❝ ถ้าบอกแบบนั้น…ฉันจะถือว่าเป็นคำพูดที่จริงจังนะคะ ยาชิมะ ❞

เธอก้าวเข้ามาใกล้เพียงครึ่งก้าว—ไม่ล้ำเส้น แต่ใกล้พอให้เขารู้สึกได้ว่าตอนนี้ระยะห่างน้อยลงกว่าเดิมมาก

❝ …อย่างนั้นเหรอคะ ❞

มิโซระหยุดนิ่งไปเพียงเสี้ยวลมหายใจ—เสี้ยวเดียวเท่านั้นที่ไม่อาจอ่านได้

ท้องฟ้ายามเย็นทอประกายสีส้มอ่อนพาดผ่านกระจก ทำให้แสงบนแก้มของยาชิมะดูอบอุ่นขึ้นกว่าเดิม
และอาจเป็นเพราะแบบนั้น…หรือเพราะคำพูดตรงไปตรงมาของเขา
แต่ดวงตาสีฟ้าของเธอกลับสั่นวูบเล็กน้อย

มิโซระเบือนใบหน้าออกเล็กน้อย รอยยิ้มขำในลำคอผุดขึ้นมาเบาๆ
เธอเงยสายตากลับไปมองเขาตรงๆอีกครั้ง

นิ้วเรียวพิมพ์เลขลงไปอย่างคล่องแคล่วก่อนจะกดโทรเข้ามือถือของตัวเองเพื่อยืนยัน แล้วคืนเครื่องให้

❝ แต่ให้เบอร์ใครง่าย ๆ แบบนี้…ปกติทำบ่อยหรือเปล่าคะ? ❞

ประโยคติดจะหยอก เสียงนิ่มแต่ถามตรงๆ
ริมฝีปากของมิโซระโค้งขึ้นเล็กน้อสก่อนเอ่ยถามไป

❝ … ❞

เธอเหลือบลงมองโทรศัพท์ในมือของยาชิมะก่อนจะยกสายตากลับขึ้นด้วยรอยยิ้มบาง ๆ

สัมผัสสายตานั้นเพียงวินาทีเดียว ก็รู้ได้ทันทีว่าเด็กคนนี้…กำลังพยายามอย่างที่สุด
และมันดัน น่ารักเกินความจำเป็น

เธอยื่นมือไปรับ—ไม่รีบ ไม่ช้า
ฝ่ามือเย็น ๆ ของเธอแตะหลังมืออุ่นของเขาเบาๆ

❝ ไม่รังเกียจหรอกค่ะ… ❞

มิโซระหัวเราะในลำคอเบา ๆ ราวกับเสียงระฆังใสที่ถูกลมฤดูร้อนพัดกระทบ
แววตาของเธอฉายชัด

เธอยกมือขึ้นเกลี่ยปอยผมที่พลิ้วตามลม พลางหันกลับมาสบตาเขาอีกครั้ง

"ถ้าเป็นคนอื่น...ฉันคงปฏิเสธไปแล้วล่ะะ"

ปลายน้ำเสียงเน้นชัด
ก่อนจะก้าวถอยหลังไปเล็กน้อย พร้อมทิ้งรอยยิ้มละมุนไว้แทนคำตอบที่แท้จริง

" แต่..ก็คงพอจะหาช่วงเวลาให้ได้อยู่ หรอกนะ ยาชิมะคุง "

" บางที…ถ้าเราได้คุยกันมากกว่านี้ นายอาจจะจำได้เองก็ได้นะ ยาชิมะคุง "

มิโซระเพียงเลิกคิ้วขึ้นน้อย ๆ พร้อมรอยยิ้มบาง
สายลมอุ่นพัดเอาปอยผมสีน้ำเงินเข้มให้พลิ้วไหว เธอยกมือเกลี่ยมันอย่างใจเย็น ก่อนเอียงศีรษะเล็กน้อย

" แค่..มองหน้าใกล้ๆแล้วรู้สึกเหมือนเคยเจอ หน่ะค่ะ "

น้ำเสียงนุ่มละมุนคล้ายท้องฟ้าหลังฝนจาง
ดวงตาสีฟ้าลึกสบเขาแน่วแน่เพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่เธอจะเบือนสายตาออกไปมองท้องฟ้าแทน

ละมุนพอให้ชวนฟังซ้ำอีกครั้ง

"โคโทริ มิโซระ”

