Ruh yönünden sakat olmuştum. Ruhumun yarısı yoktu; solmuştu, uçmuştu, ölmüştü. Ben de o yarıyı kestim attım.

Mikhail Yuryeviç Lermontov

Benim hiç yılmadan erişmeye çalıştığım önceliklerin tadını onlar kendilerini hiç yormadan çıkarıyorlardı.O zaman içimi bir karamsarlık kapladı.Tabanca kurşunuyla giderilecek türden bir karamsarlık değildi bu: Soğuk, çaresiz, sevimliliğin iyi niyetli bir gülümsemenin altına gizlenen bir umutsuzluktu.

Hep doğru söyledim ama bana inanmadılar. O zaman kandırmaya başladım. Kibarların dünyasını, toplumun işleyişini iyiden iyiye kavrayınınca hayat biliminde ustalık kazandım. Başkalarının bu ustalığı kazanmadan mutluluğa nasıl ulaştıklarını gördüm.

“My grievance with humanity: The distinction between sensitivity and sentimentality is stark. To avoid harming someone’s pet on the road is an act of sensitivity. To do so at the cost of human lives is sentimentality — a misplaced emotion masquerading as virtue.”