İstanbul’da kültür-sanat etkinliklerine yetişmek ne mümkün! Cumartesi günü çok güzel 3 etkinlik var sadece birine katılabileceğim için üzgünüm.

Oh be iyi ki İstanbul’a taşındım.

Sevgi görmemiş bir çocuk olmam kanayan yaramdır ve hep sevgiyle büyümüş çocukların hayata 1-0 önde başladıklarını düşünmüşümdür.

Mattia Ahmet, böyle bir ailenin pırıl pırıl bir çocuğu. Ama sevgisizlik onu bir şekilde buldu.

İnşallah bu iyi ve tertemiz insanlar için adalet tecellî eder.

Mehmet Ali Birand’ın Demirkırat belgeselini izliyorum. Câhilliğimden utandım ama hikâyesi şuymuş:

Halk, Demokrat kelimesine dili dönmediği için Demirkırat olarak telaffuz ediyor. Bu yüzden logo da şundan şuna dönüşüyor:

Rüyamda üst üste Yûnus Emre’nin şu beytini duyuyorum, başka hiçbir şey yok:

Bir sinek bir kartalı salladı vurdu yere
Bir sinek bir kartalı salladı vurdu yere
…

Biraz ürktüm ne yalan söyleyeyim. Mustafa Tatcı’dan şerhini okumak farz oldu sanırım.

Mahir Polat bir ropörtajında Piano Piano Bacaksız filminden bahsediyordu. İzledim. Konu, kendisinin de en önemli meselelerinden: Yoksulluk.

“İnsanın yoksulu, umuttan yanadır.”

Ağzınıza sağlık, çok güzel bir bölümmüş. Affınıza sığınarak şöyle bir not düşeyim. Sâmiha ismi, ilk a harfi uzatılarak telaffuz ediliyor. Şöyle ki: