”เอ๋๋ แบบนี้เค้าก้เขินสิเนี่ย55“
เธอขำกลบเกลื่อน
ในหัวนึกภาพนักกีฬารักบี้ที่วิ่งหอบลูกฝ่าฝูงชนสุดเท่สุดโหดอยู่

เหมือนนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ มายุยุยนัดเจอเพื่อนไว้นี่น่า สนใจอาหารขยับได้จนลืมเลย!
”อ องจัง คือเค้าต้องไปแล้วนะ แบบว่า ไว้เจอกันนะ!“
พูดจบก้ลุกลี้ลุกลนโบกมือบ้ายบายแล้ววิ่งหายไป

(ขออณุญาตจบนะคะ ขอโทษที่ตอบช้านะคะฮือ ธุระร้อยแปดอย่างรัดตัวมากๆเลยค่ะตอนนี้TT)

อ๋าา นั่นน่ะสิ เพราะว่าเป็นอาหารอายุขัยก้เลยอยุ่ได้ไม่เกินสัปดาห์ แย่จัง เดินทางสู่สวรรค์อย่างปลอดภัยนะคุณอดีตข้าวกลางวัน

.
”องจังรอตรงนี้ก็ได้นะ วางใจได้เลย!“
พูดจบก็ใช้ความสูง148นั่งย่อลง ขี้โกงมุดฝ่าฝูงมนุษย์เข้าไป ราวสองนาทีก็นั่งยองๆมุดกลับออกมาพร้อมเมล่อนปังสองห่อ

”ขององจังอันนึง ของเค้าอันนึง!“
เธอยื่นห่อขนมปังให้ด้วยมือที่ชูเป็นรูปสองนิ้วอยู่✌🏻

“เย่! เมล่อนปางง”
ฝ่ายถูกดึงมือวิ่งตามอย่างว่าง่าย

ระหว่างทางการวิ่งสุดดุเดือดในหัวมันก้ดันนึกอะไรแปลกๆออกมา
”นี่ๆ คิดว่าคุณไส้กรอกกับคุณชีสบอลจะเป็นเพศอะไรหรอ แล้วองจังจะเลี้ยงไว้หรือเปล่า? ทั้งสองคนจะชอบชื่อแบบไหนกันนะ“

ขอบอกเลยว่าที่พูดๆมานี่คิดจริงจังประมาณนึงเลย

ถ้าซื้อทันไว้จะลองแบ่งเมล่อนปังให้ทั้งสองคน(?)กินดูแล้วกันว่าชอบมั้ย

“ยังงเลย แล้วอันไซซังล่ะ จะกินแค่น้ำผลไม้หรอ?”
ยกนิ้วชี้แตะปากแล้วเอียงหัว

ไดเอทอยู่สินะ ฮึ่มๆ แต่แค่น้ำผลไม้เนี่ยน้อยไปรึเปล่า แกล้งทำเป็นซื้ออะไรมาเกินแล้วยกให้ดีมั้ยนะ เปิดภาคเรียนวันแรกแบบนี้ก็ต้องกินเยอะๆสิถึงจะถูก
คิดไปคิดมาก็เริ่มหน้ายู่เหมือนเครียดอะไรซักอย่าง

“ยกเว้นไว้วันนึงเถอะนะอันไซซัง! การกินข้าวในวันแรกที่เปิดภาคเรียนมันเป็นเควสหลักเลยนะ!“

ชะเง้อหน้าไปอ้อนวอน

”ไม่ได้ชื่อมันซักหน่อย ปิดภาคเรียนนานจนสุโดซังลืมฉันเลยหรอ“
มายุยุยทำปากบู้ๆก่อนตอบคำถาม
”ของโครุจังน่ะ“
ตอบพร้อมก้มตัวลงมาปัดฝุ่นกระโปรง

เมื่อเงยหน้าขึ้นไปสบตาสุโดก้อนความคิดในหัวก็ก่อตัวขึ้นเปิดฉากผ้าคลุมยาวๆปลิวแบบเท่ระเบิดในการ์ตูนฮีโร่!

“สุโดซัง! แลกผ้าคลุมกันเถอะ!”

•0• เป็นคุณคนใจดีที่เดินผ่านมานี่เอง ดีจัง ถ้าเป้นคนรุ้จักแต่ดันลืมชื่อเขาคงน่าอายแย่

“อิโต มายุยุย ปี2ค่ะ!”
เธอลุกลี้ลุกลนโค้ง

“ทาอิจิซังใจดีจังเลยนะคะ ถ้าเป็นพวกรุ่นพี่ที่ฉันรู้จัก คงยืนขำกันหมดแน่เลย”

นึกแล้วก้หัวเราะ
”ถ้าฉันเห็นท่าล้มตัวเองก็คงอดไม่ได้เหมือนกัน 555“

นี่ไม่ใช่ขำเขินอาย แต่เป็นขำเพราะนึกแล้วมันตลกจริงๆ

มายุยุยโบกมือตอบไส้กรอก

‘ควรเอาไปปัดเป่าที่ศาลเจ้าดีมั้ยนะ‘
ฟังแล้วก็คิดตาม
นั่นสินะ ถ้าคนเราทำอาหารที่วิเศษขนาดนี้ออกมาได้ ก้คงจะไม่อยากกินตั้งแต่ตอนนี้ คงจะอยากเอาไปอวดคุณพระคุณเจ้า ฮึ่มๆเค้าเห็นด้วย

คิดไปเองในใจพร้อมพยักหน้าทีสองที

“งั้นเที่ยงนี้องจังจะกินอะไรแทนล่ะ?”
ถ้าดันขยับได้ขึ้นมาองจังก็อดกินข้าวน่ะสิ…
งั้นต้องเลือกอาหารที่ไม่มีขาไม่มีไส้

“รู้แล้ว! ไปซื้อเมล่อนปังด้วยกันมั้ย”

เธอยกมือโบกบ้ายบายทีสองที
ข้อเสนอนั่นน่าสนใจไม่หยอก ซักวันจะลองใช้บริการตามล่ารูปนั่นอย่างแน่นอน!

( จบรูทค่า ขอบคุณที่มาเล่นด้วยกันนะคะ🥺 )

เมื่อเพื่อนร่วมชมรมสบตาตอบ จะเห็นประกายในตาเด็กสาวอีกคน
“เอ้ะ อะไรๆๆๆ องจังทำเองหรอ เก่งจัง!”
เธอดูกำลังตื่นเต้นสุดๆไปเลยล่ะ

เด็กสางโน้มตัวลงไปดูกับข้าวในกล่องน้อย

“ขยับได้ด้วย เหมือนปลาโออบแห้งในทาโกะยากิเลย องจังทำยังไงน่ะ??“

“อันไซซังเลือกไม่ถูกหรอ?”
เสียงเล็กใสดังมาจากด้านหลังเด็กหนุ่ม

เมื่อหันมามองก็ปรากฏเป็นรุ่นน้องที่คุ้นเคย! มาป้วนเปี้ยนตั้งแต่วันแรกเลย

“วิธีหลับตาจิ้มเอาก็ไม่เลวนะ!
แบบนี้น่ะ!“
พูดจบเธอก็หยอดเหรียญ
ยกมือมาปิดตา
”เอ.. อันนี้แหละ!“

ราวสองวิให้หลังสิ่งที่ร่วงออกมาเป็นนำ้แครอทล่ะ

”เอ๋ อะไรเนี่ย หยี๋ แครอท“
เธอทำหน้าผิดหวัง
ก่อนยื่นน้ำผลไม้กระป๋องไปให้

”อันไซซัง ชอบกินรึเปล่า?“

“ขอบคุณนะ!”
เธอรับความช่วยเหลือมาก่อนที่จะเงยหน้่ามองต้นเสียงซะอีก

”เธอ..คุณ เอ่อ..“
เมื่อลุกขึ้นยืนแล้ว เด็กสาวมองหน้าคู่สนทนา พยายามนึกว่าเคยเจอเขาที่ไหนมาก่อนหรือเปล่านะ หรือเป็นแค่คุณคนใจดีที่เดินผ่านมาพร้อมพกน้ำใจติดตัวมาด้วย

“นี่ของเธอ!“
มือเล็กยื่นเอาแบงค์ในกระเป๋าสตางค์ออกมาให้คนตรงหน้า แล้วรับรูปมาตามลำดับ

แม้ต้องใช้เงินตั้งแต่เช้าก็ไม่อะไร นานๆทีครั้งนี่น่า เธอคิด

ว่าแต่ที่เธอคนนั้นถ่ายรูปคนอื่นๆเนี่ย มันสนุกกว่าการถ่ายรูปตัวเองอีกหรอ หรือเป็นนิสัยของพวกช่างกล้องกันนะ น่าสงสัยจริงๆ

“อ้ะ อรุณสวัสดิ์ สุโดซัง!”
เธอตอบสนองการจิ้มเบาๆด้วยการกระทำใหญ่เกินเบออย่างการเด้งตัวขึ้นทันควัน หันมานั่งคุยด้วย

คนตัวเล็กนั่งหันซ้ายหันขวา คิ้วเลิกขึ้น ก่อนจะหันกลับมาทางคู่สนทนาพร้อมเอียงคอ

ไม่เห็นมีมันม่วงเลยนี่น่า..?

ตากลมสีม่วงจ้องตามรูปที่เลื่อนผ่านหน้าไป แล้วหันกลับมามองคู่สนทนา

ในใจคิดว่าน่าสนใจไม่หยอก รูปเผลอที่มีคนอุส่าตั้งใจถ่ายมา ถ้าไม่รับเอาไว้ก็จะต้องทิ้งน่าเสียดาย แถมอีกฝ่ายยังเสนอด้วยน่าตายิ้มแย้มขนาดนี้
“อื้อ เค้าเอา!”

เธอแบบมือ รอรับรูปแล้วค่อยไปเอาประเป๋าตังในกระเป๋านักเรียน

“โอ๊ะ อันไซซังอรุณสวัสดิ์”
มือเล็กเอื้อมไปรับความช่วยเหลือยันตัวลุกขึ้น

‘ตรงนั้น ไหล่เลอะ‘

“เอ๋?เออออ๋๋๋“
มือปัดเอาฝุ่นผงดินออกจากเสื้อผ้า ก่อนถอดผ้าคลุมออกมาพยายามสะบัดๆอย่างลุกลี้ลุกลน ทำเอาเศษฝุ่นฟุ้งออกมา

“ทำไงดีอันไซซังง ฉันทำผ้าคลุมโครุเปื้อนไปหมดเลยTT”

”เมื่อกี๊ถ่ายรูปหรอ!“

เด็กสาวพูดขัดขึ้นมา ก่อนเด้งตัวขึ้นมานั่งกับพื้น แท้จริงแล้วเธอไม่ได้อึมครีมเลย ดูสดใสเอามากๆซะด้วยซ้ำ

“เค้าขอดูได้มั้ย”
คำขอไม่ใช่ด้วยความกังวลว่ารูปจะดูไม่ดี แต่เป็นด้วยความสนใจพร้อมประกายในตา ดูอยากได้รูปถ่ายใบนั้นเอามากๆเลยล่ะ

( แวะช่วยหรือมาขำได้นะคะ
เนียนรู้จักได้เลยค่ะ><! )

( สุโดซังมีเพื่อน!? )

( ทุกคนมาดูอันไซซังยอมแต่งตัวด่วน!>< )