เขามองคนที่เดินนำไปก่อน ก่อนที่จะค่อย ๆ ก้าวตามไปให้เกิดเสียงน้อยที่สุด สายตามองสลับระหว่างทางข้างหน้ากับช่วงตัวของชายร่างใหญ่ อาจจะเพราะยังห่วงเรื่องแผลอยู่

รู้ตัวอีกทีก็มีบางสิ่งส่งมาตรงหน้า มาซากิมองสายเคเบิ้ลไทร์ระหว่างที่ฟังอีกฝ่ายพูด

ความจริงเขาก็ควรยื่นสิ่งที่เพิ่งหยิบมาจากห้องใต้ดินให้คุณนักสืบด้วยดีไหมนะ

— ไว้ก่อนก็แล้วกัน

เขาไม่ได้ตอบกลับ ทำเพียงพยักหน้าเป็นสัญญาณให้

เขาเหลือบมองแขกที่ตามมาข้างหลังเป็นระยะเพื่อให้มั่นใจว่าไม่ได้หายกันไปไหน จนในที่สุดก็มาถึงประตูด้านหลัง

มาซากิแนบใบหน้าด้านข้างไปกับบานประตู เมื่อไม่ได้ยินเสียงอย่างอื่นแล้วก็จับลูกบิดเปิดออกช้า ๆ ดีที่ประตูบ้านเขาไม่ได้มีเสียงเอี๊ยดอ๊าดดังชวนแสบหู

จากระยะนี้เดินไปอีกไม่ไกลก็วนไปถึงหน้าบ้านแล้ว คงต้องเลือกระหว่างเดินบนพื้นหญ้ากับพื้นคอนกรีตติดกับตัวบ้าน แบบไหนที่เกิดเสียงน้อยที่สุดก็ยิ่งดี

มาซากิพยักหน้าเล็กน้อย มองใบหน้าอีกฝ่ายสลับกับร่องรอยบาดแผลที่เขาช่วยบรรเทาไปให้ได้ไม่นาน

ไม่อยากให้คุณนักสืบขยับตัวมากเลย แต่เรื่องนี้จะให้เขาจัดการคนเดียวคงเป็นเรื่องยาก

ชายเจ้าของบ้านไม่ได้กล่าวอะไรต่อ ทำเพียงเอี้ยวตัวก้าวเดินนำอย่างเชื่องช้า เสียงเท้ากระทบกับพื้นเบาเสียจนตัวเองก็แทบจะไม่ได้ยิน

+

ชายเจ้าของบ้านตามแขกของเขามาภายหลังเพราะมัวแต่เตรียมของบางสิ่ง เพราะงั้นจึงไม่ทันได้ยินบทสนทนาใด ๆ ของผู้ไม่ได้รับเชิญ

แต่เขาก็เสนอบางอย่างขึ้นมาหลังขบคิดอยู่พักหนึ่ง

“ …คงจะดีกว่าไหมครับถ้าเราออกไปทางประตูหลัง ”

ยังไงเสียการรอให้ผู้บุกรุกเข้ามาถึงในบ้านก็คงไม่ใช่ความคิดที่ดี สู้ลอบไปเข้าหาแบบไม่ให้ตั้งตัวได้คงดีกว่า

มาซากิย่องเท้าเบาตามทางมา ตั้งแต่ตอนที่ได้ยินเสียงดังสนั่น จนตอนนี้มันเงียบหายไปแล้ว

เพราะคุ้นเคยกับผังบ้านดีจึงเดินมาเจอกับคุณนักสืบจนได้ อีกฝ่ายอยู่บริเวณครัวที่ไม่ห่างจากประตูทางเข้าบ้านมาก

“ เงียบไปแล้วเหรอครับ? ”

เมื่อเข้าประชิดอีกคนได้ก็ริเริ่มบทสนทนาทันที พูดเสียงกระซิบกระซาบให้แน่ใจว่าคนข้างนอกจะไม่ได้ยินเข้า

+

.
.

เขาใช้เวลาเพียงครู่เดียวในการเตรียมของป้องกันตัว และเมื่อเสร็จสรรพก็ย่างฝีเท้ากลับไปยังบริเวณที่ตนจากมา

เพราะอยู่ในห้องใต้ดินเมื่อครู่ทำให้ไม่ได้ยินอะไรจากข้างนอกมากนัก ป่านนี้แขกของเขาจะเป็นอย่างไรบ้างแล้ว น่าเป็นห่วงจริง ๆ

สิ้นคำกล่าวของชายใต้หนวดเครา มาซากิจึงเบี่ยงตัวก้าวอย่างเชื่องช้าและแผ่วเบาไปทางบานประตู ก่อนจะเปิดออกแล้วพาตัวเองเข้าไปในช่องทางเดินมืด ๆ

ไม่คิดเลยว่าจะต้องหยิบของสิ่งนี้มาใช้ ก็ใครจะไปรู้ว่าบ้านตัวเองจะมีคนบุกเข้ามาจริง ๆ

แน่นอนว่าการจะมีใบอนุญาตพกเจ้านี่นับเป็นเรื่องยากมากเช่นกัน เขาจึงไม่อยากนำมันมาใช้

แต่สถานการณ์ตอนนี้ก็คงจำเป็นมากแล้ว

+

คงไม่ใช่เวลาที่เหมาะจะถามสักเท่าไหร่แต่เขาก็เอ่ยปากไปแล้ว ก่อนที่จะส่งมือข้างหนึ่งไปวางทาบบนต้นแขนคนข้างกาย แล้วชี้ไปที่ประตูใกล้ ๆ บริเวณที่พวกเขาอยู่

นั่นคือทางเข้าห้องเก็บของใต้ดินของเขา

“ ถ้าผมบอกว่าผมมีของไว้ป้องกันตัว คุณจะว่ายังไงครับ? ”

ความจริงแล้วของทุกอย่างรอบบ้านก็ใช้เป็นสิ่งป้องกันตัวได้ทั้งนั้น เพียงแต่ว่าจำเป็นต้องใช้มันรึเปล่าน่ะสิ

เมื่อเข้าใกล้อีกฝ่ายแล้วเขาก็ได้ยินคำถามชวนให้คิดถี่ถ้วน จู่ ๆ เขาก็นึกสงสารสภาพบ้านขึ้นมาเลย

“ ถ้า 5 นาที— ก็น่าจะฉิวเฉียดอยู่นะครับ ”

เขากระซิบกระซาบตอบ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่มีใครจะเข้ามาบุกรุกพื้นที่ส่วนตัวของเขา

ถึงจะสับสนแต่มาซากิเองก็ไม่ชอบใจสักเท่าไหร่ สูดหายใจเข้าปอดไปเฮือกใหญ่เพื่อให้ใจเย็นลง

“ คนพวกนั้นเกี่ยวข้องกับคุณเหรอครับ? ”

+

— มาซากิตามไป ถึงจะทิ้งระยะห่างไประดับหนึ่งแล้วแต่ก็เร่งฝีเท้าตามทันแน่ บ้านของเขาไม่ได้กว้างจนเดินงงหลงทาง แต่สำหรับแขกที่มาครั้งแรกคงต้องระวังมึนกันบ้าง

“ คุณนักสืบ เดี๋ยว— ”

ยังไม่ทันได้เอ่ยปากห้ามปรามให้เสร็จสรรพอีกฝ่ายก็ออกตัวไปก่อนแล้ว ทั้งสภาพร่อมร่อแบบนั้น เอาตัวไปเสี่ยงเองชัด ๆ

ไม่รอช้า มาซากิรีบพาสัตว์เลี้ยงทั้งสองของเขาเข้าไปยังห้องนอนของตัวเองที่อยู่ไม่ห่างไปมากนัก ปิดประตูล็อค และเก็บแม่กุญแจไว้กับตัว

คิดเหรอว่าคนที่เป็นเจ้าของบ้านจะพาตัวเองหลบซ่อนแล้วให้แขกไปเจอเรื่องแบบนี้อยู่คนเดียว

+

“ ครับ ในย่านอากะครับ ”

เขาแจ้งตำรวจตามที่อีกฝ่ายบอกแล้ว ถึงจะไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่หากโซฮาระบอกว่ามีใครบางคนยังอยู่ข้างนอกแสดงว่านี่อาจเป็นการบุกรุก

แต่ด้วยสาเหตุอะไรล่ะ? เพราะเขาพา ‘คนเจ็บ’ มาที่บ้านเหรอ?

โทรศัพท์ถูกเก็บเข้ากระเป๋ากางเกงอีกครั้ง ตามมาด้วยเสียงดังประหลาดจากข้างหลังตัวบ้าน ทำเอาเจ้าเหมียวและสุนัขขนทองสะดุ้งกันทั้งคู่

+

สายตาเองก็มองรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง ที่เขาห่วงกว่าตัวเองก็สัตว์เลี้ยงทั้งสองนี่แหละ

“ บอกซิว่าที่อะไร ๆ ที่เกิดขึ้นนี่ เกี่ยวข้องกับคุณด้วย คุณนักสืบ ”

เขากล่าวเสียงกระซิบ ตั้งแต่ที่มีคนมาเคาะประตูหน้าบ้านอ้างตัวว่าเป็น ‘ตำรวจ’ ถามเขาเรื่องคนเจ็บ แถมยังเรื่องที่มีใครอีกคนอยู่นอกบ้านอีก

แต่ว่าจบมาซากิก็ถอยห่างจากบานประตูมาสี่ห้าก้าว หยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงมาแต่แรกขึ้นมา เปิดแสงจอสว่างวาบ

+

มาซากิไม่ได้ส่งเสียงออกไป เขายืนเงียบสนิทเมื่อเห็นว่าแขกของตัวเองลากสังขารออกมาจากห้อง ถึงจะอยากติเตือนอยู่ก็เถอะ

แต่จู่ ๆ ไฟในบ้านก็ดับลง พ่วงกับเรื่องที่อีกฝ่ายบอกให้เขาโทรหาตำรวจ— นี่มันเรื่องอะไรกัน?

ต้องยอมรับเลยว่าตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกสับสนกับสถานการณ์นี้บ้างแล้ว ฝ่ามือวางทาบลานไหล่คนตรงหน้าแผ่วเบาก่อนจะเปลี่ยนมาจับเรียวแขน

+

( ขอบคุณที่เล่นด้วยกันมากเลยครับ ยินดีต้อนรับให้มายืมหนังสือได้เสมอเช่นกันนะครับ ปลากะพงราดไวน์ขาวต้องอร่อยแน่นอน )

นัยน์ตาสีเขียวอ่อนมองตามฝั่งที่อีกฝ่ายเอียงหัวไปหา ก่อนจะหันกลับมาพยักหน้าให้ครั้งหนึ่ง

“ ถ้าอย่างนั้นเราคงต้องแยกกันตรงนี้แล้วสินะครับ ”

ใบหน้าละอ่อนแต้มรอยยิ้มเล็ก ๆ มือกระชับตะกร้าสีแดงไว้เพราะน้ำหนักของมันที่เพิ่มขึ้นมา

“ ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ โทโฮซัง ”

“ โทโฮซังจะไปที่เคาท์เตอร์จ่ายเงินเลยไหมครับ? พอดีผมต้องไปดูอาหารแมวต่อ ”

เผื่อว่าอีกฝ่ายแยกตัวออกไปเขาก็จะไม่รั้งไว้ ยังไงเสียพวกเขาก็แยกกันมาตั้งแต่แรก

“ ปกติผมทำมื้อเย็นเองก่อนไปเปิดร้านบ้าง ไม่ก็กลับมาทานเป็นมื้อดึกไปเลย ”

หันกลับไปอีกทีคู่สนทนาของเขาก็เตรียมออกจากโซนของสดแล้ว ขาเรียวพาร่างโปร่งก้าวตามไปไม่ห่าง