เธอเห็นสีหน้าของเขาแปรเปลี่ยนไปเพียงเล็กน้อย ราวกับกำลังเชื่อมโยงบางอย่างในความคิด—อาจเป็นเสียงซุบซิบที่เคยได้ยิน หรือภาพจากความทรงจำที่เคยผ่านมาแวบหนึ่ง

มิโซระเอียงคอเล็กน้อย ดวงตาที่จับจ้องไม่ละไปไหนพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย

“เราเคยเจอกันมาก่อนรึเปล่าคะ”

ดวงตาสีฟ้าเข้มยังจับจ้องชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเงียบ ๆ ราวกับกำลังทบทวนคำตอบที่ได้ยิน

"ยาชิมะ… ทัตสึกิ"

เธอลองขานชื่อช้า ๆ เสียงสะกดแต่ละพยางค์เหมือนมีน้ำหนักกว่าชื่อของคนแปลกหน้าทั่วไป

ริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง—เป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้ตอบสนองเพียงคำถาม แต่ตอบรับทั้งน้ำเสียงที่ยังติดประหม่า และแววตาไม่คุ้นเคยนั้น

“มิโซระค่ะ”

เอ่ยออกไปเพียงสั้น ๆ แต่เจือสำเนียงที่นุ่มราวเสียงลมในฤดูร้อน

“…แล้วคุณชื่ออะไรเหรอคะ?”

ถามอย่างสุภาพ แต่สายตากลับยังมีแววของคนที่ ‘จำหน้าได้แล้ว’ เพียงแต่อยากแน่ใจว่าอีกฝ่ายจะตอบด้วยชื่อจริงหรือเปล่า

“แต่ฉันก็ยังอยากขอโทษอยู่นะคะ... โทษฐานที่ทำให้คุณเลอะฝุ่นชอล์กทั้งหัวแบบนั้น”

ปลายเสียงเจือหัวเราะบางเบา ดวงตาสีฟ้าเข้มมีประกายของความขบขัน

พอได้ฟังคำเตือนในประโยคถัดมา เธอชะงักน้อย ๆ ดวงตากะพริบแผ่ว

“…งั้นก็ดีจังค่ะ ที่คนที่โดนวันนี้ ‘เป็นคุณ’”

ก่อนที่บทสนทนาจะจบลงตรงนั้น เธอจ้องเขาเงียบ ๆ อีกครู่หนึ่ง

มิโซระมองชายหนุ่มตรงหน้าที่ก้มหน้ากุมขมับไปเมื่อครู่… ตอนนี้เงยหน้าขึ้นมาแล้วกำลังพยายามทำตัวเหมือนทุกอย่างปกติดี แม้ในดวงตาคู่นั้นจะซื่อจนเห็นไหล่เกร็งอยู่ก็เถอะ

“ถ้าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วค่ะ”

น้ำเสียงนุ่มนวลของเธอไม่ได้เอ่ยขอโทษซ้ำ แค่โน้มตัวลงเล็กน้อยราวกับเป็นการขอบคุณที่อีกฝ่ายไม่ถือโทษ สีหน้าเรียบนิ่งของเธอมีรอยยิ้มจาง ๆ ประดับไว้ตรงมุมปาก

มิโซระหยุดยืนตรงหน้าเขา ย่อตัวลงเก็บแปลงลบกระดานจากพื้น
ปัดฝุ่นเบา ๆ ก่อนเงยหน้าขึ้น ส่งรอยยิ้มสุภาพแต่นัยน์ตาเจือขำ

> "ของฉันเองค่ะ ขอโทษนะคะที่… ใช้หัวคุณเป็นที่รับฝุ่น"

น้ำเสียงและคำพูดสุภาพเกินกว่าจะโกรธ
กลิ่นสบู่และกลิ่นดอกไม้จาง ๆ จากตัวมิโซระลอยเข้ามาพร้อมสายลม
ทิ้งไว้เพียงภาพของรอยยิ้มที่…ทำให้บ่ายร้อน ๆ กลายเป็นอะไรบางอย่างที่ยากจะลืม

ปุยฝุ่นชอล์กยังคงวนลอยอยู่ในอากาศ
มิโซระกระพริบตาเพียงครั้ง ก่อนจะหันกลับไปบอกเพื่อนที่อยู่ใกล้ ๆ ว่า

> "ฝากตรงนี้แป๊บหนึ่งนะคะ "

