www.readawrite.com/a/3b5294cbf3...

bsky.app/profile/lynx...

"นอนเถอะครับเซนเซย์ก่อนผมจะทนไม่ไหวแล้วไข้คุณจะไม่หายสักที" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์กลับมาอีกครา

"ฮะๆ โอเคฉันนอนก็ได้" ร่างโปร่งล้มตัวนอนในขณะที่ไชล์ดได้ขึ้นมานั่งอยู่บนที่นอนด้วยเป็นความเคยชินที่เค้ามักจะทำ ถ้าไม่นับว่าก่อนหน้านี้เขาวูบเลยฟุ่บอยู่ข้างเตียง

"ราตรีสวัสดิ์ครับ เซนเซย์"

- END -

"ขอบคุณที่ดูแลฉันเมื่อไม่กี่ชั่วยามก่อนหน้านี้ด้วย ทาร์ทัลเลีย" จงหลีประทับจุมพิตลงบนริมฝีปากอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาแล้วผละออกมาไม่อยากจุมพิษนานไปกว่านี้เพราะเกรงว่าอีกฝ่ายติดไข้เขาเสียก่อน แต่แค่สัมผัสแผ่วเบาเมื่อครู่เรียกริ้วแดงจางๆ ขึ้นบนใบหน้าของอีกคนได้ไม่ยาก

(22)
(+)

"ผมดูเหมือนคนยังเคืองคุณอยู่เหรอครับเซนเซย์" รอยยิ้มของเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลออกส้มถูกประดับขึ้นบนใบหน้าเรียกริมฝีปากบางของอีกคนให้เหยียดยิ้มบางๆ หัวเราะเบาๆ ก่อนจะยกมือขึ้นปัดเส้นผมสีส้มที่ปรกหน้าอีกคนไปทัดหูให้อย่างเบามือ

(21)
(+)

"ยังจะต้องให้ผมตอบอีกเหรอครับ" นัยน์ตาสีอำพันคู่สวยสบเข้ากับนัยน์ตาสีท้องทะเล อา.. แค่นี้ก็รู้แล้ว..ว่าอีกฝ่ายคิดอย่างไงอยู่ ไม่เห็นแววตาของความไม่พอใจใดๆ หลงเลืออยู่มีเพียงแค่ความห่วงที่ปรากฎเด่นชัดอยู่ในดวงตาอยู่นั้น

"ไม่เคืองฉันแล้วรึที่นำเธอมาใช้ในแผนตอนนั้นน่ะ"

(20)
(+)

"ทำไมต้องให้ผมเป็นห่วงคุณขนาดนี้ด้วยครับเซนเซย์" คราวนี้ไชล์ดไม่นั่งพูดอีกต่อไปเขาขยับตัวลุกขึ้นและโน้มตัวลงไปใกล้ร่างของคนป่วยบนเตียงจนเขาผงะถอยหลังไปเล็กเพราะไม่คาดคิดว่าอีกคนจะโน้มตัวลงมา แต่เมื่อกี้เขาไม่ได้หูฟาด? เป็นห่วงงั้นเหรอ?

"เธอเป็นห่วงฉัน?"

(19)
(+)

"...ครับ ผมพาคุณกลับมาเองแถมไข้สูงมากด้วย" น้ำเสียงเรียบนิ่งถูกเอ่ยออกมาจากริมฝีปากของผู้มีดวงตาดั่งทะเลลึก ร่างโปร่งที่นั่งอยู่บนเตียงกำลังจะเอ่ยต่อแต่กลับถูกขัดด้วยอีกคน

"คุณเป็นเทพ ผมรู้แต่คุณไม่มีโนซิสแล้วนะครับ"

"........."

(18)
(+)

จงหลี่เฝ้ามองอีกคนอย่างเงียบๆ รู้สึกถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไป เหมือนตอนนั้นที่อีกฝ่ายรู้เรื่องทั้งหมดว่าเป็นแผนการของเขาแต่ตอนนี้มันดูมากกว่ารึเปล่านะ? ความเงียบนี้มันน่าอึดอัดมากกว่าที่เคย

"คุณไชล์ด... เธอเป็นพาฉันกลับมาที่นี่งั้นหรือ" เอ่ยปากเพื่อทำลายความเงียบที่น่าอึดอัดนี่ น้ำเสียงที่ส่งออกไปดีขึ้นกว่าในตอนแรก แต่ยังคงมีความแหบพร่าลงเหลืออยู่

(17)
(+)