O yüzden kendime hatırlatıyorum:
Kimseden aktivizm onayı beklemiyorum. Ve kimseye aktivizm borcum yok.

Bu sinir aslında sınır çizme ihtiyacının yüzeye çıkması. Çünkü bazen insanlar, benim kişisel tercihimi bir manifesto gibi algılayıp, her hareketimi “tutarlılık testi”nden geçiriyor. Oysa benim sürecim kişisel bir deneyim, halka açık bir aktivizm kampanyası değil.

Ama yakın çevrem bunu hatırlatınca sinirleniyorum. Çünkü zaten farkındayım.
Bu benim kişisel deneyimim, halka açık bir sınav değil.

Deniyorum. Zaman zaman tökezliyorum. Bu hâl, benim sürecimin bir parçası.

Süreç içerisinde; nasıl hissettiğimi, nasıl hareket edebileceğimi, bana ve çevreye olan etkilerini değerlendiriyorum. Varmam gereken bir nokta değil de, deneyimlediğim bir süreç gibi…