綾瀬川さん！！ The shop said that he was almost finished! but he would probably be delivered to me at the same time as Yamato ((which would be mid-feb at the earliest….))

I can't wait to meet both of them, they are so cute🤩

ที่กำลังกรีดร้องตามการทำหน้าที่ของมันอย่างเต็มที่

ฉากเด็กมัธยมปลายที่พากันขี่จักรยานท่ามกลางอาทิตย์อัศดงเป็นฉากหลังแบบนี้, ก็ฟังดูเหมือนออกมาจากหนังรักโรแมนติกเกรดต่ำสักเรื่องดีเหมือนกัน ชุนเปย์คิดอย่างเบิกบานใจ

แม้จะไม่ได้คาดหวังว่าคานาเมะคุงจะรู้ความในใจของเขา แต่ทิวทัศน์นี้ ประสบการณ์นี้ จิฮายะ ชุนเปย์ มั่นใจว่ามันจะประทับในความทรงจำของเขาโดยไม่รู้ลืมอย่างแน่นอน

…
.

end.

“อ๋า อาโอจังเป็นปีศาจหรือยังไงกัน!? ต้องแบกฮารุจังตัวเท่าบ้านไว้ข้างหลังแท้ ๆ แต่ไม่ยักจะหอบเลย!?”

ชุยเปย์ได้แต่หัวเราะและหัวเราะ ก้องไปในถนนและอาทิตย์สีแสดที่คล้อยลงมาจนแทบจะบรรจบกับผืนดิน เขาฝังตัวเองลงกับแผ่นหลังที่ชื้นเหงื่อน้อย ๆ ของอีกคนอย่างไม่นึกรังเกียจ เสียงออกแรงโอดครวญชุดใหญ่ของคานาเมะคุงยังแว่วมาให้ได้ยิน เช่นเดียวกับการยกไหวขยับของจักรยานคุณป้า

คานาเมะ เคย์ ผู้ซึ่งกำลังปั่นจักรยานจนเหงื่อไหลท่วมโวย, หันกลับมามองคุณชายซึ่งนั่งซ้อนเขาอย่างสบายอารมณ์ด้วยสายตาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ “คนที่ตอนนี้กำลังได้เปรียบอยู่น่ะคือชุนจังมากกว่าเถอะ!”

“ฮะฮะ แพ้แล้วก็ไม่มีสิทธิ์บ่นหรอกครับ เอ้า, คานาเมะคุง ปั่นไปให้ถึงมินิมาร์ทข้างหน้าเดี๋ยวก็ได้พักแล้วครับ เร่งฝีเท้าเข้าเร็ว”

ชุนเปย์ถอนหายใจเสียงเบา ก่อนจะเอื้อมตัวไปด้านหน้าและสวมกอดเอวบางของอีกคนไว้ในอ้อมแขน คานาเมะคุงที่สะดุ้งโหยงจนจักรยานไถลออกนอกเส้นทางปกติไปชั่ววูบไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มผมสีแดงอิฐนึกกลัวแต่อย่างใด, กลับกัน เขากลับตัดพ้อด้วยเสียงอู้อี้ที่มีแต่ตัวเองเข้าออกออกมาเสียอย่างนั้น

“คานาเมะคุงเนี่ย ขี้โกงจังเลยนะครับ”

“หา โกงตรงไหนกัน?“

ปฏิเสธตัวเองไปเสียว่าก็แค่ความสั่นไหวเพียงครู่หนึ่ง แต่ไม่ว่าจะคราวใดที่อีกฝ่ายหัวเราะ เขากลับอยากได้ยินเสียงนั้นตลอดไป ไม่ว่าคราวใดที่ดวงตาสีเปลือกไม้นั่นสบกับสีกองถ่านครุกรุ่นของเขา ชุนเปย์กลับรู้สึกเหมือนเวลาหยุดลงไปเสียทุกหน