หลังว่าจบก็กวาดสายตามองรอบ ๆ อีกครั้งราวกับกำลังคิดว่ายังเหลืออะไรที่ไม่ได้ซื้ออีก

+

“ ฮะ ๆ เรื่องทำอาหารผมไม่ได้เชี่ยวชาญถึงระดับเชฟมืออาชีพหรอกครับ ”

พอได้ไอเดียเมนูมาแล้วก็มองหาปลาชนิดนั้นทันที มาซากิชอบแบ่งโซนวางของในตะกร้าไว้ เป็นการฝึกจัดระเบียงอีกรูปแบบหนึ่งตามแนวของเขา

เมื่อเจอสิ่งที่ต้องการก็แจ้งพนักงานช่วยเตรียมให้อย่างดี ของสดในตะกร้าเพิ่มขึ้นอีกอย่างแล้ว

“ เรียกได้ว่าทำเองแทบทุกวันเลยก็ได้ครับ ”

เขาเกริ่นตอบไปสั้น ๆ

+

ยิ่งถามถึงเรื่องคนเจ็บอีก คนคนนั้นคงไม่ใช่ใครนอกจากโซฮาระ และตอนนี้ชายคนนั้นอยู่ในบ้านของเขา

“ ผมคงให้ข้อมูลคุณตำรวจไม่ถูกเท่าไหร่ เอาเป็นว่าคุณลองถามผมมาดูก่อนไหมครับ? ”

“ แต่ให้ผมเปิดประตูไปคุยคงไม่สะดวกนัก หวังว่าคุณจะไม่ว่ากัน ”

หากคนที่อ้างตัวเองว่าเป็น ‘ตำรวจ’ นั่นยังขยั้นขยออีก นั่นสินะ— เขาควรทำยังไงดี

เรียวคิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ระหว่างที่ฟังก็จับกลอนโซ่คล้องประตูมาเสียบไว้ด้วย อย่างน้อยหากสถานการณ์บังคับก็มีสิ่งนี้ช่วยสกัดให้เปิดเข้ามาได้ยาก

มาซากิพยายามทำทุกอย่างให้เบาที่สุด อย่างน้อยก็ใช้เสียงพูดแทรกเพื่อให้แนบเนียนขึ้น

จะว่าเขาไม่ไว้ใจคนหลังประตูก็ได้

+

ขณะเดียวกันนั้นเองเจ้าสุนัขขนสีทองก็เดินเตาะแตะมายืนอยู่ด้านหลังคุณเจ้าของบ้าน ไม่ได้ส่งเสียงเห่าออกไป

เจ้าแมวเหมียวพอเห็นมนุษย์พาตัวเองออกจากที่พักผ่อนก็เดินตามต้อย ๆ อย่างกับคอยดูแลอยู่งั้นแหละ

“ พอดีแถวนี้ตอนกลางคืนมีแต่ตรอกมืด ผมไม่แน่ใจว่าเดินผ่านไม่ทันสังเกตรึเปล่า… ”

ยังคงตอบกลับด้วยน้ำเสียงเชิงวิตก แต่ที่บอกว่าแถวนี้ช่วงดึกมืดมากก็คงไม่เกินจริง

นัยน์ตาสีเขียวอ่อนมองผ่านช่องตาแมวอย่างพินิจพิเคราะห์ คำกล่าวแนะนำตัวของคนหลังประตูทำให้เขานึกสงสัย

ไม่เคยมีตำรวจมาถึงหน้าบ้านของมาซากิ นี่เป็นครั้งแรก แถมยังเป็นในเวลาแบบนี้อีก

บอกว่ามีเพื่อนบ้านแจ้งว่ามีคนบาดเจ็บแถวนี้งั้นเหรอ?— ทั้ง ๆ ที่บ้านรอบ ๆ ก็ปิดไฟปิดม่านกันไปส่วนใหญ่แล้วแท้ ๆ

“ เอ๋ มีคนได้รับบาดเจ็บเหรอครับ? ”

เขาตอบกลับไปทั้งน้ำเสียงดูเป็นกังวล

+