ส่วน Ch.3 อยากเขียนฟิคที่ใกล้เคียงคำว่า aftertaste ก็เลยออกมาอย่างที่เห็น มุมมองของไนฟ์มีทั้งเรื่องจริง (ความสัมพันธ์ที่พังทลาย) และลวง (ความฝันที่มีคนที่แปลกหน้า) แต่ทั้งคู่ก็ทิ้งอะไรไว้ให้เขา ส่วนมุมมองของเลกาโต้ยังเป็นเรื่องการได้พบเจอไนฟ์เพียงชั่วพริบตาเหมือนเดิมค่ะ อยากตอกย้ำ fatalism แหะๆ

ใน Ch.2 เราตั้งใจเขียนให้เป็น non-meeting / one-sided meeting เพราะตัวละครของเราเป็นตัวแทนปรัชญาที่แตกต่างกัน ไม่มีวันมาบรรจบกัน แต่มันเติมเต็มซึ่งกันและกันค่ะ เราเขื่ออย่างนั้น หวังว่าคนอ่านจะเชื่ออย่างที่เราเชื่อ แต่คงยาก 55555

เลกาโต้ถูกตีความเป็น Nietzschean figure เขาในฟิคของเราเป็นผู้แสวงหาความหมาย และเชื่อในสิ่งที่ตัวเองเป็นผู้กำหนด เขาจะเรียกสิ่งที่ตัวเองเลือกให้ความหมายกับมันว่าเป็นโชคชะตาและยอมรับทุกอย่างที่เกิดขึ้นตามมา เขารักในชะตาที่ตัวเองเลือก ไม่ว่ามันจะนำมาซึ่งสุขหรือทุกข์ สมหวังหรือผิดหวัง นั่นแหละ เลกาโต้ของเรา

Ch.2 เป็น existential fiction ที่เมนชั่นถึง Kierkegaard และ Nietzsche เพื่อให้ภาพ internal world ของตัวละคร ไนฟ์อ่านหนังสือของเคียร์เคกอร์ด ไม่เห็นด้วยกับมัน เขาปฏิเสธที่จะกระโดดออกไปเพราะไม่เชื่อว่าโลกนี้ปลอดภัยพอให้ทำอย่างนั้น เขาปิดหนังสือ แล้วเก็บมันกลับเข้าชั้น แต่เขาไม่เคยทิ้งมัน เขาเก็บมันไว้ within reach เหมือนความหวังเล็กๆ ที่เขาต้องการจะเชื่อในโลกนี้

สรุปอ่าน Ch.1 จบแล้วอยากให้คนอ่านได้อะไร ขอตอบว่า breaking bad news ไม่ใช่เรื่องง่ายแต่จำเป็น มันทำให้คนที่เกี่ยวข้องมีเวลาผ่าน 5 stages of grief ด้วยเพซของตัวเอง เราคิดว่าไม่ว่ายังไงในครอบครัวก็ควรคุยกันเรื่องวาระสุดท้ายของชีวิตสักครั้งน่ะค่ะ ยังไงซะการรู้ล่วงหน้าหรือไม่ก็เป็นเส้นแบ่งระหว่างคนในครอบครัวกับคนนอก การได้รับรู้ แม้จะเจ็บปวด ก็ทำให้เรายอมรับมันได้ในที่สุดนะ

วาชไม่พอใจที่ไนฟ์ด่วนตัดสินว่าวาชไม่ควรแบกรับมันร่วมกับตัวเอง มันทำให้ความตายของเรมกลายเป็นจุดเริ่มต้นของความเงียบที่ยาวนานชั่วกาลนิรันดร์ระหว่างพวกเขา ไนฟ์เสียใจที่เรมมอบความรับผิดชอบให้แต่ไม่ใช่ความรัก วาชเสียใจที่ไนฟ์ไม่เชื่อใจพอจะให้ตัวเองแบกรับความจริงร่วมกัน เรมเองก็น่าจะเสียใจที่ความเงียบของเธอถูกส่งต่อไปสู่ลูกๆ ของเธอ

