เธอพยักหน้าหน่อยๆ พร้อมกับรอยยิ้มจางๆ ที่ถ้าสังเกตไม่ดีก็แทบมองไม่ออก ถึงจะไม่ควรทำให้เพื่อนเป็นห่วงก็เถอะ แต่การที่มีคนเป็นห่วงตอนตัวเองบาดเจ็บมันก็ไม่แย่

"เอ่อ ก็คงหัวเข่าล่ะมั้ง พอยืดแล้วมันตึงๆ..."

ได้นั่งก็ลองนึกว่าเจ็บตรงไหนอีก เลยลองขยับหัวเข่าโดยการงอการเผลอทำหน้าปั้นยากแล้วกัดริมฝีปากไม่ร้องออกมา

"ต้องทำให้นายลำบากตลอด ไม่ได้เรื่องเลยแฮะ"

ได้เธอช่วยประคองก็ค่อยดีขึ้นหน่อย เธอที่กลั้นใจผ่านความเจ็บปวดเล็กน้อยชั่วขณะมาได้ก็ยื่นขึ้นอย่างช้าๆ

"ทำไมต้องขอโทษด้วย ฉันสิต้องพูด"
"ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะ..."

เธอว่าเสียงเบา ดูเหมือนว่าจะเป็นห่วงสภาพจิตใจอีกคนที่อาจจะคิดโทษตัวเองอยู่มากกว่า เรื่องนี้เธอผิดเองทั้งนั้น ไม่มีความจำเป็นต้องให้อีกฝ่ายมากลุ้มใจเลย

"ถ้าไม่เจอเธอคงแย่ ขอบใจนะ"

เขาว่ามาแบบนั้นก็นึกได้เลยว่าตอนนี้เธอคงไม่น่ามองนัก ถือว่าเป็นแผลที่คอยย้ำเตือนถึงความไม่ได้เรื่องของตน ดวงตาสีเข้มมองเขานิดหน่อย ใบหน้าเหมือนกำลังสับสน

"อา ตามที่นายว่ามาเลย ต้องรบกวนแล้ว"

"ไม่น่าจะมีที่อื่นแล้วล่ะ เท่าที่รู้สึกตอนนี้"

สุดท้ายเธอก็ยอมให้เขาช่วยเหลือทั้งที่ควรจะต้องปฏิเสธแท้ๆ

"นั่นมันก็จริง แต่ก็อันตรายอยู่ดีไม่ใช่เหรอ..."

เธอก็เก็นอยู่หรอก ทว่าหากพวกนั้นไปเรียกพวกมาอีกคนก็ยังไม่พ้นความเสี่ยงอยู่ดี ไหนจะการช่วยคนแปลกหน้าอย่างเธอไม่มีอะไรน่าทำให้อีกคนต้องยื่นมือมาช่วยเลยแท้ๆ

จังหวะที่เขากำลังสำรวจแผลของเธอ ตนก็คอยสังเกตอีกคนไปด้วย

"ถ้าไม่โดนรุมก็น่าจะเจ็บตัวน้อยกว่านี้ ไม่สิ ฉันอ่อนแอเอง ถ้าเก่งกว่านี้คงไม่พลาดท่า ตอนนี้คงดูไม่ได้เลยสินะ"

(+)

(🥺 งื้อยูจัง)

เสียงของหล่นเรียกความสนใจจากเธอ เจ้าตัวเงยหหน้ามองก่อนจะตกใจนิดหน่อยที่อีกฝ่ายรีบเข้ามาหาขนาดนั้น

"ฉันเอง สวัสดี"

"ก็...จะว่าไงดี แค่จัดการปัญหานิดหน่อยก็เท่านั้นเอง ไม่ต้องกังวล"

เธอพูดให้เพื่อนสบายใจ อีกอย่างก็ชินชาแล้วด้วยจึงไม่ได้แปลกใจเลย เธอยกมือโบกไปมาเบาๆ

"เธอล่ะ มาในที่แบบนี้มันอันตรายนะ"

"ถ้าพวกมันมีเหตุผลฉันคงไม่เป็นแบบนี้"

"นั่นสินะ อยู่ที่ร้างนานๆ อาจจะมีผีโผล่มาก็ได้?"

