“ถ้าอย่างนั้น”

“ไว้เจอกันใหม่นะ! อาจารย์การ์เน็ต ฉันจะเป็นเด็กนักเรียนที่นี่ แล้วจะมาเจอคุณอีกบ่อยๆ เลย!“

เขาฉีกยิ้มให้หญิงสาวเป็นครั้งสุดท้าย ดีใจที่ได้รู้จักอาจารย์แสนใจดีตรงหน้าก่อนจะวิ่งไปอาบน้ำและไม่ลืมที่จะหันกลับมาโบกมือลาให้อีกทีอย่างร่าเริง

“หวา.. ยากชะมัดเลย”

เขาปล่อยตัวให้เด็กสาวข้างกายจับมือทำอย่างว่าง่าย พยายามจ้องมองจดจำเทคนิคที่อีกฝ่ายทำ

“เธอต้องฝึกฝนมานานแค่ไหนเนี่ยถึงทำอะไรแบบนี้ได้ อะๆรที่ดูละเอียดอ่อนแบบนี้ฉันไม่ถนัดเลย”

เมื่อก่อนเขาก็ทำแค่แบกกระสอบมันฝรั่ง ขนของช่วยคนอื่นๆ ไม่ได้มีโอกาสแตะอะไรพิถีพิถันแบบนี้หรอก

“โอ้...”

เขาพยักหน้าเหมือนเข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายพูด เจยกขวดโพชั่นตรงหน้าขึ้นมาส่องดูผ่านมุมแสง

”เป็นยาที่ดีจังน้า....แต่เหล่ารุ่นน้องคงเป็นลมเป็นแล้ง ล้มอาเจียนกันทั่วทั้งห้องพยาบาลแหงเลย“

ด้วยความอยากรู้ อยากลองตามประสาเด็กซน(?) เจเลยเปิดฝาขวดน้ำยาในมือดมดูซักหน่อย กลิ่นเป็นยังไงน้า?

เด็กหนุ่มผมสีชมพูที่อาสาอยากทำตัวเป็นรุ่นพี่ที่ดีเลยแวะมาช่วยปีปลายทำแผลน้องๆ ปีต้น

“ยินดีครับรุ่นพี่!”

เขารับยาฟื้นฟูพลังเวทย์มาจากรุ่นพี่ผมสีเข้มตาใส

สารภาพตามตรงว่า เขาเคยทำแผลให้เหล่าน้องๆ บ้าง ซึ่งพูดได้เป็นเสียงเดียวกันว่า มือหนักปานกระสอบทรายหล่นทับ(...)

“เอ.... ว่าแต่“

”อันนี้ขวดอะไรหรอครับ?”

6v6)

(แวะมาช่วยทำแผลให้น้องๆ ปีต้น ถึงจะมือหนักมากก็ตามค่ะ---)

“อาจารย์กาเน็ต”

เด็กหนุ่มพูดทวนซ้ำคำของอาจารย์สาวตรงหน้า

”ส่วนฉันชื่อ เจย์ เป็นเกียรติมากที่ฉันได้รู้จักคุณ“

เขายกยิ้มหยีฟันให้อย่างเป็นมิตร กระชับเสื้อในมือเอาไว้กับตัวด้วยความดีใจ ที่นี่ก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดนี่นา?

”หลังจากนี้ฉันจะมีโอกาสได้เจออาจารย์อีกไหมครับ?“

เห็นท่าทีเขินอายของริโอน่าเจก็ได้แต่แหวในใจนิดๆ พูดมากเกินไปหรือเปล่าเรา แต่ถ้าเธอยินดีสอนแบบนี้น่าจะไม่เป็นไร

สองมือจับไม้นิตติ้งบนโต๊ะขึ้นมาเลียนแบบท่าทีของอีกคนอย่างทุลักทุเล ก็แหมเขาไม่เคยทำงานฝีมืออะไรเลยนี่

"แบบ... นี้หรอ?"

เขาพยายามที่จะเกี่ยวไม้ถักเส้นไหมพรมแต่มันก็หลุดกระจุยออกมา

... อืม ดูแล้วน่าจะไม่ใช่

"รับทราบ!"

เจ้าตัวรับเสื้อมาจากหญิงสาวผมแดงก้มมองด้วยความดีใจ เธอใจดีจังนึกถึงคุณลุงคุณป้าที่ร้านค้าเลย บางทีเธออาจจะช่วยเหลือเราได้ในอนาคต

"แล้ว-.. อ่า อะแฮ่ม" เจกระแอ่มไอเล็กน้อย

"ถ้าฉันอยากจะรู้ชื่อของคุณผู้หญิง เอ่อ- อ่า.. จะได้ไหมครั- ..ขอรับ?"

ไม่รู้ที่นี่ต้องพูดจาสุภาพเหมือนพวกลูกคนรวยไหม แบบนี้เขาพูดถูกหรือเปล่านะ?

“เจ“

”ยินดีที่ได้รู้จักริโอน่า เป็นชื่อที่วิเศษมาก”

ว่าแล้วก็ฉีกยิ้มกว้างให้หญิงสาวตรงหน้าอย่างเป็นมิตร แล้วขยับตัวไปนั่งข้างอีกคน เว้นระยะห่างไว้ซักหนึ่งฝ่ามือไม่ให้อีกคนอึดอัดใจ

“เจ้านี่ใช้ยังไงงั้นหรอ?”

นั่งลงได้ไม่เท่าไหร่เขาก็เอ่ยปากถามทันทีด้วยความอยากรู้

"ไม้ถักนิต-? นิตติ้ง?"

เจเอียงใบหน้าพิจารณาดูด้วยความทรงศัยพอเห็นสาวเจ้าชี้ว่าสามารถทำผ้าพันคอได้เขาก็ทุบกำปั้นลงกับมึงอย่างเข้าใจ คล้ายพวกทอผ้าอะไรแบบนั้นแน่เลย เป็นทักษะที่น่าสนใจมาก

"อย่างนี้นี่เอง! เอาสิสอนฉันด้วยคนนะ เอ่อ- คุณ?"

เขาอึกอักนิดหน่อยที่ไม่รู้จะเรียกอีกคนว่าอะไร

"คุณผู้หญิง?"

[เมคเฟรนด์ค่ะะะ]

เจ้าของเส้นผมสีชมพูสดใสเดินผิวปากอย่างอารมณ์ดี นัยตาสีสว่างข้างเดียวมองเห็นเพื่อนร่วมโรงเรียนนั่งเหม่อพร้อมของหน้าสนใจ

มันแน่อยู่แล้วว่าคนแสบซนอย่างเขาต้องเข้าไปดู ก็อยากรู้นี่นาว่ามันคืออะไร

“โอ๊ะ ขอโทษทีน้า”

“นั่นคืออุปกรณ์อะไรน่ะ?“