✅ Your Sky (dmd)
✅ Khemjira (dmd)
✅ The Middleman’s Love (dmd)
✅ Bed Friend (dmd)
🔜 The Next Prince (dmd)

🔴 That Summer (gmm)
🔴 Head 2 Head (gmm)
✅ The Magic Prophecy (gmm)
✅ Last Twilight (gmm)
✅ Perfect 10 Liners (gmm)
✅ A Boss with a Babe (gmm)
🔜 The Heart Killer (gmm)
🔜 Only Friend (gmm)

✅ Your Sky (dmd)
✅ Khemjira (dmd)
✅ The Middleman’s Love (dmd)
✅ Bed Friend (dmd)
🔜 The Next Prince (dmd)

🔴 That Summer (gmm)
🔴 Head 2 Head (gmm)
✅ The Magic Prophecy (gmm)
🔜 Last Twilight (gmm)
🔜 1000stars

วันที่สิบเก้า - เหมือนชีวิตอยู่นอกวงโคจรกันเกือบสมบูรณ์แล้ว ตอนนี้กำลังใช้ชีวิตแบบ anonymous อยู่กับปัจจุบันที่มีแต่งาน 5555555 แต่ช่วยได้เยอะเลยนะ รู้สึกเหมือนได้ชีวิตเดิมกลับคืนมา มันก็ดีในพื้นที่ปลอดภัยของเรา อะไรทำนองนั้น

วันที่สิบแปด - ดูซีรีส์แล้วเห็นภาพตัวเองที่เคยทำทุกอย่างใน talking stage เป็นนิดนึง แต่อยู่ในโลกความเป็นจริงมากขึ้นว่ามันเป็นภาพฝัน ไม่มีจริง ชั้นก็อยู่แบบนี้ของชั้นไปเหอะ ปลงชีวิตนิดนึง แต่ก็มีแอบนอย 5555555 เห้อ ยากจังน้า

วันที่สิบเจ็ด - อ่านนิยายแล้วเขาบอกว่า taking stage มันเป็นบทหนึ่งของความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างหัวก้อยอยู่ ถ้าตรงกันก็ไปต่อ ไม่ตรงก็จบ ซึ่งพอมาคิดกับตัวเอง ก็รู้สึกว่าความที่คิดไม่ตรงกันทั้งหมดแล้วเลือกไม้ไปต่อ คงอาจเป็นการอ่านสถานการณ์ที่ขาดที่สุดสำหรับเขา แต่กับเราจะให้คุณค่ากับการค่อยๆ เรียนรู้ ไรงี้ นั่นแหละ ย้อนคิดได้แบบไม่คิดไรมากก็รู้สึกเบาใจละ สักวันคงไปต่อได้ด้วยตัวเองแล้วจริงๆ

วันที่สิบหก - เหนื่อยล้า โรยแรงจากการทำงานติดต่อกันมานานมาก 2 สัปดาห์ที่ลืมแทบทุกอย่างยกเว้นงาน แต่ก็ทำได้แบบวอกแวก วิ่งไปติ่งศิลปินเพิ่มอีก แต่สุดท้ายพอมาอยู่กับตัวเอง ก็เห็นชัดเจนว่าง ต่างคนต่างวิ่งออกมาไกลเกินกว่าจะกลับไปอีกครั้งแล้วแหละ

วันที่สิบห้า - ใช้ชีวิตคนเดียวอีกครั้ง แก้ปัญหาคนเดียวอีกครั้ง ไปในที่ๆ ความทรงจำมันยังชัดเจนมากๆ แต่งึงกระนั้นเราก็เดินผ่านมันไปด้วยใจที่สงบขึ้นบ้าง นึกถึงได้ และคิดกับมันแค่ว่า นี่ก็แค่หนึ่งความทรงจำที่ผ่านมาและผ่านไป

วันที่สิบสี่ - งานวุ่นวาย ทำอย่างอื่นเยอะเพื่อลืมหมด เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า ถ้าเจอหน้าหรือได้คุยกันอีก เราจะยังเป็นเหมือนเดิมมั้ย มี what if ในหัวมาบ้างแล้ว

