Sokak hayvanları bu nefretin öznesi değil nesnesi, bu korkunun nedeni değil hedefi, düşmanlığın tarafı değil mağdurudur.

Türkiye en çok işgal edilmiş ve şiddet yoluyla sömürgeleştirilen bir ülkeye benziyor ve buna karşı mücadelenin de bu “iç sömürgecilere” karşı halkın kendi kaderini kendi ellerine alma; kendi geleceğini, kendi bağımsızlığını, kendi memleketini ve haysiyetini kurtarma mücadelesine benzemesi gerekiyor.

Türkiye’nin bugünleri en çok bir ülkenin tüm varlıklarına, kaynaklarına, kurumlarına el koyan; o ülke insanlarının temel haklarını, yaşam alanlarını, güvenlik ve geleceklerini gasp eden; bunu tümüyle zor kullanımı ve cezalandırma yöntemleriyle sürdüren bir çıkar şebekesinin sömürgeciliğine benziyor.

Bugün bir mücadele şuradan başlamak zorunda: İnsanın sağlıklı ve onurlu biçimde yaşayabilmesi için zorunlu olan temiz su ve gıda, güvenli barınma, nitelikli eğitim ve sağlık, iletişim gibi hizmetler kamusal olarak ücretsiz sağlanmalıdır. Bir insanın zorunlu ihtiyacı birilerinin kazanç kapısı olamaz.

Hem alışmakta hem de idrak etmekte hala zorlandığımız şey ise yaşadığımız coğrafyanın bizim için bir ülke, iktidar eliti içinse bir şirket olarak görüldüğü gerçeği. Biz ona geleceğimizi de bağladığımız bir yuva olarak bakıyoruz; onlarsa servet edinecekleri karlı bir yatırım olarak. Fark bu…