มันได้ผลแบบที่แย่สุดๆ จากที่มาสุมิกำลังร้อนๆ ตอนนี้เริ่มขนลุกแล้ว

ฟื้นมามีแต่งงกับงง จู่ๆก็เสียจูบแรกให้ปลาที่ไหนไม่รู้.. ???

แต่มองหน้าคนช่วยเหลือก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่...ทาเคมิคุง.. ขอบคุณนะ แต่คราวหลังไม่ต้อง

มาสุมิรีบรับน้ำขวดนั้นมาเปิดดื่ม เขาดื่มไปนิดเดียวแค่พอดับกระหาย ก่อนจะเอาขวดน้ำมาประคบคลายร้อน

"อ่า..ขอโทษครับ.."

ท่าทางอาการจะดีขึ้นมากแล้ว แต่กลบดูซึมลงเล็กน้อยราวกับรู้สึกผิดหรือไม่ก็ยอมรับคำพูดนั้น

"คราวหน้า..จะระวังครับ"

"รบกวนคุณคุโรบะซะแล้ว..."

เขาตอบเสียงเบา ปลายหางเองก็เผลอเลื้อยไปพันข้อเท้าของอีกฝ่ายราวกับมันเองก็อยากขอโทษที่รบกวน

หลังจากหาที่นั่งพักอย่างทุลักทุเล มาสุมิก็ทิ้งตัวนั่งลงที่ม้านั่ง เหงื่อหยดลงตามกรอบหน้า สภาพเหมือนไอติมที่กำลังค่อยๆละลายติดม้านั่งไม่มีผิด

"น้ำเปล่า.. ขอน้ำเปล่าก็พอครับ"

เขาก้มหน้าลงเพื่อมองหน้าอีกฝ่ายตรงๆก่อนจะตอบด้วยเสียงที่เบาจนแทบไม่ได้ยิน

"คุณคุโรบะ.. ถ้าไม่ได้คุณช่วยไว้ ต้องแย่แน่ครับ.."

"ขอบคุณครับ"

มาสุมิจับมืออีกฝ่ายไว้แบบไม่ลังเลก่อนจะดึงตัวเองลุกขึ้นช้าๆ สภาพตอนนี้เบลอจนแทบไม่รับรู้อะไรแล้วแต่ยังพอรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นคนที่คุ้นหน้าคุ้นตา

"..คุณคุโรบะ?..."

เขาขมวดคิ้วราวกับไม่แน่ใจ แต่ช่างเถอะ.. มีคนมาช่วยในสถานการณ์แบบนนี้ทั้งทีขอเกาะไว้ก่อนแล้วกัน

"ผมร้อนมากๆเลยครับ นึกว่าจะไม่รอดแล้ว.."

"พอจะเห็นตู้กดน้ำมั้ยครับ?💦"