''สัญญาเลยค่ะ ว่าจะไม่ใส่ของอันตรายลงไป แหะๆ ''

ก้มมองกระดาษที่จดเป็นโพยมาซื่อของดูๆแล้วก็ไม่น่ามีของอันตรายอะไร ก็แค่ของเบสิกเท่านั้นก่อนจะเงยหันมายิ้มให้รุ่นพี่อีกครั้ง

''ขอบคุณมากนะคะรุ่นพี่ เล่นพูดแบบนี้ไว้จะชวนมาด้วยกันบ่อยๆเลย ''
อมยิ้มเบาๆพรางเดินหยิบสินค้า พวกผัก พวกผลไม้ ที่จะใช้ทำอาหารลงไปด้วย

''ถ้างั้น?..ลองไปปรึกษาครอบครัวก่อนดีกว่าไหมคะ ถ้าหากว่าครอบครัวรุ่นพี่ไม่ว่าค่อยตัดสินใจดีไหม? ''

ลองเสนอความเห็นดู เพราดูทรงเจ้าแมวน้อยตอนนี้ก็คงระแวงระวัง

''ส่วนวันนี้เราก็ลองเอาอาหารยื่นให้เจ้าหนูนี่ดู... ถ้าหากน้องแมวมีใจมาทานอาหารก็คงจะดี''

พอเจออีกฝ่ายถามว่ากินได้หรือไม่ได้ ก็ไม่รู้จะตอบยังไง จะโกหกก็ขัดกับนิสัยเธออีก แบ่งรับแบ่งสู้ล่ะก

"...ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะรุ่นพี่มินาโกะ แบบว่า...ก็ทดลองทำ..ดูเผื่อจะเจอรสชาติที่ถูกใจคนทาน"

เอาล่ะอย่างน้อยก็ไม่ได้โกหกล่ะนะ

"ก็ได้นะคะ ถ้าหากมีช่วงเวลาที่ว่างตรงกันจะลองดูก็ได้นะ"

เดินไม่นานก็มาถึงร้านค้าในเมือง อาจจะเพราะมีเพื่อนเดินคุยเลยรู้สึกว่าถึงไวจัง(⁠ ⁠╹⁠▽⁠╹⁠ ⁠)

ได้ฟังคำพูดแรร์จนได้ ไม่น่าเชื่อว่าพี่ชายคนพูดน้อยจะพูดด้วยถ้อยคำที่สามารถซื้อใจคนได้ ถ้อยคำเรียบง่ายแต่แฝงไปด้วยความจริงใจ

ไม่นานร้านนี้คงติดลมบนเป็นกระแสให้สาวๆผู้ชอบทานขนมอร่อยมาเต็มร้านแน่ๆ

"เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ ถ้างั้นขออนุญาติรับไว้อีกชิ้นล่ะกัน"

พูดจบก็รับมาจากมือชายหนุ่มก่อนจะก้มโค้งนิดแสดงความขอบคุณอีกฝ่าย

"ถ้างั้นหนูไปก่อนนะคะ "

"อืม..ตีจากความหมายที่พูดมา หมายถึงถ้าเลี้ยงได้ก็จะเลี้ยงสินะคะ เห็นบอกที่พักไม่มีกฏห้ามเลี้ยง แต่ดูทรงรุ่นพี่คงถูกใจเจ้าหนูนี่เป็นพิเศษสินะ ถึงได้เอาของกินมาให้เนี่ย"

พอรุ่นพี่บอกต้องถามที่บ้านก่อนก็เลยคิดถึงพี่สาวที่มักพารุ่นพี่มาที่ศาลเจ้าบ่อยๆ

"พี่สาวรุ่นพี่อาจจะชอบแมวด้วยก็ได้นะคิดว่า คนไปศาลเจ้าบ่อยๆส่วนมากมักจะจิตใจดี .."

แค่บางคนน่ะนะ..

"ก็นั่นสินะคะ แต่ถ้ามันง่ายแบบนั้น คงไม่มีคำกล่าวแบบนั้นหรอก "

มองไปทางแมวน้อยที่โผล่หน้ามาแค่เพียงนิดเดียวก็หันไปทางรุ่นพี่ต่อ

"ถ้างั้นหนูขอถามรุ่นพี่ตรงๆ รุ่นพี่แค่ห่วงแมวตัวนี้เลยเอาอาหารมาให้หรือว่าอยากเอาไปเลี้ยงหรอ?"