วันที่สิบสาม - เหมือนผ่าน 5 stages of grief มาถึงการยอมรับแล้ว แต่ผลกระทบมันมีความซับซ้อนมากกว่าที่คิด เสพสื่ออะไรก็ได้เพื่อหนีปัญหา และไม่ค่อยอยากทำงานเท่าไหร่ รู้สึกเนือยๆ เหมือนก่อนหน้าตัวเองวิ่งไม่ได้พัก พอได้พักแล้วก็เริ่มจะมากเกินพอดี ต้องเอาตัวเองไปในสภาพแวดล้อมที่สามารถตั้งใจทำงานได้มากกว่านี้แฮะ 🥲 วันที่สิบสี่-สิบห้าจะเป็นแบบนั้น เดี๋ยวมาดูกันอีกที

วันที่สิบสอง - เป็นวันที่ได้กลับมาอยู่บ้านเต็มวัน มีเรื่องให้เราต้องให้ความสำคัญมากกว่าหลายเรื่อยมากๆ ค่อยๆ มาเคลียร์ชีวิตของตัวเองให้เข้าที่เข้าทางเพื่อรอ Chapter ใหม่ มันเหมือนกำลังจะมาอีกระลอก

มันมีแนวคิดอีกด้านที่คิดว่าตัวเองเมื่อก่อนคงคิดไม่ได้แฮะ มันก็แค่คนที่ผ่านมา เรียนรู้ และสักวันต้องผ่านไป เราต้องอยู่กับตัวเองไปตลอดชีวิต พยายามไม่ผูกตัวเองไว้กับคน ไรงี้

วันที่สิบเอ็ด - อยู่คนเดียวแล้วเจอเรื่อง ถ้าปกติคงทักไปเล่าให้ฟังฟีลบ่นๆ แต่ครั้งนั้นมันต้องดีลคนเดียวจริงๆ เล่าให้แม่ฟังได้ แต่ก็ไม่เหมือนที่เล่าให้เขาฟัง

เผลอกด emergency call ยิงไปหาเพื่อนกับคนที่บ้าน แล้วมีแวบนึงที่คิดว่า ถ้าตอนนั้นเรายังไม่ได้ข้ามสถานะ ตัวเราเองจะตั้งเบอร์เขาเป็นเบอร์ฉุกเฉินมั้ยนะ…

อยู่ดีๆ ก็มี what if ขึ้นมาซะงั้น แต่ก็อยู่ได้แบบซึมๆ เพราะอาการหวัดแย่ลง

วันที่สิบ - นิสัยเสียที่ค้นพบมาตลอด 2 ปีคือการกลับไปติดการเฝ้าแจ้งเตือนในไอจีอีกครั้ง กลัวทักมา กลัวตอบช้า กลัวเขาต้องการความช่วยเหลือ ทุกวันนี้ไม่ต้องแล้ว แต่ยังเลิกไม่ได้

ใช้ block time ไอจีมา 2 วีคแล้ว ยังไม่ได้ผล ปิดแจ้งเตือนก็ไม่ได้ผล กลัวคนทักมา เพี้ยนอะ ทำไงดีวะ อยากเลิกติดโซเชียล

ไปข้างนอกคนเดียว ร้องเพลง กรี๊ดในห้องคาราโอเกะ กินมัตฉะ-โฮจิฉะ เยียวยาตัวเอง ดีอยู่นะ

วันที่เก้า - ส่งงานไปให้เขาด้วยความหวังดี กล้าคุยมากขึ้นแล้ว แต่ขอแค่เรื่องงานก่อน เหมือนจะคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ เลยขอตัดจบเอง รู้สึกนิ่งๆ เงียบๆ มีไอความหม่นกระทบอยู่บ้าง แต่ไม่มากเท่าไหร่

ช่วงนี้เหนื่อยกายมากกว่า แถมไม่สบายด้วย ไอค่อกแค่ก อากาศเปลี่ยน 🥲

วันที่แปด - ไม่มีเวลาให้ได้เสียใจแม้แต่นิด แต่มีความรู้สึกแข็งกร้าวมากขึ้น พอจินตนาการได้นิดนึงละว่า ถ้าเจอหน้ากันอีกรอบจะทำยังไง จะวางตัวแบบไหน แต่ประเด็นคือว่า มันจะได้เจอกันจริงๆ เหรอวะ ไม่เห็นภาพนั้น และไม่อยากคิดให้เจ็บใจเล่นๆ ละ 555555 มนุษย์เยียวยาความเศร้าด้วยคิดให้เศร้ากว่าเหรอวะ

