“….”

เซย์รันไม่ได้พูดอะไรต่อ หลังจากที่สึซึฮะจับอาโอโมริไป ก่อนจะยืนดูเพื่อนที่ปัดเศษโคลนให้

แต่เมื่อครู่ที่เพื่อนจับอาโอโมริอยู่นั้น เซย์รันสัมผัสได้ถึงลมหนาววูบนึงจึงใช้มือที่ว่างกระตุกเสื้ออันจิที่อยู่ข้างๆขึ้นมา

“..อันจัง..สึซึฮะคุง เมื่อกี้นี้..”

เซย์รันว่าจะเอ่ยทักเรื่องลม แต่พอนึกอีกทีมันก็อาจจะเป็นเรื่องปกติที่ลมจะพัดผ่านมาก็ได้

?

@suzuhakmi.bsky.social

พอตกลงกันได้แล้วว่าจะมาฝั่งที่คนไม่ได้มาเยี่ยมเยียนป้ายหลุม เขาก็คอยดูรอบๆข้างเผื่อมีสัตว์อะไรโผล่มา

ก่อนจะหยุดอยุ่ป้ายหลุมนึงที่มี โอมาโมริขนาดเล็กวางอยู่หน้าป้ายหลุม

”…มีโอมาโมริอยู่ด้วยล่ะ…“

เซย์รันเอ่ยทักขึ้นมาด้วยเสียงเนิบ ก่อนจะหันไปดักอันจิอย่างรู้ทัน

“อันจัง…ห้ามไปจับนะ“

ถ้าอันจิเผลอจับคงโดนสึซึฮะสวดแน่

@suzuhakmi.bsky.social

ได้กลับมาเหยียบที่นี่อีกครั้งทำเอาเซย์รันรู้สึกขนลุกไม่หายเลย อาจเป็นเพราะนึกถึงวันวาน? หรือ สัมผัสได้กันแน่

“เราไปสำรวจตรงนี้กันไหม?“

เซย์รันเอ่ยทักขึ้นมาพร้อมชี้ไปฝั่งทางเดินป้ายสุสานที่มีดอกไม้แห้งกรัง เขาขอถามความสมัครเพื่อนๆก่อนจะเดินเข้าไป

@suzuhakmi.bsky.social

เซย์รันขมวดคิ้วกับคำตอบของอันจิแม้จะไม่เห็นใบหน้าเขาตอนนี้ก็ตามเพราะผมบังอยู่ แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

ก่อนจะโดนจับข้อมือไปอย่างงงๆ แต่เขาก็ไม่ได้คิดจะสะบัดออก

“แต่ชูยะจัง…อยู่คนเดียวมันวังเวงน้า..“

เขาบอกชูยะเชิงบอกอยู่คนเดียวก็น่ากลัวเหมือนกันน้า ระวังผีหลอก

ส่วนเขาโดนอันจิจับข้อมือไปแล้วเขาก็คงมีแต่ต้องไปแหละ..

> เข้าไปด้านในก่อน

@suzuhakmi.bsky.social

เซย์รันที่พึ่งนึกได้ว่าเผลอทำชูยะตกใจก็ผงกหัวลงสามทีประมาณว่าขอโทษที่ทำให้ตกใจน้า แทนคำพูดออกมา

ก่อนจะมีเพื่อนมาเพิ่มอีกสองคนตามมาติดๆที่สึซึฮะเอ่ยถึงพอดี

“…ไม่นานหรอกครับชิเกะคุง..”

เซย์รันหันไปตอบชิเกะโมริก่อนจะชูมือขึ้นมาอยู่ระดับหัว พร้อมเอ่ยต่อ

”อืม…งั้นแบบนี้… เราเข้าไปกันเลยไหม?”