"ไม่ไร้สาระนะ มีคำกล่าวที่ว่าผู้หญิงนิสัยคล้ายๆแมว ถ้าหากเราเข้าใจผู้หญิงได้ ก็เข้าใจแมวได้ แต่นั่นเเหล่ะค่ะ มันเป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจ เพราะแมวกับผู้หญิงเดาใจไม่ได้ ซึ่งหนูคิดว่ารุ่นพี่อาจจะไม่เข้าใจความหมายแฝงที่หนูจะบอก "

มองไปที่นมที่ถูกเทก่อนหน้านี้ที่อยู่ใก้ลรุ่นพี่แล้วถามต่อ

"รุ่นพี่มาให้อาหารน้องแมวกี่วันแล้วหรอคะ?"

"ใช่แล้วค่ะ ตัวอย่างเช่น ทำให้เค้ารู้สึกกปลอดภัย เค้าก็จะค่อยๆไว้ใจเราอะไรเเบบนี้ "

พอสังเกตคำพูดอีกฝ่ายก็ฉุกคิดขึ้นมาได้

"รุ่นพี่เคยจีบใครสักคนมั้ยคะ"

ถามไปงั้นแหละจริงๆมันไม่เกี่ยวกับเหตุการณ์นี้สักเท่าไร ..แต่อาจจะมีสิ่งคล้ายๆกันก็ได้ล่ะมั้ง

''ขอโทษด้วยนะคะ ฉันแค่สงสัยไม่ได้มีเจตนาที่ไม่ดี เพราะเพิ่งเคยเห็นมุมนี้ของรุ่นพี่นี่นา ''

พอเห็นหน้าน้องแมวค่อยๆยื่นหน้าออกมา ก็เลยชี้ไปทางพุ่มไม้

''ดูสิเจ้าตัวเล็กโผล่หน้ามานิดนึงแล้ว เรามาลองหาทางทำให้เค้าวางใจและกล้าออกมาอีกนิดดีกว่า ''

เสนอความเห็นดู

"นั่นสินะคะ ถ้ามีคนแย่งอาหารแมวก็คงจะแปลกๆ .."

มองรุ่นพี่ด้วยสายตานิ่งๆ

"ไม่นึกว่ารุ่นพี่จะใจดีให้อาหารแมวจรด้วย ก็เลยค่อนข้างแปลกใจน่ะค่ะมาให้ทุกวันเลยหรอคะ?"

"อ่าใช่รุ่นพี่ เรนโจ นี่เอง ฉัน มามิยะ มิซากิ มามิยะ ทีนี้ก็จำกันได้ซะทีเนอะ ว่าแต่รุ่นพี่ทำอะไรหรอคะ?"

พูดเบาๆกลับไปสายตามองไปที่พุ่มไม้และมองถาดอาหารแมวสักอย่าง....กระหรือว่า!!

"แย่งอาหารทานหรอคะ?"

ถามซื่อๆ ก่อนจะค่อยเขยิบมาดูชามอาหารแมวใก้ลๆ

''เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่รุ่นพี่จำได้ค่ะ เกือบดีแล้ว ''

ถอนหายใจมองอีกฝ่าย เเต่เธอจำเขาได้ดีว่าเขาเป็นน้องชายของพี่สาวที่ชอบลากชายหนุ่มมาศาลเจ้าบ่อยๆยามว่าง

แย่ละ จำได้เเต่ว่ารุ่นพี่ชั้นปีสามแต่จำไม่ได้ว่าชื่ออะไรกันเเน่ เเต่หน้าคุ้นๆหน้าตานิ่งๆเเบบนี้มีไม่กี่คน รุ่นพี่อะไรนะ ...โจ โจ โจโจ้? อะไรโจโจ... แย่ละ จำได้เเต่ภาพคนที่ชอบแอ่น

''รบกวนหรือเปล่าคะ? รุ่นพี่..'' เลี่ยงชื่อซะเลย

เมื่อเพ่งมองสักพักก็ผ่อนคลายลง เมื่อคนตรงหน้าเป็นคุ้นเคยกำลังด้อมๆมองๆอะไรสักอย่างซึ่งเธอมองจากมุมนี้มองไม่ถนัด เลยค่อยๆเดินเบาไปทางอีกฝ่ายอย่างช้าๆ เเต่บรรยาเกิศคงจะเงียบเกินไป เท้าเธอเลยเหยียบใบไม้ดังแกร่บเบาๆ