ครั้งที่สามที่เขารู้สึกราวกับได้พบกับคานาเมะคุงอีกครั้ง, คือตอนที่ชุนเปย์ได้เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้วว่าเขาคงชอบคานาเมะคุงเข้าแล้วจริง ๆ

เป็นจอมกลยุทธ์ที่องอาจในสนามเบสบอลเหมือนเก่า ซ้ำร้ายยังเอาแต่ใจและชอบเล่นแต่มุกตลกแปลก ๆ ไม่มีหยุด เค้าโครงกำแพงที่เคยครอบกั้นอีกฝ่ายไว้พังทลายด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนและถ้อยคำที่เคยเอ่ยยามอย่างไม่รู้ประสีประสา

“มาเล่นด้วยกันไหม?”

ชุนเปย์ยังจำวินาทีนั้นได้ขึ้นใจ

เพราะใครกันเล่าจะไปลืมวินาทีที่ตัวเอง “ตกหลุมรัก” ลงไปได้กัน?

หลายต่อหลายครั้งหลังจากนั้นที่เขาทำเป็นพยายามจะลืม,

หนแรกที่พบกัน, เขารู้จักอีกฝ่ายในฐานะ “กุนซือ” คานาเมะ เคย์ แห่งโฮยะซีเนียร์ แคชเชอร์อัจฉริยะ หนึ่งในคู่หูแบตเตอรี่ปีศาจคนนั้น เขาพ่ายแพ้ด้วยความเร็วที่ตัวเองมั่นใจที่สุด จนสุดท้ายก็หมดหวังที่จะเล่นเบสบอลอีกต่อไป

ครั้งที่สองนั้น, คือการพบกันในโรงเรียนเมืองปลายแถวอย่างไม่น่าเชื่อ แต่อีกฝ่ายกลับไม่แม้แต่จะทำให้เขานึกถึง คานาเมะ เคย์ ในอดีตคนนั้นแม้แต่เสี้ยว, เด็กหนุ่มคนนี้ไม่ได้เยือกเย็น

ซ้ำยังระมัดระวังอย่างมากไม่ให้ชนจนส่งผลประทบจากเขาที่นั่งอยู่เบื้องหลัง

ชุนเปย์แหงนมองเส้นผมสีน้ำผึ้งที่พลิ้วลู่ลมไม่ใกล้ไม่ไกลเท่าไหร่ พลางนึกย้อนไปถึงอดีต

เขาคิดว่าตัวเองเป็นคนเข้าใจอะไรไม่ยากสักเท่าไหร่มาตลอด แต่ท้ายสุดแล้วกลับต้องโยนความภาคภูมิใจนั้นทิ้งไปจนสิ้นเมื่อคนตรงหน้าเขาก้าวขาเข้ามาในชีวิต และไม่เคยทำอะไรที่เขาคาดเดาได้เลยแม้เพียงสักครั้ง

(ไม่แม้แต่จะมี ใคร ให้สามารถทำได้อย่างสนิทใจด้วยซ้ำ) ก็ได้แต่ก้าวขาพาดและหย่อนกายนั่งลงบนเบาะหลังอย่างเงียบ ๆ เช่นนั้นเอง

เด็กหนุ่มได้ยินเสียงบ่นงุบงิบจากคนออกแรงเบื้องหน้าเป็นพัก ๆ อยากขอสลับตัวบ้างล่ะ แสร้งทำว่าจะไม่ไหวแล้วบ้างล่ะจนใจได้แต่ระอา แต่แม้จะพูดไปอย่างนั้น จังหวะของการถีบและเคลื่อนล้อไปด้านหน้ากลับคงที่

“คนที่แพ้พนันตัวเองจนต้องมาปั่นจักรยานแบบมีคนซ้อนมันคานาเมะคุงไม่ใช่รึไงกันครับ” เขาเอียงหัว สวนคืนกลับไปพร้อมรอยยิ้ม

“ผิดคำพูดตัวเองมันไม่เท่นะครับ คานาเมะคุง”

“โธ่ รู้แล้วล่ะน่า! เคย์จังไม่ทำอย่างนั้นหรอก, ฉันคำไหนคำนั้นอยู่แล้วเถอะ!”

