โดนหิ้วมาทำงานอยู่ที่กาฬสินธุ์ สิ่งเดียวที่เยียวยาจิตใจก็คงมีแต่นมร้อนๆ นี่แหละนะ 🫠 #ภพนภามีอาหาร

#ภพนภามีอาหาร Mensho Tokyo ชิโอะราเมงไม่ตรงปก ตอนดูเมนูเหมือนไม่เยอะ พอพลิกเส้นข้างใต้ขึ้นมาตาเหลือก เยอะมากกก ซดน้ำคำแรก เค็ม แต่ยิ่งซดยิ่งนัว มีความหวานนิดๆ แทรก ไม่ใช่ไร ลิ้นชาแล้ว /หยอก ชาชูหนาติดมันทำเลี่ยนพอควร เกี๊ยวกุ้งเฉยๆ โดยรวมชอบเส้นซุป

#ภพนภามีอาหาร พี่ที่มงานพามาร้านกะเพราเนื้อ และนี่คือหมูกระเทียมไข่ดาวของเดกไม่กินเนื้อ 😂

#ภพนภามีอาหาร โรตีต้องไส้กล้วย กล้วยและไข่เท่านั้นที่เรารัก--

อารมณ์ไหนไม่รู้ นั่งในห้างดีๆ ไม่ชอบ แล่นไปปีนภูเขาทองตอนบ่ายสาม นึกว่าจะฮีทสโตรกตุยอยู่บนนั้นแล้ว 😂

#ภพนภามีอาหาร
Toomba ตามกระแส ไม่ถนัดเนื้อ/หมูขอเป็นจุ้งแทน 🤤

#ภพนภามีอาหาร ชิโอะปัง loafy&co เล็งตั้งแต่ชิโอะปังยังไม่บูมแต่ร้านไกลเกินไม่ล่ายแหลกสักที คราวนี้ชีมาเปิดบูธเซนเวิลด์ นี่มาตั้งแต่ห้างเปิดเข้าแถวครึ่งชั่วโมง แต่กินแล้วหายนอยเลย 🫠

#ภพนภามีอาหาร
กินรองท้องไปชามนึงแล้ว เดินมาต่อแถว tkm (tamako kake men) ของ shindo ramen 200-) ....ยืนเกินครึ่งชั่วโมงเลยแม่ 🫠 เป็นราเมงเย็นเน้นรสสัมผัสของเส้นเหนียวหนุบหนับ ขับรสด้วยซอสกับไข่แดงสดนัวๆ+คัตสึโอะบุชิขูดบางหอมๆ เส้นสู้ฟันมากจริง แต่ยังไงก็เลิ้บราเมงร้อนที่มีเครื่องมากกว่าแฮะ 😂

#ภพนภามีอาหาร ไปจอย eat ramen fest มาาา
เริ่มด้วย Kaki shio ramen จาก menya itto (290-) เพราะชอบชิโอะ+ร้านยังโล่งอยู่ ทำเสิร์ฟร้อนๆ เลย เป็นซุปชิโอะที่ซดแล้วตะโกนว่าหอยยยย (ไม่ได้ด่า) เลิ้บมาก เส้นเล็กเด้งแบบกรุบ ซุปกลมกล่อมเต็มรสหอย ไม่เค็มจัด ซดแบบลืมโซเดียม เครื่องมีชาชูนู่ม ไข่ยางมะตูมรมควัน และหอยนางรมลวกแบบครีมมี่ เมนชิโอะ approved

#ภพนภามีอาหาร กลับเชียงรายครั้งนี้เล็งหนมปังร้าน breadclub ไว้ ลองชิมชิโอะครีมเกาลัด ต้องรีบกินเพราะให้เค้าอบให้เลย กินหมดทั้งชิ้นแบบหยุดไม่ได้ แป้งนุ่มเด้งแต่เคี้ยวหนึบ เบาแบบกินทั้งชิ้นก็ไม่อืด ครีมเกาลัดหวานละมุน ได้รสเกาลัดเน้นๆ พอกัดโดนเนยตรงกลางนี่แสงออกตาเลย กินหมดแล้วยังฝันถึง 😭