วันที่เจ็ด - นอนน้อยมาก เพราะต้องทำงานนอก รู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองรู้สึกไม่เป็นมนุษย์อยู่หน่อยๆ มีแต่พาร์ตทำงาน ทำงาน ทำงาน มีความรู้สึกแต่ไม่สามารถแสดงออกได้ด้วยสถานการณ์ ซึ่งมันแย่อยู่หน่อยๆ และเผลอทำไม่ดีใส่คนในทีมไปแบบไม่รู้ตัว ก็เลย นอยด์แฮะ

มูฟออนได้เยอะขึ้นแล้ว เพราะปัจจุบันมีเรื่องอื่นที่สำคัญกว่ามากๆ แต่ก็นั่นแหละ มันไม่ได้รับอนุญาตให้ได้รู้สึกเต็มที่ เลยเสียใจกับตัวเองอยู่หน่อยๆ

วันที่หก - นอนหลับมากกว่าทุกวัน ตื่นอีกที แบบตื่นจริงๆ คือบ่ายสอง แวะมาทำงานเล็กๆ น้อยๆ ก่อนกลับบ้าน มีจังหวะให้น้ำตาซึมบนรถเพราะลองพูดออกมา แต่จบด้วยที่โกรธไม่ลง หวังดีกับเขามากมายเหมือนเดิม

แต่เรื่องที่ทำให้น่าปวดหัวมากกว่าคือเรื่องงานนอก กึ่งๆ เป็นคนดีต้องช่วยให้เขารอดละได้เงินค่าขนมมา แต่มันใช้แรงกายเยอะ เวลาชีวิตกำลังจะรวนอีกรอบ 🫩

วันที่ห้า - ออกไปทำงานนอกครึ่งวันเช้า เยอะกว่าที่คิดมาก วุ่นวายไปหมด ตอนบ่ายมาออฟฟิศ นั่งทำงานไปเม้าท์ไป จังหวะที่เล่าให้หัวหน้าฟัง ฮีช็อกนิดนึง 😂 ทุกคนดูมีรีแอ็กช็อกเหมือนๆ กันอะ กุงงเลยว่ากุเล่าไรไปน้อถึงดูคาดหวังแทนกันจัง

ตอนเย็นพึ่งพี่ในทีมติดสอยห้อยตามไปกินข้าวด้วยกัน เพราะฟุ้งซ่าน เล่าแล้วยังมีตะกอนความรู้สึกอยู่ ถามทักมาด้วย ส่งคลิป กลายเป็นความรู้สึกไม่สบายใจที่จะตอบซะอย่างงั้น

วันที่สี่ - ทำเอกสารกับที่ทำงาน อยู่ดีๆ ถามอัปเดตเรื่องนี้ เลยเป็นจังหวะที่ดีที่บอกไปเลยว่า เอ้อ เลิกคุยแล้วนะไรงี้ พี่ที่ทำงานเตะเก้าอี้แรงมาก เล่ารอบสอง ฮียกเก้าอี้จนเกือบพัง สรุปขำมากกว่าเสียใจ 566565755757555 แต่ทุกคนบอกว่า อนุญาตให้ร้องไห้ได้ ซึ่งตอนนั้นหน้าเบะแล้ว แต่ร้องไห้ไม่ออก ต้องทำงาน

เรื่องงานอยากกลับไปทำมาก แต่การทำงานแบบเงียบๆ มันเงียบจนฟุ้ง ถิ้าไม่เข้าภาวะโฟลว์ กุจะร้องไห้ทันทีถ้ามีช่องให้ได้ทบทวนตัวเอง เศร้า เสียใจ เหมือนฟ้าฝนตกหนัก 100% ของพื้นที่หัวใจ ไม่ไหวๆ 5555555555555 สายๆ วันนี้จะสู้หน้าคนที่ออฟฟิศได้ยังไงกันนะ ไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าคนเลยแฮะ แต่อยากกอดแม่มาก รู้มั้ยว่าอนาคตลูกสาวคงต้องเติบโตด้วยคนเดียวแล้วจริงๆ