สรุป Ch.1 เราตั้งใจให้ความเงียบมัน absurd และตั้งคำถามว่าสรุปแล้วความเงียบเป็นการปกป้องจริงหรือเปล่า วาชไม่เคยโกรธไนฟ์เรื่องความตายของเรม มันไม่ใช่ และไม่เคยเป็นความผิดของไนฟ์ แต่วาชไม่พอใจการตัดสินใจของไนฟ์ต่างหาก ไนฟ์ถามหาสิทธิที่จะรู้จากเรม แต่เขาไม่ให้โอกาสวาชได้รับรู้อะไรเท่าๆ กับเขา พยายามปกป้องวาชแทนที่จะทำให้มันเป็น shared grief

ในส่วนของวาช วาชถูกกันออกจากความตายของเรมโดยสมบูรณ์ โดยเรมเอง และโดยไนฟ์ เขารู้เรื่องทีหลัง ไม่มีโอกาสได้อยู่กับความสูญเสียด้วยตัวเองด้วยซ้ำ ตัวเขาไม่เข้าใจอะไรพอๆ กับไนฟ์ แต่ที่ต่างออกไปคือวาชจะเข้าใจว่าทำไมทุกคนถึงเงียบใส่ตัวเอง เขาเข้าใจว่าความเงียบที่เป็น generational echo ของเรมและไนฟ์มีจุดมุ่งหมายอะไร เขาจะพยายามเข้าใจมันในที่สุด ด้วยหัวใจที่แหลกสลาย

เราคิดว่าไนฟ์เป็นคนประเภทใช้ silence as protection เขาจงใจกันวาชออกไปเพราะตัวเองคือคนที่ได้รับข่าวร้ายโดยไม่มี warning shot และไม่สามารถ process grief ที่เกิดขึ้นได้ จึงคิดว่าถ้าวาชรู้เรื่องนี้โดยไม่มี warning shot เหมือนกัน วาชน่าจะเป็นเหมือนกัน หรือบางทีอาจจะแย่กว่า จึงเลือกปิดมันไว้ และนั่นไม่ใช่ตัวเลือกที่ดี

เรมตายจากไปโดยไม่พูดอะไร ไนฟ์เป็นคนแรกที่ได้ข่าวและเขาไม่สามารถรับมือกับมันได้ หนึ่งคือเขารู้สึกว่าเขาต้อง take responsibility เพราะเป็นคนที่รับโทรศัพท์ สองคือเขารู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าพอ ไม่ได้รับความเชื่อใจจากเรมมากพอจะรับรู้มัน รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ถูกรัก รู้สึกเหมือนโดนคนในครอบครัวหักหลัง สิ่งที่เขาทำคือรับผิดชอบงานศพ โดยไม่ได้บอกวาช

Ch.1 อยาก explore เรื่องความตาย ในฐานะที่เรียนและทำงานในฟิลด์ที่มีคนตาย ส่วนตัวเราเฉยๆ กับ bad news แต่สนใจ warning shot มากๆ เลยเกิดเป็นตอนนี้ขึ้นมาค่ะ

ในส่วนของรูปแบบการนำเสนอ เราเลือกนำเสนอโดยใช้สรรพนามบุรุษที่ 1 โดยมี 2 narrator ในหนึ่งตอน เสียงแรกเป็นไนฟ์เสมอ อีกเสียงหนึ่งคือคนอื่นๆ เพราะต้องการให้คนอ่านเข้าถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในใจไนฟ์ก่อนเสมอ เรารักด้าน vulnerable ของไนฟ์เสมอ อยากถ่ายทอดมันให้คนอื่นได้เห็นไปด้วยกัน พยายามเขียนแบบประหยัดคำพูดให้ค่อยๆ อ่านช้าๆ เพราะเราเชื่อในความเงียบระหว่างบรรทัดค่ะ 55555

foil character