคุณจริงจังก็ลนลานนิดหน่อย …เธอไม่ได้ช่วยอะไรมากมายแท้ๆ เป็นเด็กมารยาทดีจัง(*´-`)

พอโดนชมซ้ำอีกก็เกาแก้มแกรกๆ เหมือนจะเริ่มเขิน “ฉันเองก็ยังต้องเรียนรู้อีกมากเลยค่ะเพราะงั้น…มาพยายามด้วยกันนะคะ✨”

เห็นอีกฝ่ายกำสองมือชูก็ทำตาม คงเป็นเชิงว่า..สู้ๆ นะ…หรือเปล่า?

“ถ้าอยากเรียนเลขหรือว่าอ่านเขียนหนังสือ ไว้มาเจอกันที่ห้องสมุดได้เสมอนะคะ”

เด็กสาวคิ้วตกเล็กน้อยเมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายพึ่งเคยมีงานวันเกิด แต่ก็นะ..หลายๆ คนที่นี่แม้แต่วันเกิดยังไม่รู้ด้วยซ้ำนี่นา

แต่เห็นอีกฝ่ายตื่นเต้นก็พลอยดีใจไปด้วยล่ะนะ

“อา? …อ๋อ ใช่ค่ะ” พอโดนทักว่าเป็นรุ่นพี่ก็เหลือบหาขีดที่โบคู่สนทนา

ก็ว่าทำไมไม่คุ้นหน้าเป็นพิเศษ รุ่นน้องนี่เองแถมคงเป็นภาคใช้เวทด้วย?

“ขอบคุณค่ะ แต่ยังต้องฝึกอีกเยอะเลย …แล้วก็เรียกว่าเมลก็ได้ค่ะ คุณรุ่นน้องล่ะคะ?”

จะเกาะอยู่กับพี่ชายตลอดทั้งเธอและเขาจะพลอยถูกมองไม่ดีถึงใจจริงจะไม่ค่อยอยากห่างนักก็เถอะ แต่จะอยู่คนเดียวก็อันตราย

อืม…นอกจากอยู่ที่นี่ไปตลอดจะเหลืออีกทางก็…

“คุณเวราเคยคิดเรื่องการแต่งงานไว้บ้างไหมคะ?” ถามขึ้นมาดื้อๆ ราวเป็นเรื่องทั่วไป

ความจริงวัยประมาณเธอก็ควรคิดเรื่องพวกนี้ได้แล้ว ถ้าอยู่ด้านนอกกำแพงน่ะนะ😶

ช่วยเกลี่ยผ้าจากที่อีกฝ่ายหย่อนลงให้แผ่เต็มหม้อ น้ำค่อยๆ เคลือบจนผ้ามีสีแดงจางๆ ก่อนยื่นไม้กวนให้อีกฝ่ายช่วย

”นั่นสินะคะ..“ พอโดนถามเรื่องอนาคตก็ทำท่าครุ่นคิดอยู่ครู่

”แน่ใจแค่ว่าอยากทำงานเกี่ยวกับผ้าต่อค่ะ แต่ก็ไม่รู้ว่าด้านนอกนั่นจะยอมให้ทำงานหรือเปล่า” ความจริงงานย้อมไม่ใช่งานของผู้หญิงเสียทีเดียวด้วย(´-`;)

พูดถึงเรื่องอนาคตขึ้นมาแล้วก็เผลอคิดไปต่อ…

+

เธอยกมือขึ้นเป็นสัญญาณว่า…ช้าๆ ลงหน่อย (´-`;;)

“ถ้าเป็นงานเดียวกับปีที่แล้ว อาจารย์เคยบอกว่าเป็นงานวันเกิดของเด็กนักเรียนทุกคน?ที่นี่ค่ะ” ครุ่นคิดแล้วตอบกลับ