ด้วยน้ำเสียงช้าๆชวนง่วงล่ะนะ

@suzuhakmi.bsky.social

นัยน์ตาสีแดงทับทิมเห็นว่าเพื่อนๆของเขาจะเริ่มมากันแล้ว

เซย์รันจึงรีบเดินให้ไวขึ้นกว่านี้อีกนิด ดีที่อยู่ใกล้บ้านเขา ถ้าอยู่ไกลก็ไม่รู้ว่าจะถึงกี่โมงหรอกนะ..

”ชูยะจัง…สึซึฮะคุง..พวกนายมาถึงกันนานรึยัง…“

น้ำเสียงเนือยๆที่เอ่ยออกมาพร้อมกับเอามือแตะไหล่ที่ทาจิบานะเบาๆ เพราะเห็นว่าหันหลังให้อยู่จึงลืมนึกไปว่าเพื่อนคนนี้เขาขี้กลัวมาก

@suzuhakmi.bsky.social

“อุ—”

โดนดีดหน้าผากจนอุทานออกมาเบาๆ แม้ใบหน้าจะนิ่งเฉยก็ตาม ก่อนจะเอามือตัวเองลูบหน้าผากปุๆ

นึกในใจ อันจังดีดหน้าผากเจ็บจังแฮะ..

“อือๆ”

พยักหน้าน้อยๆก่อนจะเอ่ยตอบกลับไปอย่างเนือยๆอีก

“อืม..ห้องG น่ะ อันจังล่ะอยุ่ห้องไหนหรอ..?“

เดิมตามหลังมาแม้จะโดนเพื่อนสมัยเด็กดึงแขนเสื้อให้รีบเดินก็ตามแต่..

(นายคิดไปเองหน่าอันจัง🧍‍♂️)

(ข้อหายืนนอนหลับ อันจังเลยตัวเบ้ว🫢)

”อะ—เดี๋ยว โอ้ย…“

ยังไม่ทันจะได้ถอยหลังหนี ก็โดนเพื่อนสมัยเด็กจับยืดแก้มซะแล้ว

“ยอมแล้วๆ—อันจังช่วยหยุดยืดแก้มผมที ผมเจ็บ—”

น้ำเสียงร้องโอดโอยแม้จะเนือยๆก็ตามแต่

ใบหน้าที่โดนจับแก้มยืดจนแดงระเรื่อๆ เซย์รันจึงเริ่มใช้มือขวาตบบ่าอันจังเบาๆเชิงบอกว่า เจ็บๆพอก่อน💦

“โอ้… นับว่าเป็นเรื่องที่น่าเสียดาย…”

เซย์รันค่อยๆเอ่ยออกมาอย่างช้าๆดวงตาที่บดบังด้วยผมหน้ามองไปยังลูกไอศกรีมที่เริ่มละลายลง ก่อนจะละไปมองเจ้าของไอศกรีมนั้น

“งั้น..คุณสนใจกลับไปซื้อด้วยกันไหม”

“ผมว่า..จะไปซื้ออยู่พอดี”

เขาเอ่ยปากชวนเพื่อนผมสีชมพูที่เหมือนสายไหม ขัดกับลักษณะภายนอกของเจ้าตัวที่ดูอึมครึมอยู่ตลอดเวลา

พอได้เห็นปฏิกิริยาของอันจิ ก็ขำหึเดียว ก่อนจะโดนคนตรงหน้าหยุมขอเสื้อเขย่าไปมา ซึ่งเขาก็ปล่อยให้เพื่อนตัวเล็กเขย่าไป

“ผมเปล่านะ—เขาเรียกว่า—”

“ผีผลักน่ะ—”

ในขณะที่ตัวเองกำลังเอ่ย เสียงก็สั่นตามเขย่าไปด้วย พร้อมชูนิ้วขึ้นคล้ายเป็นการธิบายให้คนตรงหน้าฟังโดยที่ไม่ได้รู้สึกผิดเลย ก่อนจะเอ่ยต่อ

“ก่อนอื่นอันจัง— เลิกเขย่าผมก่อน—”