ท้องอิ่มเดินกลับไปค้นตู้กาชาต่ออีกพักนึง (...) จากนั้นก็เดินๆๆ ไปร้านขนมปังที่ sakimoto bakery เพื่อซื้อโชคุปังแต่พบว่าแถวนึงมันใหญ่มาก เลยซื้อชิโอะปังกับโชคุปังแบบแยกแผ่นที่เหลืออันสุดท้ายเหมือนรักษาน้ำใจที่อุตส่าห์เดินมา เออ กาแฟร้านนี้อร่อยนะ ไม่ใช่คอกาแฟอธิบายไม่ถูก แต่หรอย ส่วนหนมปังที่ฝืนหอบข้ามน้ำข้ามทะเลมาก็คือ ชิโอะปังแบนแต๊ดแต๋ แต่ยังอร่อยอยู่ 😂

#ใส่เดี่ยวชูโกกุ day 10
วันสุดท้ายแล้วววว วันนี้ตื่นสายสุดตั้งแต่เที่ยวมา 8 โมงครึ่งเพิ่งจะลุก ตอนแรกแพลนไปโน่นไปนี่ แต่สุดท้ายเอาแค่ไปเดินย่านชินไซบาชิพอ ถ่ายรูปกับป้ายกูลิโกะที่คราวแล้วไม่ได้ถ่าย กับตามหากาชาแม่มดน้อยโดเรมีให้เพื่อน พอใกล้ 11 ไปกินโทริไพตันราเมงที่เพจแนะนำมาซึ่งคุ้มค่าการเดินสุด น้ำซุปทที่ตีจนเป็นโฟมละมุน เนื้อไก่นู่มม แฮมบ่มรสมาอย่างดี ไข่ดองโชยุไม่ต้องพูดอะไรมาก นัวว

คืนสุดท้ายในโอซาก้า เอากระเป๋าไปเก็บที่โฮสเทลแล้วไปนัมบะกินร้านปลาดิบชื่อดังในหมู่คนไทย ปลาหั่นมาหนาสมคำเล่าลือ ละข้าวลุงให้มาอย่างเยอะ กินไม่หมดด รู้งี้สั่งเป็นซูชิก็ดี 😂 ขากลับผ่านถนนมิโดสุจิที่แต่งไฟต้นไม้ตลอดทางเหมือนเดินในความฝันทีเดียว เคยอยากมาดูตั้งแต่ทริปโอซาก้าครั้งแรก แต่ตอนนั้นไม่ได้พักแถวนี้แล้วมากับเพื่อนไม่อยากพาฝืนเกินไป ครั้งนี้ได้เห็นสมใจ 🥰

กลับมาแบบสุดยม แต่ภารกิจของเรายังไม่จบ มาโอคายามะไม่ได้กินพาเฟ่ต์ผลไม้ก็เหมือนมาไม่ถึง โชคดีว่าเจอร้านรีวิวดีแถวโรงแรมเลยแวะกินก่อนไปรับกระเป๋า สำหรับราคาอย่าไปพูดถึงเลย (...) แต่พาเฟ่ต์พีชถ้วยนี้คือมิสแกรนด์โอคายามะที่แท้ ตั้งแต่พีชให้มาทั้งลูกแบบฉ่ำๆ ครีมสดละลายในปาก เยลลี่ พีชหั่นเต๋า ทุกอย่างลงตัวสุดๆ ชาเขียวร้อนก็ไม่ได้ด้อยกว่ากัน หอม นัว อร่อยแบบรีแอคชั่นแก้ผ้าวิ่งได้เลย

เดินต่อไปจะมีน้ำตกมีบ่อให้น้องเป็ดดำผุดดำว่าย กับสะพานตัวดังของสวนที่สร้างหักมุมไปมา เคยดูในรายการญปบอกว่าเขาออกแบบเพื่อบังคับให้คนข้ามหันไปมองจุดที่อยากให้เห็น อารมณ์แบบตุจัดมาแล้วแกจงเบิ่ง /มีมแหกตา เอาเป็นว่า พ้มเดินไม่ทั่ว ไม่ได้เข้าไปตรงปราสาท กับตามหาโคมสามขาที่ขานึงยื่นยาวลงไปในน้ำ แต่ไม่เจอ ไม่รู้จำผิดสวนหรือแค่หาไม่เจอ แต่ไม่ไหวแย้ววว หนาวเกินนน ขาปวดเกินน

