รักพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินแยกไปกวาดอีกที่ในบริเวณใกล้ๆ ถึงจะไม่วางใจอยู่บ้าง แต่ถ้าเจ้าตัวว่าอย่างงั้นก็คงต้องอย่างนั้น

กวาดตรงนู้นทีตรงนี้ที จนสายตาเหลือบไปเห็นลูกแมวลายสลิด กับลูกแมวสีส้ม

เขาเดินเข้าไปใกล้น่าแปลกใจที่เจ้าสองตัวไม่วิ่งหนี อาจจะเพราะคุ้นชินกับคน

นั่งลูบอยู่ซักพักก็เดินไปเรียกคนพี่ให้มาดู

"พี่ครับ ตรงนั้นมีลูกแมวด้วย"

พูดไปมือนึงก็ถือไม้กวาด มือนึงก็ชี้ไปทางที่พึ่งเดินมา

"พี่ไหวรึเปล่าครับ"

เขารับไม้กวาดจากอีกฝ่ายมา พร้อมถามอาการเพราะเห็นว่าจมูกแดง คิดว่าคงไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่จึงถามไปด้วยความเป็นห่วง

"ถ้าไม่ไหวไปนั่งพักก่อนก็ได้นะครับ"

พอเห็นคนพี่ทักคนนู้นทีทักคนนี้ทีก็แอบคิดว่าอีกฝ่ายไม่รู้จักใครบ้าง แต่ถึงจะคิดอย่างนั้นก็ไม่ได้คิดอะไร เป็นเรื่องดีซะอีกที่เห็นคนตรงหน้ามีเพื่อนเยอะ

พอเปิดประตูก็เขาที่อยู่ข้างๆ ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะโดนฝุ่นไปด้วย มือข้างนึงถูกยกขึ้นมาปิดที่ใบหน้าครึ่งล่าง ก่อนจะหันไปจาม

"..ไม่แพ้ครับ"

ถึงจะไม่ได้แพ้ฝุ่นหรือเป็นภูมิแพ้ แต่พอเจอฝุ่นก็คงไม่รอดจากการจาม

รักใช้เวลาซักพักถึงจะทานเสร็จ เขาปิดฝากล่องที่เคยมีข้าวลง ก่อนจะใช้ทิชชู่เช็ดปากให้เรียบร้อย กะว่าจะเอากล่องข้าวทิ้งตอนเดินไปทีเดียว

"เสร็จแล้วครับ"

"ไปกันเลยมั้ย"

เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเปิดข้าวกล่อง มือจับช้อนเตรียมตักข้าวเข้าปากตัวเอง

"ถ้าอย่างงั้นจะเหมือนผู้ป่วยติดเตียง รึเปล่าครับ"

เกรงว่าถ้ามัวแต่หยอกแต่แกล้งกันจะไปไม่ถึงไหน จากจะมาทำจิตอาสาจะกลายเป็นมานั่งคุยเล่นกันจนหมดวันแทน

"ขอบคุณครับ"

หลังสิ้นเสียงของคุณเขาก็นั่งลงตรงม้านั่งที่อีกฝ่ายปัดให้ แล้ววางข้าวของที่มือลง มุมปากทั้งสองข้างคลี่ยิ้มให้ ก่อนจะเอ่ยคำหยอกล้อออกมาอีกครา

"บริการทุกระดับประทับใจมากเลยครับ"

"ถึงไม่มีผมพี่ก็น่าจะไม่อยู่คนเดียวนะครับ"

คำพูดเชิงหยอกล้อเอ่ยออกมาอย่างไม่คิดอะไรมาก ก่อนจะรับถุงกล่องข้าวที่พี่ยื่นให้

"ขอบคุณครับ"

"เราไปไหนกันต่อครับ"

"ไม่ชอบแกงส้มครับ.."

"แม่ทำบ่อยเกินผมเลยไม่ชอบ"

จะเรียกว่าปมในวัยเด็กได้มั้ยก็ไม่แน่ใจ ตอนเด็กด้วยความที่แม่ของเขาชอบกินแกงส้ม ก็เลยได้กินแกงส้มช้าวสายบ่ายเย็น ในตอนแรกเขาก็ไม่ได้อะไรมาก แต่นานๆ ไปก็เริ่มเอียนจนอคติแกงส้มไปเลย

"แล้วพี่ไม่ชอบอะไรบ้างครับ"

ยิ่งมองยิ่งเหมือน สส. แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแย่อะไร ดีซะอีกที่เห็นว่ารู้จักคนเยอะแบบนี้

"พี่ชอบเมนูไข่หรอ"

"แต่ได้ครับ ผมเอาข้าวห่อไข่"

เขาไม่ได้กินยากซักเท่าไหร่มีอะไรให้กินเขาก็กินได้หมดแต่ยกเว้นแกงส้มไว้ซักอย่าง

"ครับ"

รักพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย วันนี้น่าจะได้เดินทั้งวัน ถ้าไม่กินอะไรไปคงเป็นลมเป็นแล้งตามที่พี่บอก

ระหว่างเดินก็คิดเมนูที่อยากกิน แต่นึกไม่ออกเลยหันไปถามรุ่นพี่ข้างๆ ถือซะว่าหาเรื่องชวนคุยไปในตัว

"ผมกินอะไรดี"

พอคนพี่เดินนำ เขาก็รีบเดินตาม ถึงจะเคยมาแล้วแต่ก็กลัวหลงอยู่ไม่น้อย

"ยังเลยครับ"

"แต่ก็กินมานิดหน่อยแล้ว"

เดี๋ยวนะ ตอบไม่ตรงคำถาม เค้าหันหน้ามองรุ่นพี่ กระพริบตาสองสามทีตั้งสติก่อนจะตอบใหม่

"นิดหน่อยครับ พี่ล่ะ"

ยิ่งคิดก็ยิ่งอาย สมองเบลอจากการนอนน้อยก็ไม่น่าใช่

: เห็นพี่แล้วครับ

นี่อาจจะเป็นนิยามของคำว่าโวยวายก่อนค่อยหา เขาทักไปถามอีกฝ่ายทั้งๆ ที่แค่เดินไม่กี่ก้าวก็เจอกันแล้ว

รักเดินเข้าไปหารุ่นพี่ ก่อนจะยกมือไหว้

"พี่มานานรึยังครับ"

: **รัก ครับ พี่อ่านออกมั้ย

: ไม่เนียนครับ หน้าไม่ให้