หากว่าอีกฝ่ายไม่ได้เหม่อลอยมากนักก็คงจะได้ยิน

[ขออนุญาติบวกช่วยรุ่้นพรี่คนดีย์ค่ะ]

มามิยะหลังจากทำกิจวัตรหลังเลิกเรียนเสร็จกว่าจะรู้ว่าต้องทำอะไรต่อก็มืดเสียแล้ว เธอมองไปที่นาฬิกาข้างผนังก็ถึงกับนั่งคิดสักพักก่อนจะตัดสินใจเดินออกไปจากหอเพื่อไปซื้อของที่ต้องใช้จากร้านสะดวกซื้อ

o O ( ยังมีเวลา...ไม่ดึกเกินไปเพิ่งจะทุ่มกว่าๆเอง )

หลังจากซื้อของเสร็จแล้วก็เดินผ่านสวนสาธารณะเช่นเคย แต่ก็เห็นมีสิ่งไม่คุ้นตาอยู่ตรงหน้า +

''งั้นก็ตามที่รุ่นพี่ว่ามาละกันค่ะ '' ในเมื่ออาสามั่นเหมาะขนาดนี้.. ก็สนองซะเลยแล้วกัน

สองเท้าย่างก้าวไปตามเส้นทางที่จะพาไปถึงร้านค้าเป้าหมายระหว่างทางก็ตอบอีกฝ่ายไปด้วย

''ใช้คำว่าลองทำดีมั้ยหนอ อยากลองทำอะไรเเปลกๆใหม่ๆบ้าง เช่นดังโงะ รสเเปลกๆ ..... ก็ว่าไปนั่น เเค่คิดเฉยๆ นะคะ พอดีที่ชมรมมีเพื่อนๆรุ่นพี่เขาคิดค้นขนมอาหารแปลกใหม่กัน เลยจะฝึกทำบ้างเท่านั้นแหล่ะ''

"เกรงว่าของหลักๆจะคือวัตถุดิบทำขนมและเสียส่วนใหญ่น่ะ ถ้ารุ่นพี่่ช่วยล่ะก็คงซื้อของเพิ่มอีกนิดหน่อยน่ะค่ะ "

หันไปมองหน้ารุ่นพี่แล้วยิ้มบางๆ

"เปลี่ยนใจได้นะคะ(⁠.⁠ ⁠❛⁠ ⁠ᴗ⁠ ⁠❛⁠.⁠) อาจจะเสียใจทีหลังได้เลยนะ"

ถามเพื่อยืนยันคำตอบเพราะใจนึงก็เกรงใจ เเต่ถ้าหากอีกฝาายช่วยเธอก็คงตอบแทนด้วยอะไรสักกะอย่างละมั้ง

ไม่นึกจะได้ขนมมาอีกห่อ เห็นไหมล่ะใจดีจริงๆด้วย เเบบนี้เด็กๆนักเรียนติดตรึมเเน่เลย

''จะดีหรอคะ เเจกขนาดนี้..พี่ชายไม่กลัวขาดทุนหรอ? ''

เกิดความเกรงใจพอสมควรเเต่ผู้ใหญ่ให้ของไม่รับมันก็ออกจะเสียมารยาท ในหัวตีกันนิดหน่อยเลยต้องถามเพื่อความแน่ใจ

หรือบางทีเธอควรจะรับไว้เพื่อเอาไปให้ใครสักคนที่ผ่านทางมาเพื่อจะโฆษณาให้ร้านพี่ชายคนนี้ไปด้วยดีนะ?

''เอ?...ของกระจุกกระจิก ของใช้ในหอน่ะค่ะ ฉันคงยังไม่ได้บอกรุ่นพี่หรือเปล่านะ ว่าฉันอาศัยอยู่ในหอของโรงเรียนน่ะค่ะ ''

จริงๆอยู๋กับรูมเมทสี่คนเเต่ก็เป็นรุ่นพี่เกือบหมดเลยล่ะ เเต่รุ่นพี่มินาโกะนี่เเขาอยู่หอหรือเปล่านะ

''รุ่นพี่ล่ะอยู่หอด้วยหรือเปล่า? ''

เป็นการถามลอยๆออกมาในขณะที่เธอเตรียมออกไปซื้อของใช้ในตัวเมืองคูเมอิ