⠀

ไม่นานนัก เสียงหายใจด้วยความปลอดโปร่งก็ดังให้ได้ยิน พร้อมรอยยิ้มที่มอบให้มาอย่างเช่นเคยๆ

'ฉันรักคุณเปรมก็เพราะเช่นนี้ เพราะคุณเปรมรักฉัน และมองฉันด้วยหัวใจบริสุทธิ์เท่าเทียมกัน'

'ดิฉันมองความจริงค่ะคุณหญิง'

'หากคุณเปรมเป็นผู้ชาย ฉันจะหย่ากับท่านอดิเรกเสียเดี๋ยวนี้' .

⠀

⠀

'ดิฉันเห็นว่า คุณหญิงเป็นผู้เพียบพร้อมไปด้วยกิริยามารยาทอันงาม ทรัพย์ศฤงคาร และจิตใจอันบริสุทธิ์ คุณหญิงจะเป็นแม่ที่ประเสริฐสุดเท่าที่ลูกคนใดจะมีได้' เปรมฯเอ่ยจากใจอันรักและบูชาเธอยิ่ง

ไม่มีเสียงตอบใดๆจากสตรีสูงศักดิ์ ได้ยินก็แต่เสียงน้ำเซาะหินริมตลิ่ง

⠀

⠀

ประวิงเวลาให้ภาพความสนุกไร้เดียงสาเหล่านั้นครองจักษุไปนานเท่าที่จะนานได้

'หากฉันได้เป็นแม่คน ฉันจะแบ่งเอาความรักทั้งหมดทั้งมวลที่ฉันมีแก่เขา สัมผัสเขาอย่างอ่อนโยน มอบไมตรีแก่เขาอย่างมิหวังสิ่งใดตอบแทน มันคงจะสุขใจไม่น้อยเลยว่าไหมคุณเปรม… หากฉันได้เป็นแม่คน'

⠀

⠀

เสียงการละเล่นชนิดหนึ่งดังแว่วมากระทบโสตประสาท คุณหญิงหันไปมองยังกลุ่มลูกเล็กเด็กแดงที่จับกลุ่มรีรีข้าวสารกันสนุกสนาน มุมปากแย้มยิ้มให้ใจคนมองอ่อนระทวย

'ดูนั่นสิคะคุณเปรม พวกเด็กๆ ความฝันสูงสุดของฉันคือการเป็นแม่คน' เธอเดินทอดน่องต่อไปอย่างเชื่องช้ากว่าเก่า

⠀

⠀

เห็นเธอเบือนหน้ามองดวงอาทิตย์ที่ริมแม่น้ำกำลังค่อยๆจมหายไปในสุดขอบร่ำไรของแสงสะท้อนพริ้มไหวจากคลื่นกระเพื่อมต้องแสงแดด

แล้วเปรยทุกข์เหลือคณา 'ฉันเป็นใครกัน…คุณเปรม ถึงต้องใส่ใจผู้คนนับล้าน ที่ไม่แม้แต่จะรู้จักชื่อฉันเลย'

⠀

⠀

'หากไม่ก้าวหน้า ก็ต้องหยุดอยู่กับที่ ถูกแล้วค่ะคุณหญิง แต่ความก้าวหน้าจะทำให้ประเทศดีขึ้น ชีวิตความเป็นอยู่ของผู้คนนับล้านย่อมสำคัญกว่าความต้องการอันเป็นส่วนตัวที่สุดของเราไม่ใช่หรือคะ?' เปรมหยั่งกลับ

⠀

⠀

'แล้วยังไงคะ' เปรมนั้นถามพาซื่อ หันหน้ามองคนแก่กว่าสิบปีเศษ เห็นรอยยิ้มอาวรณ์กับนัยน์ตาเศร้าคู่เดิมมองกลับมา

'ฉันคิดอยากให้ประเทศหยุดอยู่กับที่เสียก็ดี แต่มันจะเป็นการเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่าจ๊ะ?' เธอหยั่งถามมาอย่างไม่จริงจังนัก

⠀

⠀

'ฉันคิด' เธอเกริ่น 'คิดไปเยอะเลยทีเดียวคุณเปรม' เจ้าของชื่อนั้นไม่ถามต่อ แต่เงียบฟังสำรวมไปตามทางเดินทอดยาวในสวนสาธารณะแถวตรอกสาเก

'ฉันคิดว่าความก้าวหน้าของประเทศพรากสามีไปจากฉันเสียแล้ว'

⠀

⠀

โกรธ และโกรธ และโกรธยิ่งๆขึ้นไปทุกครั้ง เมื่อผู้คนเริ่มตีความนัยตานั้นไปตามประสบการ์ณอันน้อยนิดเท่าละอองฝุ่นไร้ค่าของตน

คุณหญิงเป็นคนเก็บงำ แย้มยิ้มละมุน หัวเราะกระมิดกระเมี้ยนก็ว่า แม้ใครจะพูดกันไปอย่างไร สุดวิสัยที่เธอจะอินังขังขอบด้วย

⠀