“ส… สุงุรุซัง!!?” ร่างเล็กเอ่ยเสียงดังลั่นร้านพร้อมชี้นิ้วไปยังคนตรงหน้า ใบหน้าหวานตื่นตระหนกเมื่อรับรู้ว่าจริงๆแล้วสาวสวยคนนั้นคือชายหนุ่มมาดเท่สุดหล่อตรงหน้า

“ใช่แล้วละ ยูจิคุง~”

“อะไรกัน จำไม่ได้งั้นหรือ”

ยูจิทำหน้างงเมื่ออีกคนกล่าวเช่นนั้น จนกระทั่งชายตรงหน้าเขารวบผมขึ้นไปผูกนั่นทำให้ยูจิตกใจมาก

อย่าบอกนะ… ว่าคนๆนี้คือพี่พยาบาลคนสวยอกสะบึ้มคนนั้น!!!

ใบหน้าที่ดูคุ้นตายูจิมาก แต่เขานึกไม่ออกสักทีว่าเคยเห็นที่ไหน จนผู้ชายคนนี้เดินมานั่งตรงข้ามเขา แขนแกร่งยกวางใต้คาง เอียงหน้าแล้วส่งยิ้มหวานให้เขาอีกครั้ง

“เอ่อ… ไม่ทราบว่ามีอะไรรึเปล่าครับ” ยูจิเอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยความประหม่าเมื่อเห็นสายตาที่จับจ้องมาเหมือนจะกลืนเขาลงไป

เสียงฝีเท้าจากทางด้านหลังทำให้ยูจิละความสนใจจากจอสมาร์ทโฟน ด้านหลังเขามีผู้ชายผมดำประบ่า สูงประมาณ 190 ซม. ยืนอยู่ ใบหน้าคมคร้าน ดวงตาเรียวรี หางตาเชิดขึ้น รวมทั้งรอยยิ้มกินใจทำให้เขาดูเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาเอามากๆในสายตาของยูจิ แต่ว่า…

คนๆนี้ มายืนทำไมด้านหลังเขากัน

.
.
.

วันหยุดเวียนมาถึงอย่างรวดเร็ว ยูจิในชุดตัวเก่งนั่งรอสุงุรุในร้านกาแฟใกล้สถานีรถไฟ ร่างเล็กลุกลี้ลุกลนยกมือขึ้นจัดผมบ้าง มองดูเวลาบ้าง ในมือกดสมาร์ทโฟนเข้า-ออกแชทไปมา

ตึก ตึก

หลังจากเยี่ยมคุณปู่ สิ่งที่อิตาโดริ ยูจิ ทำก็คือการเฝ้ามองพยาบาลคนสวยทำงาน ไม่ว่าจะอิริยาบถไหน ก็ไม่ละสายตา แม้เธอจะตัวสูงเกินกว่ามาตรฐานผู้หญิงไปสักหน่อยก็ตาม

หลังจากเข้าไปคุยทำความรู้จัก ในที่สุดเขาก็ได้รู้ชื่อ เกะโท สุงุรุ ช่างเป็นชื่อที่เหมาะกับคนสวยจริงๆ ยูจิขอนัดสุงุรุไปเที่ยวในวันหยุดที่ใกล้จะถึงนี้ และแน่นอน คนงามของยูจิตอบตกลง

Part 1

สเปคของผมคือผู้หญิงนมใหญ่ เพื่อนทุกคนต่างก็รู้ดี

ดวงตากลมโตทอดมองไปยังพยาบาลสาว(?)ผมดำหน้าอกสะบึ้ม ที่กำลังยืนถือชาร์ตคนไข้ไว้ในมือ

นี่มันสเปคผมเลย

เริ้ปนะคะ อิอิ 🫶🏻

แย่มาก แต่ผมชอบพี่เกะยัน