วันนี้ก็อย่างปกติ คือริมตื่นเวลาเดิมทุกวัน

เขาเดินกลับจากฝึกกล้ามเนื้อตอนเช้า ยกผ้าเช็ดตัวที่พาดบ่าขึ้นซับเหงื่อ ก่อนจะเกือบสะดุดก้อนอะไรสักอย่างบนพื้นจนต้องโดดหยองหนี

“อุ—ช”

อุทานไม่ได้ศัพท์พลางมุ่นคิ้ว ขายาวย่อลงยองใกล้ ๆ

“นี่”

พร้อมกลับจิ้มสะกิดไหล่

“เดี๋ยวก็ตะคริวกินหรอก”

( .หลับไหลอย่างสงบ )

/ หยีตามองจนหน้าใกล้จอ พออ่านจบถึงถอยหร้าออกมาพูดตามเดิม ยักคิ้วให้ด้วย

🐆 : ชมแบบนี้ก็แต๊งกิ้วน่ะซี่

🐆 : บอมอา อยู่ไหนน่ะ ?
🐆 : มานี่สิ

/ กวักมือผ่านกล้อง

( โอ้ย สวยทะลัก สวยตะโกน )

( มาแวะเดินผ่านได้มั้ยค้าบ 😆 )

(ใจอ่อนหน่อย)

( อ้อน อ้อน )