“ส่วนจับฉลาด…ไว้ฉันไปถามแฝดให้แล้วเอามาบอกนะคะ” จนปัญญาเรื่องนี้เหมือนกัน💦

แต่เหมือนเรื่องกินดื่มคนตรงหน้าจะเข้าใจดีเลยไม่ได้เสริมอะไรไป

“อืม…ปีก่อนฉันก็เดินไปเข้าร่วมเฉยๆ เลย คิดซะว่าเป็นการกินข้าวมื้อใหญ่กันก็ได้ค่ะ”

เห็นอาจารย์รับผ้าไปแล้วก็เว้นระยะไปนิดหน่อย แววตาแอบมีออร่าวิ้งวับออกมาเมื่อเห็นผ้าคลุมตัวเองพอช่วยได้😶✨

“ยินดีที่ช่วยได้ค่ะ” เธอตอบรับแล้วรีบก้าวตามอาจารย์ไปต้อยๆ เหมือนลูกเป็ด

..เริ่มหนาวแล้ว รีบเดินให้ถึงโรงเรียนดีกว่า

(ขอบคุณสำหรับโรลสั้นๆ ค่ะ🙌)

“ถ้าถามว่าตอนนี้ฉันรู้สึกยังไงที่เขาเลือกทางนี้ อืม..คงเป็นตราบใดที่ตอนนี้เวทมนตร์ยังไม่ทำอันตรายอะไรเขาจริงๆ ฉันก็ว่าอะไรไม่ได้ค่ะ”

เธอไม่ได้รู้สึกกลัวเพราะมันเคยเป็นสิ่งที่คนนอกกำแพงนั่นกรอกหูมาว่ามันนอกรีต

—ที่เธอกลัวคือกลัวมันจะพรากแฝดเธอไปต่างหาก…หากดวงตายังแลกได้ ต่อไปจะไม่ถึงชีวิตเอาเหรอ?

“แล้วก็ฝากยกกองผ้าตรงนั้นลงหม้อให้หน่อยนะคะ“ ชี้ไปทางตะกร้าผ้าที่ยกมาตอนแรก🧺

“ตอนนั้นฉันคิดว่าเขาทั้งบ้าบิ่นทั้งไม่เห็นหัวฉันที่เป็นห่วงเขา ทั้งที่เคยคุยกันแล้วว่าจะลองรอไปสักปี…เพราะงั้นฉันเลยยิ่งมองเวทมนตร์ไม่ดีน่ะค่ะ”

ลุกขึ้นยืนฮึ่บ~ เห็นว่าน้ำในหม้อเริ่มเดือดแล้วเลยไปตวงพวกผงสีมาเทลงไปจนน้ำทั้งหม้อค่อยๆ กลายเป็นสีแดง หยิบไม้มาคนอยู่ครู่ให้สีทั่วถึงกัน

ปากขยับมือก็ต้องขยับด้วยล่ะนะ-

“แต่หลังจากอยู่ที่นี่มาแล้วเห็นคนมีเวทคนอื่นไม่เป็นไรก็เลย’พยายาม‘จะวางใจค่ะ”

+

ฟังอีกคนว่าไปพลางพัดเตาไปพลาง …สุดยอดเลยที่มาแบบไม่ลังเล เธอแค่ได้ยินว่าต้องแลกดวงตาก็เริ่มไม่ไว้ใจแล้ว

ส่วนความรู้สึกอยากสัมผัสสิ่งที่เรียกว่าเวทมนตร์เนี่ย …ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่แหะ?