แล้วก็หมุนตัวลงจากแท่นไม้หน้าแผงกระดาน วิ่งออกจากห้องเรียน
เสียงรองเท้าผ้าใบวิ่งเต๊าะแต๊ะกับพื้นทางเดินดังถี่ ๆ ขณะเจ้าตัวมุ่งตรงลงบันได ลมอุ่นของฤดูร้อนตีหน้าเมื่อก้าวออกมาสู่ลานข้างอาคาร
ชายผมฟ้าคนนั้นยังยืนอยู่ตรงเดิม มือกุมขมับไว้ แต่สายตากลับจับจ้อง

> " ม…ไม่เป็นไรครับ "

น้ำเสียงตะกุกตะกักอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนหลุดออกมา
ปลายนิ้วที่ยังเผลอสัมผัสจุดเดิมบนหัวซ้ำ ๆ เหมือนพยายามเรียกสติ
แต่ทุกครั้งที่เงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาก็ยังคงพบกับดวงตาสีฟ้าของคนบนหน้าต่าง…
จนไม่แน่ใจว่าฝุ่นที่ตกใส่หัวหรือสายตาของมิโซระกันแน่ ที่ทำให้หัวใจเขาร้อนกว่าฤดูร้อนในวันนี้

สายลมจากข้างนอกพัดโบว์สีแดงที่อกให้ไหวเบา ๆ พร้อมพาเอากลิ่นสบู่จากมือเขาลอยตามออกไป

> " ถ้าเจ็บ… ต้องขอโทษจริง ๆ นะคะ "

น้ำเสียงสุภาพ ทว่ามีความขี้เล่นซ่อนอยู่ลึก ๆ
เหมือนกำลังทดสอบว่าอีกฝ่ายจะตอบกลับมาอย่างไร

ชายคนนั้นกะพริบตาสองครั้ง ราวกับสมองเพิ่งประมวลสิ่งที่เกิดขึ้นได้
เขายกมือปัดเส้นผมที่ยังมีผงชอล์กติดอยู่ พลางพยายามกลั้นรอยยิ้มบาง ๆ ไว้ในมุมปาก

ปุยฝุ่นชอล์กลอยวนตามลมราวกับละอองหิมะที่ตกช้ากว่าปกติ
จากมุมมองของมิโซระ… เส้นผมสีฟ้าอ่อนนั้นตัดกับแสงแดดยามบ่ายอย่างพอดี
เงาของชายคาอาคารทอดผ่านไหล่เขา ครึ่งหนึ่งอยู่ในแสง อีกครึ่งถูกซ่อนในร่มเงา
ทำให้ใบหน้าที่ช้อนขึ้นมองนั้นยากจะอ่านออกว่าโกรธ ขำ หรือเพียงแค่ตกใจ

มิโซระยกมือแตะขอบหน้าต่างแน่นกว่าเดิม
ริมฝีปากเผยอยิ้มบาง ๆ อย่างรู้สึกผิดแต่ไม่ลนลาน

แสงแดดสะท้อนฝุ่นชอล์กกลางอากาศ จนกระทั่ง ปั่ก!
เสียงกระทบที่ดังพอจะทำให้เพื่อน ๆ ในห้องเงียบลงแวบหนึ่ง
เขาโงกหน้าออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วดวงตาก็เบิกกว้าง

ข้างล่างตรงสด้านข้างอาคารมีนักเรียนคนหนึ่งยืนเอามือกุมหัว
ฝุ่นชอล์กสีขาวยังลอยรอบผมของเขาเหมือนหิมะเพิ่งตก

มิโซระเม้มปากนิด ๆ ก่อนจะพูดลงไปด้วยน้ำเสียงสุภาพปนเก้อเขิน

> “เอ่อ ขอโทษนะคะ! คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

เขาเหลือบมองราวหน้าต่างที่เปิดออก พร้อมลมอุ่น ๆ พัดเข้ามา

> “ฝุ่นเยอะจริง… ออกไปสะบัดข้างนอกคงดีกว่า”

เขาก้าวไปที่หน้าต่าง ใช้มือซ้ายยันขอบไม้เก่า มือขวายกแปลงขึ้นแล้วตบเบา ๆฝุ่นขาวฟุ้งกระจายออกสู่แสงแดดเป็นละออง

แต่ตอนที่เขากำลังจะหยิบอีกอันมาสะบัด—แปลงลบกระดานในมือซ้ายที่วางพิงไว้ตรงขอบหน้าต่าง กลับลื่นหลุดจากมือ
มิโซระมองมันร่วงลงไปอย่างช้า ๆ

( ให้ทานจริงใช่มั้ย งั้นขออนุญาตน้าาา ยกแขนขึ้นมากัด )

( เย่ะขอคุณค้าบบ รับๆๆ )