เขามองตามจุดนำสายตาที่คุณมองอยู่
ก่อนจะหันมาให้คุณลองสัมผัส

“จับได้ แต่เบามือคุณด้วยนะ”

เขามองแบบนั้นแล้วจึงเดินไปหยิบหวีมาพร้อมกับเดินมายื่นมันให้คุณ แล้วไปนั่งใกล้ ๆ กัน

ปีกที่ใหญ่สีดำคู่นี้ มอบให้คุณดูแลอย่างเต็มใจ เขากล่าวกระแอมก่อนหันหลังให้คุณทำตามใจ

“กรุณาเบามือหน่อยนะ”

“คุณเลือกได้ดีมากเลย”

เขาพลิกห่อที่ได้จากมือมา ประกบกันตอนนี้เหมือนกับมือนั้นมีปีกด้วยแล้ว

มือนั้นค่อยๆบินไปแปะที่มือคุณ พอกางมือออกก็เจอช็อกโกแลตที่วางแหมะบนมือคุณ ขนส่งโดยมือติดปีก

“ขนส่งนี้อยากตอบแทนคุณด้วยของอร่อยที่เขาชอบทานอีกอย่างน่ะ”

ได้ยินดังนั้น เขามองไปทิศอื่น ใช้มือเท้าคางคิดซักพัก ก่อนจะตัดสินใจใส่ลูกอมมิ้นต์ที่ชอบพกมาพร้อมช็อกโกแลตห่อเล็กใส่มือคุณ

“คิดซะว่าเป็นของแก้ง่วงก็ได้”

เขารับมันด้วยความยินดี แม้มุมปากยกขึ้นเพียงเล็กน้อย แต่ปีกที่สะบัดนิด ๆ นั้นบ่งบอกว่าถูกใจอย่างมาก

มือเรียวยาวแบ่งบางส่วนมาป้อนให้คุณชิม รสของความหวานละมุนละลายในปากคุณช้า ๆ

ส่วนที่เหลือเขารับมันไว้กินเอง เขายิ้มให้คุณหลังกินมัน

”อร่อยมากเลย ยิ่งทานด้วยกันแล้ว ขอบคุณคุณมาก“

เขามองนิ่งสีหน้าบอกไม่ถูก แต่อ่านดูน่าจะพูดว่าอะไรของหล่อน

“…ดูปีกของฉันเป็นอะไรไปแล้ว”

เขาใช้ปีกแตะแปะที่หน้าผากคุณแทน เหมือนเป็นการดีดหน้าผากฉบับนุ่มนวล

”รับสิ่งนี้ไปแทนแล้วกัน“

สิ่งนั้นหัวเราะตอบโต้กลับ ประสานเสียงกึกก้องกังวานราวเป็นบทเพลงของปีศาจร้ายก็ไม่ปาน

กางเขนในดวงตาลดเหลือเพียงขีดเดียว เมื่อรับรู้ได้ถึงเมฆหมอกที่ปกคลุมในหัวของเธอ

“มนุษย์หนอมนุษย์”

สิ่งนั้นหัวเราะในลำคอเล็กน้อยก่อนหรี่ตาจนกางเขนในดวงตาลดเหลือขีดเส้นตรงเพียงเส้นเดียว

“พี่ข้า..เจ้าคิดว่า ‘ท่านผู้นั้น‘ จะสรรค์สร้างสิ่งใดที่ผิดพลาดแลไร้ความสมบูรณ์แบบเช่นนี้ได้หรือ?“

คนที่หน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกันไม่ผิดสักส่วนมองตาม ดวงเนตรเต็มไปด้วยคำถาม

“น่าสงสัยยิ่ง” ผู้เป็นพี่หยอกเย้า “ข้าชักสงสัย การมีตัวตนของนางพิเศษจริง ๆ หรือ ‘ท่านผู้นั้น’ ทำผิดพลาดกันแน่?”

“ช่างน่าสนใจ ยังมีใครที่ยืนได้อยู่อีกหรือ?” เขาปรายตามองหญิงสาวคนนั้นอย่างใคร่รู้

เสียงปรบมือช้าๆ ดังก้องมาจากด้านหลังคลับ ในตอนนั้น ทุกสายตาต่างจับจ้องไปที่ต้นเสียงด้วยความประหลาดใจ และสังเกตเห็นชายร่างสูงในอาภรณ์สีดำประดับแถบสีแดงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หรูหราในมุมหนึ่งของคลับ เขาช่างดู…เบื่อหน่าย ในขณะที่สองมือค่อยๆ ลดลงวางเหนือเข่า หญิงสาวในคลับก็ค่อยๆ ล้มลงทีละคน ทีละคน และนอนหมดสติอยู่บนพื้น ในขณะที่เหล่าโฮสต์ดูเหมือนจะไม่ได้รับผลกระทบใดๆ เลย

หญิงสาวได้รับรายงานเกี่ยวกับ Metaflux จึงเข้ามาที่นี่ แต่ทว่ามันกลับไม่เป็นแบบนั้น

หลี่เชินที่สังเกตการณ์อยู่ห่างออกไปไม่ไกล ได้พิจารณาดูแล้ว ลักษณะของมันแตกต่างจากในความทรงจำที่เขาเคยพบเจอ

“…นี่มันไม่ใช่ Metaflux” เขาพูดออกมา

เขารับมันมาด้วยสายตาเป็นประกาย เมื่อฟังสาเหตุที่เลือกมา เขาแอบประทับใจเล็กน้อย

“ขอบคุณที่เลือกเพราะนึกถึงฉัน”

แล้วเขาก็เชิญให้คุณมานั่งด้วย
“คุณอยากให้ฉันตอบแทนยังไงบ้าง?”

เขาเอียงคอมองเพื่อคุยกับคุณ ก่อนจะเท้าคางชันกับขาตัวเองอย่างตั้งใจรอคำตอบ