พอโดนคำถามย้อนเข้าตัวเหมือนเธอจะครุ่นคิดจนหยุดมือจากการพัด..พูดยังไงดีนะ

“ความจริงเราเคยทะเลาะกันเรื่องนี้ด้วย…ยังจำความรู้สึกโมโหจนเลือดขึ้นหน้าได้อยู่เลยค่ะ” เกาแก้มแกรก ๆ (´-`;;)

+

…
เธอนิ่งไปครู่

อ-อ่านไม่เหมือนกันหรอกเหรอ!? Σ('◉⌓◉’) !
เด็กสาวกะพริบตาหนึ่งปริบ…สองปริบ…เหมือนกำลังคิดว่าเอาไงกับสถานการณ์นี้ดี

ทว่าพอเห็นแววตาอยากรู้อีกคนเข้าก็พยักหน้าให้ …พยายามอ่านให้เข้าใจกันคร่าวๆ ก่อนแล้วกัน(･･;)

“เอ่อ…งานวันเกิดในวันสิ้นปีค่ะ“ พยายามสรุปให้ ”หลักๆ ก็ กิน ดื่ม และ จับฉลาด?..แลกของขวัญ”

เมื่ออ่านเสร็จก็หันมาสบตาคนข้างๆ “สนใจร่วมไหมคะ?”

ยืนอ่านบอร์ดอยู่แถวนั้นเหมือนกันแต่คิ้วเริ่มขมวดจนดูตึงเครียด

กินกับดื่ม… เข้าใจล่ะ..

แต่’ฉลาด‘เกี่ยวอะไรกับ..ของขวัญ? ดูเหมือนเธอเองก็อ่านบางคำไม่ออก…

ปริบๆ..(・・;) หันมองเด็กสาวข้างๆ ที่ยืนดูบอร์ดไม่ขยับมาสักพักเหมือนตัวเองก็เข้าใจว่าคงกำลังตั้งใจอ่านบอร์ดอยู่เหมือนกันเลยทักไป

“ขอโทษนะคะ… พอจะรู้ไหมว่าบรรทัดที่6หมายถึงอะไร.. คำว่า ’จับฉลาด’ น่ะค่ะ..“ จับคนฉลาดแลกกัน?

ถามแบบนี้มันอาจดูเสียมารยาทแต่ก็เป็นเรื่องที่สงสัยมานานแล้วเหมือนกันว่าเด็กคนอื่นจะคิดยังไง

“คุณเวราว่าที่นี่—ทั้งเรื่องเวทมนตร์ เรื่องภูติแล้วก็โรงเรียนนี้ไม่ดูน่าสงสัยบ้างเหรอคะ? ตอนที่ทำสัญญาไป…เคยลังเลไหมคะ?“

“ในเมื่อคุณเวราพูดแบบนั้น ใช้นี่พัดแทนเวทลมก็ได้นะคะ?” เอาไว้พัดให้ไฟแรงขึ้น ! ตัวเธอเองก็มีอีกแผ่นไว้ช่วยพัดเหมือนกัน !

เด็กสาวย่อตัวลงวางฝืนกับฟาง ก่อนเริ่มพัดอย่างระมัดระวัง ถ้าแรงไปก็กลัวไฟจะดับเอา

“พูดถึงเวทมนตร์แล้ว..อืม ถึงฉันจะทึ่งกับมันอยู่บ่อยๆ แต่ความจริงฉันก็ไม่ได้ไว้ใจมันเท่าไหร่ค่ะ…“ ต่อให้อยู่กับมันมาเกือบจะเข้าปีที่สองแต่สำหรับเธอสิ่งนี้มันก็ยังดู..น่ากลัว

+

เธอแอบก้มมองไฟที่ถูกจุดได้ที่แล้วอย่างสนใจ จุดได้แล้วแหะดีจัง✨ ต่อไปก็เดินไปตระเตรียมฟืนกับฟางแห้งมาเพิ่มเผื่อใช้

ระหว่างที่เตรียมก็ฟังเพื่อนสาวว่าไปด้วย อืม…พวกนักเวทเองก็มีมุมที่คิดแบบนั้นด้วยสินะ? แต่ก็เข้าใจได้ล่ะนะก่อนหน้านี้กว่าค่อนชีวิตทุกคนก็ทำอะไรด้วยมือเท้าตัวเองมาตลอดนี่นา

—และเพราะแบบนั้นเธอเลยหยิบแผ่นไม้บางๆ ติดมือมาแล้วด้วยแล้วยื่นให้อีกคน

+