ถ้าตัดอากาศหนาวบวกลมพัดตึ้งให้หน้าชาแล้วนี่ว่าเป็นสวนที่เดินสนุกมาก มันมีเลเยอร์สูงต่ำ ทางเดินเล็กๆ รั้วไม้น่ารัก ทางเดินหินที่เรียงไว้ข้ามคลอง ซุ้มที่นั่งเอยใด ใจมันนุบนิบไปหมดเลย แต่ความกว้างของสวนโหดร้ายมาก เห็นแค่นี้ว่ากว้างแล้ว มันยังมีอีกกก 😅

โอบิ(?) ที่พันรอบต้นไม้มีไว้ดักหนอนแมลงช่วงฤดูหนาวที่จะหนีจากต้นไปซุกอยู่ใต้ดินซึ่งแมลงพวกนี้จะไปทำลายรากทำให้ต้นไม้ตายได้ เขาเลยเอาเสื่อฟางมาผูกไว้ให้แมลงมาซุกตรงนี้แทน พอหมดฤดูหนาวก็แกะมาเผาทีเดียว โหดสลัด 😂

สวนโคราคุเอนเป็นสถานที่ท่องเที่ยวดังเบอร์ต้นของโอคายามะ กว้างงงสุดลูกหูลูกตา กลางสวนมีบ่อน้ำใหญ่ใสแจ๋วที่เชื่อมกับคลองขุดเล็กๆ ในสวนอีกหลายสาย มีกรงนกกระเรียนมงกุฎแดงให้ดูด้วย ตัวจริงใหญ่มาก ขาวมาก แดงมาก (อะไร) ถ้าไปดูแบบธรรมชาติกลางหิมะที่ฮอกไกโดจะจึ้งขนาดไหน อ้อ มีภูมิปัญญาการดูแลต้นไม้โบราณพร้อมอธิบายละเอียดยิบให่เข้าใจกันด้วย มาเดินชิวยังได้ความรู้ 😂

อิ่มท้องแล้วก็ไปกันต่อท่ามกลางอากาศเลขตัวเดียว ถึงตอนนี้ก็เริ่มมึนๆ เหมือนจะเป็นไข้บ้างแล้ว แต่ใจมันสู้ สู้เพื่ออะไรก็ไม่รู้ 😂 ในบรรดาเมืองที่ไปมานี่ว่านี่ประทับใจตัวเมืองโอคายามะสุดละ ไม่มีตึกระฟ้าสูงใหญ่แต่ก็ให้ความเป็นเมืองใหญ่ที่รู้สึกอุ่นใจ (ว่าไม่ต้องแอดเวนเจ้อกับระบบแล้ว 😂) ข้างทางปลูกใบเมเปิ้ลพันธุ์ใบใหญ่สีส้มทองพอลมพัดใบไม้ปลิวตามถนนแล้วมันสวยสุดๆ สถานีต่อไปป สวนโคราคุเอนน

สิ่งที่สนใจจนถ่อมาถึงศาลเจ้าก็เป็นสถาปัตยกรรมที่โดดเด่นเช่นหน้าจั่วคู่แฝด กับทางเดินที่ทอดยาวเกือบ 400 เมตร โครงสร้างไม้ดูเก่าแก่เดินแล้วให้ความรู้สึกลึกลับอย่างบอกไม่ถูก เดินเที่ยวพอใจแล้วก็กลับมาสถานีโอซาก้า วันนี้ก็ฝากท้องไว้กับสถานีตามเคย เป็นร้านเทมปุระที่เล็งไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ชื่อร้านก็อ่านไม่ออก แล้วอร่อยมากกก กุ้งกรอบหวาน หมึกนุ่ม ไข่เทมปุระเยิ้มๆ คือที่!