สิ้นคำบ่นกระปอดกระแปดของอีกคน เจ้าตัวก็ปัดฝุ่นที่ไม่มีอยู่บนที่นั่งอย่างเอาอกเอาใจ, และ จิฮายะ ชุนเปย์ ผู้ซึ่งไม่เคยซ้อนท้ายจักรยานใครมาก่อนในชีวิต

ก็ได้แพ้เขาอย่างราบคาบจนต้องไปจับแฮนด์ ลากจักรยานคุณป้ามาหาเขาด้วยท่าทีหมดท่า ส่วนของคิโยมิเนะคุงกับโทโดคุงนั้นเหมือนว่าชอร์ตสต็อปจะโชคไม่ดีจนต้องไปจูงพาหนะสองล้อตามมาด้วยอีกคน คงจะมีแต่ยามาดะคุงเท่านั้นกระมังที่แลดูจะพ้นทุกข์พ้นโศกจากการละเล่นนี้ไปได้อย่างหวุดหวิด

“ชุนจัง ขึ้นมาสิ” สารถีจำเป็นเอี้ยวตัวรับอย่างจำใจ “ไม่งั้นฉันทิ้งไว้ตรงนี้คนเดียวนา?”

(อีกที, นั่นไม่ใช่ความคิดของคานาเมะคุงเลยสักนิด เข้าใจไหม) โทโดคุงที่ค้านเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผลสุดท้ายก็โดนคิโยมิเนะคุงบังคับกลาย ๆ ให้ไปคู่กัน ส่วนยามาดะคุงที่เอาตัวรอดด้วยการยืนหยัดว่าจะขี่คนเดียวจนสุดทาง, ก็ทิ้งให้เขาได้แต่ยืนนิ่งสบตากับแคชเชอร์ของทีมที่ยิ้มหวานรออยู่แล้วไม่ไกลเพียงลำพัง

ยังดีที่ผลสรุปออกมาว่าเขาชนะ, ส่วนคานาเมะคุง (ตัวต้นเรื่อง เจ้าอดีตกุนซือสมองทึบนี่—-)

หลบเหล่าเศษหินกรวดบนพื้น

อันที่จริงแล้ว, ทริปการเที่ยวผ่อนคลายหลังจบกิจกรรมชมรมคราวนี้ทุกคนในโคเทซาชิควรจะได้ขึ้นคร่อมจักรยานคนละคันและลัดเลาะไปชมเส้นทางตามธรรมชาติร่วมกันจนกว่าจะพอใจ แต่เพราะใครบางคน (เขาไม่ได้เอ่ยชื่อคานาเมะคุงนะ) ดันอยากนึกสนุกเสี่ยงโชค ทำตัวเจ้าเล่ห์ด้วยการสั่งให้ทุกคนจับคู่เล่นเป่ายิ้งชุบใครชนะได้นั่งซ้อนที่เบาะหลังขึ้นมา

คานาเมะ เคย์ ยังคงตั้งหน้าตั้งตาปั่นจักรยานต่อไปจนไม่ได้เห็นทัศนียภาพเยี่ยงจิตรกรรมชิ้นเอกเบื้องหน้า จากมุมที่นั่งด้านหลัง, ชุนเปย์ได้เห็นเพียงแผ่นหลังชื้นเหงื่อน้อย ๆ ผ่านเสื้อเชิ้ตสีขาวพิสุทธิ์ของอีกคนเพราะเบลเซอร์อันเป็นส่วนหนึ่งของเครื่องแบบถูกวางทิ้งไว้ที่ตระกร้าหน้ารถ ได้ยินเสียงหอบของลมหายใจที่ดังเป็นระยะ และสัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนเมื่ออีกคนขยับตัว ถีบบันไดปั่นไปอย่างงุ่นง่าน