"เอาน่า ยังไงเราก็โดนผู้อาวุโสสั่งให้มาจัดการโล๊ะของในห้องนี้ทิ้งอยู่แล้วนี่ ก่อนโดนทิ้งให้พวกเราอ่านนิดๆหน่อยๆจะเป็นไรไป"

"เจ้านี่นะ...!"

"โอ้ย! อย่าตีข้า!"

"ยังไงก็เถอะ เราเร่งมือกันดีกว่า"

"ถ้างั้นเดี๋ยวข้าเอาจดหมายนี่กับปิ่นไม้สีแดงไปทิ้งให้!"

END.

"[ถึงแมฮวา...จาก...อั...จน] จดหมายนี่เก่าเป็นบ้า ตัวอักษรเลือนจนข้าแทบอ่านไม่ออกแล้ว!"

"ไหนข้าขอดูเนื้อหาข้างในหน่อยสิ อืม--ตัวอักษรเลือนหนักกว่าอีก"

"ข้าว่านี่เป็นจดหมายรัก"

"มาแอบดูจดหมายรักผู้อื่นเช่นนี้ เฮ้อ พวกเรานี่ช่าง..."

Extra

"แค่ก แค่ก ฝุ่นเยอะจริง!"

"โถ่ เจ้าเองก็อย่าบ่นนักเลย นี่ห้องเก็บของเก่านะ จะมีฝุ่นบ้างก็ไม่แปลก"

"หยุดบ่นเถอะ--อ้ะ ข้าเจอกระดาษเก่าๆด้วย! น่าจะเป็นจดหมายล่ะ!"

"ไหนข้าดูหน่อย โอ้ เจ้าจับระวังๆหน่อยล่ะ เจ้านี่ดูเก่าน่าดู หากบอกว่าอยู่มา 100 ปีเกรงว่าข้ายังเชื่อเลย"

สุดท้ายทุกคนก็ทำได้เพียงเฝ้ามอง

เฝ้ามองดอกเหมยโรยราไปทั้งแบบนั้น

ร่วงโรยอย่างไม่มีวันหวนคืน

END.

กว่าทุกคนจะรู้ก็สายไปเสียแล้ว

ช็องมยองร่วงโรยเต็มที

ร่างกายซูบผอม

กลีบดอกไม้พรั่งพรู

แม้มีหนทางรักษา--หากแต่ช็องมยองไม่ยินยอม

ก็จะให้ลืมได้อย่างไร

[รัก] ที่แม้จะผลิบานยามเมื่อสาย แต่ก็ยังคงเป็นรักอยู่ดีมิใช่หรือ

ความรักงอกเงยผลิบานยามเมื่อสายไป

คนที่ตายไปแล้วเป็น 100 ปี จะเอาสิ่งใดมาตอบรับเขาเล่า?

เก็บงำเอาไว้

ซ่อนให้มิด

กอบโกยกลีบดอกที่เหี่ยวเฉา--แล้วกลืนมันลงไป

ไม่ให้ใครรู้ว่าเน่าจากข้างใน

ไม่ให้ใครรู้ว่าเหมยงามต้นนี้ใกล้โรยรา

ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ที่อาการทรุดลงเรื่อยๆอย่างไม่มีทางหวนกลับ

ช็องมยองไม่เคยนับว่าตนเริ่มอาเจียนเป็นดอกไม้ตั้งแต่เมื่อไหร่

ตั้งแต่งานประลองเส้าหลิน

ตั้งแต่ไปวังสัตว์อสูร

หรืออาจจะตั้งแต่

ตอนไปเยือนตระกูลทัง

ต้นขา

หน้าท้อง

แผ่นอก

ลำคอ

และไม่หวนคืนมาอีกเลย

End.

--ช็องมยองไม่ตอบรับ ไม่เหมือนคนที่ได้ยินเสียงของพวกเขาเสียด้วยซ้ำ

แต่พวกเขาก็ไม่ได้ใส่ใจอันใดนัก คิดเพียงว่าช็องมยองเพียงลงน้ำชั่วครู่เดี๋ยวก็คงกลับขึ้นมาอย่างทุกทีกระมัง

จมลงไป

ลึกลงไป

ช็องมยองเดินลงไปในแม่น้ำลึกขึ้น

ทังโบผู้นั้นกำลังยืนอยู่กลางแม่น้ำ และร้องเรียกให้ตนตามไป

--ภาพสุดท้ายที่ทุกคนได้เห็นช็องมยอง คือแผ่นหลังของเขาที่ค่อยๆถูกแม่น้ำกลืนกิน

ทีแรกทุกคนต่างร้องเรียกช็องมยอง กล่าวกับเขาว่าแม่น้ำเย็นเกินไปให้รีบขึ้นบ้าง ถามว่าไปทำอะไรที่กลางแม่น้ำบ้าง

ช็องมยองที่คิดว่าทังโบกลายเป็นซังซากวี---กลายเป็นวิญาณตามคนรัก คิดว่าทังโบมาตามหลอกหลอนตน พร่ำเพรียกเรียกตนจากอีกฟากของแม่น้ำแห่งความเป็นความตาย ทุกคนมักจะเห็นช็องมยองคิดไปเองว่าสายลมที่พัดมาคือทังโบ ผ้าม่านที่พริ้วไหวคือทังโบ เสียงกระซิบพร่ำหลอนหูคือทังโบ