ชื่นชมภูเขาสีส้มแล้วก็เดินด๊อกแด๊กมาถึงเขตศาลเจ้า แหม่ ดวงคนมันจะได้ขึ้นสูงก็ฉุดไม่อยู่จริงๆ บันไดพี่ถึงกับมีสองช่วงใหญ่ๆ น้ำตาไหลแล้ว 😂 พ้นประตูโคมแดงก็พบกับศาลเจ้าไม้ดูเก่าแก่ตัดกับชิเมนาวะสีเหลืองทอง สังเกตว่าพ่อแม่พาเด็กน้อยใส่กิโมโนมากันหลายคนน่าจะชิจิโกะซัง? เพราะมีตำนานโมโมทาโร่ล่ะมั้งเลยเป็นสถานที่ฮิตในการขอพรให้เด็กน้อยโตขึ้นอย่างแข็งแรงนั่นเอง

#ใส่เดี่ยวชูโกกุ Day 9
อีกวันในโอคายามะก่อนกลับเข้าโอซาก้า เช้านี้ตั้งใจว่าจะไปศาลเจ้าคิบิสึที่เกี่ยวข้องกับตำนานโมโมทาโร่! นั่งรถไฟจากในตัวเมืองมาประมาณครึ่งชั่วโมงลอดอุโมงค์เข้าป่าเข้าเขาทำเอาใจระรัว จนถึงสถานีเล็กๆ แห่งหนึ่ง เล็กมาก เครื่องกั้นไม่มีที่กั้นใช้ระบบเชื่อใจกันเต็มที่ แต่นุงง ;__; คือมันไม่มีที่ให้ใส่พาส มีให้ใส่แค่ขาออก จนทไม่มีสักคน ยังไงวะ เอา เที่ยวก่อนแล้วกัน 😂

แต่ไหนๆ ก็มาแล้วอะน้า กัดฟันแบกเป้เดินเที่ยวคุราชิกิไอวี่สแควร์ละชอบไวบ์มากกก อาคารอิฐแดงคลุมด้วยเถาไอวี่กับบรรยากาศเหมือนอยู่ในยุโรปทั้งที่เดินไปไม่กี่ก้าวคือเมืองญปแต๊ๆ ว่าแล้วก็แอบเสียดายที่มาคนเดว ไม่มีใครถ่ายรูปให้-- แต่ทดไว้ชวนเพื่อนมาอีกรอบแล้วแหละ เป็นที่ที่พาเพื่อนมาได้ ก่อนกลับแวะแฟมิลี่มาร์ทหาสมูทตี้กล้วยแล้วเจอแก้วสุดท้ายพอดี โอเค กลับไทยได้ ;__;

นอกจากโกดังริมน้ำก็มีที่ให้ไปอีกเยอะจนเริ่มคิดผิดแล้วที่ไม่ฝากกระเป๋าไว้ บวกกับวันที่ 7 ของการท่องเที่ยวที่เหมือนเข้าค่าย (...) จิตใจก็เริ่มปล่อยจอย อย่างศาลเจ้าไอจิก็อยากไปขอโกะชูอินแต่มองบันไดแล้วยอมแพ้อย่างรวดเร็ว หอศิลป์ มิวเซียมใดๆ ก็ไม่ไหวจะเข้าแล้ว แต่พอจะไปกินพาเฟ่ต์ผลไม้ขึ้นชื่อของโอคายามะปะกดเค้าไม่รับบัตร ใช่ค่ะ ที่แลกมาห้าพันบาทหมดเกลี้ยง อดแดก 😂😂😂

ก่อนอื่นแวะกินอุด้งที่เสิชใน ggm นี่ว่าอุด้งยังไม่ว้าว แต่เทมปุระจิ้มเกลือชาเขียวทำเอาตาโตทีเดียว อาโหร่ยย ต่อจากนั้นก็เดินเล่นด๊อกแด๊กและพบว่ากว้างกว่าที่คิดมาก หนึ่งในที่ที่อยากมาคือบ้านตระกูลโอฮาระที่พัฒนาย่านคุราชิกิแห่งนี้ ปจบทำเป็นมิวเซียมเล็ก นอกจากย้านยุคเอโดะข้างในมีสวนญปในช่วงใบไม้เปลี่ยนสีคืองามตาแตก คุมพี่ที่เฝ้าก็น่ารักอัธยาศัยชวนคุยโน่นนี่จนเมื่อยมือ (ฮา)