และตอนนี้เจ้าชายต้องเดินทางด้วยตัวคนเดียวในโลกใบนี้แล้ว แต่ในทุกๆครั้งอัศวินจะเป็นคนนำทางเจ้าชายเสมอ อัศวินมักจะกล้าหาญและรู้ว่าตัวเองควรจะไปทางไหน กลับกันเขาได้แต่นั่งอยู่บนหลังม้าและรออัศวินนำไป เขาไม่รู้ว่าควรก้าวเดินไปทางไหน เขา…หลงทางในโลกที่ไม่คุ้ยเคยนี้ โลกที่ไม่มีบ้านของพวกเขาอีกแล้ว(7)

ไม่มีเวลาให้เสียใจ ไม่มีเวลาให้ตกใจซะด้วยซ้ำ มันเหมือน… แค่กระพริบตาครั้งเดียว
คนตรงหน้าก็หายไป ทิ้งไว้เพียงดอกไม้ยับยู่ยี้

เพราะเหตุใดกันนะ? ทำไมโลกที่โหดร้ายนี้ถึงพาคนดีๆแบบนายไป? เพราะพระผู้เป็นเจ้าทรงหวงแหนคนที่มีเมตตาและแสนดีงั้นหรอ พระองค์จึงมอบพรของการจากลาให้แก่เขา? ทั้งๆมีคนหลายพันล้านคนอยู่บนโลกใบนี้ ในบรรดาทุกๆคนนายไม่สมควรจากไปที่สุด(6(

พอเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ดาวฤกษ์ส่องประกายอยู่บนนภาขึ้นและตกไม่รู้กี่ครั้ง วสันฤดูและเหมันต์ต่างหยอกล้อกัน เจ้าชายเริ่มรับฟังความคิดของอัศวิน อัศวินเริ่มมีบทบาทเปลี่ยนความคิดของเขาที่มองต่อโลก เขาเปิดใจให้คนอื่น มีความสุขกับสิ่งเล็กๆน้อย และตอนนี้ก็ไม่ได้มีแค่พวกเขาสองคนแต่เป็นคาราวาน อัศวินแปลเปลี่ยนให้เขาเชื่อมั่นในความหวังอย่างไม่ทันรู้ตัว แต่พอรู้ตัว อีกฝ่ายจากไปแล้ว (5)

จนวันนึงมีคนมาว่าร้ายอัศวินของเขา เจ้าชายโกรธมากที่ริอาจมาดูหมิ่นจึงคิดจะฟันเศียรให้ขาดสะบั้น แต่กลับเป็นอัศวินที่กดมือของเขาลง ตอนแรกเขาคิดว่าจะถูกว่า แต่อีกฝ่ายกลับพูดขอบคุณที่โกรธแทนเขาทั้งที่น้ำเสียงยังสั่นจากการฝืนกลั้นความเจ็บปวด อัศวินผู้ไม่เคยโกรธและไม่พกดาบเพราะเขาคิดว่าไม่จำเป็นต้องพกมัน กับเจ้าชายทรราชที่พกดาบอยู่เสมอเพราะเชื่อว่าไม่มีใครไว้ใจได้(4)

แต่อัศวินพูดกลับด้วยรอยยิ้มว่า หากยังมีคนมาเส้นทางนี้เรื่อยๆมันจะไม่มีทางถูกฝั่งไว้ในป่าเช่นเดิม หรือหากมีแค่คนๆเดียวที่ได้ใช้เส้นทางนี้เขาก็มองว่ามันบรรลุจุดประสงค์แล้ว และเขาก็ไม่เคยพูดอะไรออกมาอีก ปล่อยให้อีกฝ่ายทำจนกว่าจะพอใจ และตามอัศวินที่ก็ไม่รู้ว่าจะพาเขาไปยังแห่งหนใด เพราะสำหรับเจ้าชายแล้ว ที่ไหนมีน้องชายเขาก็จะถือว่าที่นั้นเป็นบ้านของพวกเขา(3)

อัศวินที่ค่อยทำลายสิ่งกีดขวางข้างหน้า เพื่อให้เจ้าชายเห็นถึงความหวังและเส้นทางความเป็นไปได้ เขาไม่ได้แค่สร้างทางเดินให้เจ้าชายแต่ยังสร้างให้ชนรุ่นหลังที่ตามมา เจ้าชายบอกว่าเป็นสิ่งงี่เง่าและน่าขันสุดท้ายป่าและฝนจะเหยียบย้ำเส้นทางนี้จะเละเทะอยู่ดี(2)

ดังนั้นเขาจึงถูกเรียกว่าอัศวิน อัศวินที่ปกป้องความสวยงามของโลกใบนี้เอาไว้ อัศวินอยากพาความหวังดอกไม้สีฟ้านี้ไปให้กับเจ้าชาย แสดงให้เห็นว่าเรานั้นมีความหวัง
แต่น่าเสียดายที่เขากลับพลัดตกลงไปในแม่น้ำ เหลือทิ้งไว้เพียงความหวังและตัวเขาได้ไกลจากไปจนสุดสายตาและหายไปตลอดกาล(6 END)

ชายคนนี้ผู้ไม่เคยย่อท้อ แผ่นดินที่เคยแห้งแล้งเริ่มปรากฏการเปลี่ยนแปลง ความหวังงอกเงยขึ้นมาจากน้ำมือของคนผู้นั้น(5)

แต่ชายผู้นี้กลับดื้อดึงเป็นอย่างมาก เขายังคงทำต่อไป เขาเชื่อว่าหากแค่คิดว่าคนอื่นจะทำ แล้วเมื่อไหร่เราจะได้เริ่มทำละ? เริ่มจากสิ่งเล็กๆและสร้างความเปลี่ยนที่ละเล็กที่ละน้อย ต่อผู้คน ต่อสิ่งรอบตัว ต่อคนแปลกหน้า คุณหมอผู้ที่ช่วยเหลือคนอื่นถ้ามันไม่ได้ลำบากจนเกินไป ผู้กล้าที่คิดว่าหากพวกเราคิดถึงคนรอบข้างกันสักนิดโลกคงจะดีขึ้นไม่น้อย(4)

เขาปราณาโลกที่ผู้คนนั้นจะมีความสุข ไม่มีสงคราม ไม่มีการถูกเหยียดหยาม ไม่มีอะไรต้องเจ็บปวด ในมุมมองของคนอื่นๆเขาช่างเหมือนกับคนโง่ แต่พวกเขาก็กล้าพูดไม่ได้เต็มปากนัก ในเมื่อชายคนนั้นฉลาดกว่าพวกเขามัดรวมกันซะอีก พวกเขาจึงใช้คำผรุสวาทว่าโลกสวยแทน เขาก็ดูเป็นอย่างนั้นใช่ไหมละ?(3)

โลกไม่ได้สวยงามตามแบบฉบับนิทานที่เขาเล่าให้กับเด็กๆในโรงพยาบาล เมื่อเราโตขึ้นเราจึงยิ่งรู้จักและเห็นถึงความน่าเกลียด ชายผู้นั้นจึงปราณาการเปลี่ยนแปลง(2)