เธอว่าเหมือนมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรตามที่นายคิด แถมยังไม่วายพูดตลกหน้าตายหวังเปลี่ยนบรรยากาศไม่ให้อีกคนตึงเครียดเกินไป เลย์ลาค่อยๆ ขยับลุกไปตามแรงดึง ก่อนจะพาเดินออกจากบริเวณนี้

"ขอบใจ ได้นายช่วยไว้อีกแล้ว"

ทั้งที่เป็นสถานการณ์ที่ไม่ควรจะยิ้มแท้ๆ แต่มุมปากกับยกยิ้ม คงเพราะน้อยคนที่จะพูดแบบนี้กับเธอได้อย่างจริงใจ บางทีการเจ็บตัวก็ไม่แย่

"เธอนี่แปลกคนจริงๆ"
"ฉันหมายถึงในทางที่ดีล่ะนะ"

เสียงเรียบกล่าวชมเธอ เลย์ลาปล่อยให้อีกคนได้ทำทุกอย่างตามที่ต้องการ ความหวังดีของเจ้าหล่อนมันเป็นของจริงนี่นา ทำไมจะไม่รับไว้

"...!"

จังหวะเหยียดขาเผลอคิ้วกระตุกด้วยความเจ็บหน่อยๆ

ร่างกายของเลย์ลาถูกประคองไปตามอีกฝ่าย โดยเธอไม่ได้ขัดขืนอะไรแค่สงสัยมากกว่าว่าเขาคิดจะทำอะไร ถึงจะชินชาแต่ก็ต้องยอมรับว่าการถูกรุมก็ทำให้เธอเสียเปรียบและบาดเจ็บพอตัว

"ขอบใจ ทำไมถึงมาช่วยล่ะ? เวลาแบบนี้ถ้ามาช่วยแล้วโดนหางเลขไปด้วย นายจะซวยเอา ไม่กลัวเหรอ"

เลย์ลาพูดเสียงเรียบพร้อมกับค่อยๆ นั่งลง เธอมองคนดีปริศนาที่อยู่ด้วยกัน

(เย้ย 🥺 ต้องการเลยค่ะ)

ใบหูของเธอกระดิกเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา คิดว่าจะพวกนั้นมันกลับมาหรือเปล่า แต่พอเห็นว่าเป็นคนอื่นแล้วเข้ามาช่วยเธอ ก็เลยค่อนข้างจะแปลกใจ ทำไมเขาดูกระวนกระวายขนาดนั้น?

"อะ เอ่อ ก็ไม่เท่าไหร่หรอก..."

"ทำใจดีๆ? นี่หน้าฉันดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ"

เธอตอบไปตามที่คิด เพราะชินก็เลยคิดว่ามันปกติแต่ดูจะไม่ใช่กับอีกฝ่าย

(+)

เธอเงยหน้ามองน้ำเสียงของเพื่อนสมัยเด็ก ดูจะไม่ได้ตกใจอะไรเท่าไหร่

"เก็นนี่นา ไง"

"อืม เห็นบอกว่าฉันไปหยามอะไรมันสักอย่าง ไม่ได้อะไรเลย...แค่เผลอไปเหยียบเท้าก็เท่านั้นเอง โกรธอะไรขนาดนั้นก็ไม่รู้ แต่สบายมาก"

เสียงเรียบว่าแล้วยกนิ้วโป้งให้เชิงว่าสบายมาก เธอคุ้นชินแล้วล่ะนะ ส่วนหนึ่งคงเพราะหน้าตัวเองมันนักเลงด้วย

เธอยอมอยู่นิ่งปล่อยให้เพื่อนทำตามใจ จะพูดว่ามาเป็นปกติก็กลัวจะทำให้เธอเป็นห่วงด้วย แต่เธอก็โกหกไม่เก่งเลยไม่รู้จะต้องทำอย่างไร

"งั้นเหรอ..."
"ฉันแค่มันจัดการปัญหานิดหน่อย แน่นอนว่าจัดการเสร็จเรียบร้อย"

เธอว่าไปตามจริง ไม่ได้โกหกแค่เพียงเลือกใช้ำคำให้ดูไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ถึงสภาพจะดูไม่จืดก็ตาม

"ไม่กลัวเหรอ?" เอ่ยถามออกไปอย่างสงสัย

เธอมักจะชินชากับความเจ็บแบบนี้ แล้วนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกด้วย จึงยังนิ่งเฉยอยู่จนกระทั่งมีคนคุ้นเคยพุ่งเข้ามาหาเธอ ปลายหูกระดิกเล็กน้อย ดวงตาจับจ้องไปยังอีกฝ่ายอย่างแปลกใจ

"สึซึเมะ...? เอ่อ ฉันไม่เป็นอะไร แค่ขาอ่อนเฉยๆ"

"ทำไมเธอถึงมาที่นี่ได้ มันอันตรายนะ ไม่ควรมาคนเดียว"

แม้จะบ่ายเบี่ยงไปแต่การที่พยายามจะลุกขึ้นยืนอย่างลำบากเป้นตัวบอกชั้นดี ทว่าเธอก็เป็นห่วงเพื่อนสาวมากกว่าตัวเอง