Türkiye'de kurumsallaştırılıp da içi boşaltılmamış herhangi bir alan kaldı mı?

Can Yayınları'nın yeni yaptığı basımlar beni Sait Faik okumaya bir kere daha itti.

Elimde şu anda "Lüzumsuz Adam" ile, bu büyülü kalemin dünyasına daha kaç kez kapılacağımı düşünüp duruyorum.

Bizim bir Sait Faik'imiz var!

Yunan mitolojisinde onca güçlü tanrı dururken neden en çok Pan'ı, o yalnız, o dışlanmış tanrıyı sevdiğimin yanıtını çocukluğumda buldum:

Çocukluğumda da, Fener'i, Cimbom'u nasıl olsa herkes tutar diye teletex'ten 3. lig takımlarını araştırıp sıra sıra onları tutardım.

Hey gidi!

İyi yazılmış bir deneme de en az güçlü bir şiir kadar etkiliyor beni, coşkulandırıyor.

Bu da türün bir araç, dilin ise (araç gibi görünen bu olsa da) amaç olduğunu hatırlatıyor her defasında bana.

Yıllar sonra yeniden derinlemesine Necatigil okuyorum. Öyle sanıyorum ki on yıl sonra bir daha, yirmi yıl sonra bir kez daha okusam bile ustaya yine sıfırdan başlıyormuşum hissiyle hayran kalacağım.

"Necatigil yok şimdi
Belki bir gün olmuştur."

Bakalım bakalım, "kim var imiş biz burada yoğ iken"...