اون روز میاد که من هم بنویسم «باید از هر خیال، امیدی جست/ هر امیدی خیال بود نخست»؟

ساعت ۱:۴۵ که بشه، تو دیگه پریدی پرنده‌ی مهاجر کوچکم. می‌خوام فکر کنم اصلا دیداری صورت نگرفته و تو از دسامبر ۲۰۲۱ رفته‌ای و این Summertime sadness رو تمام و کمال در آغوش بگیرم. تا روزی که این سمت‌ها پرواز کنی یا دست‌های من بهت برسه.

دوستانم اینجا نیستن و انگار توی ظرف شیشه‌ای هستم. مثل ۵ آذر ۹۸ که یهو اینترنت خوابگاه کانکت شد و تا چشم کار می‌کرد هیچ کدومشون نبودن و فقط من بودم گوشه‌ی تخت اتاق توی اون شهر کیری‌.