แลมบี้ยิ้มบางๆ กับคำตอบนั้น คล้ายจะโล่งใจแต่ก็ยังดูเขินนิดๆ

“ครับ” เขารับคำเบาๆ ก่อนจะยื่นมือไปหยิบไพ่อย่างระมัดระวังเหมือนกลัวจะหยิบผิด หรือทำมันพังกลางโต๊ะ

“นี่ครับ…” เขาหยิบขึ้นมาแล้วส่งให้เวนดี้ “แบบนี้… จะบอกอะไรได้บ้างครับ?”

"เอ๋… แฟนเหรอครับ? ไม่มีนะครับ ไม่เคยมีเลย" เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนเกาศีรษะด้วยท่าทางเก้อๆ "ผมไม่เคยคิดเรื่องนั้นเท่าไหร่เลยครับ"

เขานิ่งคิดนิดหน่อย เหมือนจะถามคำถามต่อแต่ก็ลังเล

“แล้ว… ถ้าไม่ได้ตั้งใจจะรักใครตอนนี้ มันจะมาช่วงไหนกันนะครับ?” เขาถามในที่สุด ทั้งที่ใบหน้ายังดูใสซื่อและงุนงงกับเรื่องความรักเต็มขั้น

(ทางนี้ก็ขอบคุณเช่นกันค๊าบบบ ไว้เจอกันใหม่น๊าาาา🌻✨

ช่วงนี้เอนเนอร์จีต่ำ แหะๆ)

(ขอโทษที่มาตอบช้าครับ ฮืออออ😭🙏💦)

"อื๊อ! ไปกันเถอะ✨”

เขาลุกขึ้นตาม แล้วเดินเคียงข้างเธอโดยอัตโนมัติ

สำหรับแลมเบิร์ต…คำว่า 'เพื่อน' คือคนที่ต้องอยู่ข้างๆ กันเสมอ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม...

☀️🌻: พี่แพทอย่างเท่!! เจิดจรัสจนแสบตาแล้วครับ🕶️✨

เมื่อเจอการเปลี่ยนเรื่องมาเกี่ยวกับฮอกกี้ แลมเบิร์ตก็ยิ้มกว้างขึ้นทันที

"ขอบคุณนะ! พวกเราก็พยายามกันสุดๆ ทุกคนเลย" เขาพูดพลางยิ้มแบบภาคภูมิใจ "ถ้าพูดถึงเรื่องเทคนิคและฝีมือ พวกเขาก็เก่งมากเลยจริงๆ ถ้าได้เจอคนพวกนั้นในสนามจะรู้เลยว่าไม่ได้มาเล่นๆ"

แลมเบิร์ตพูดต่ออย่างตั้งใจ ราวกับเขาพร้อมที่จะเล่าเรื่องการฝึกซ้อมให้เจอร์รี่ฟัง

"แล้วนายเคยดูแข่งจริงๆ มั้ย? สนุกมากเลยนะ!"

+

"หวังอยู่นะ—จริงๆ ก็ตั้งใจไปให้สุดกับฮอกกี้แหละ" เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง "แต่ก็อยากมีอะไรที่รองรับไว้บ้าง ถ้ามันไม่ได้เป็นอย่างที่หวัง...ก็ยังพอมีแผนสำรอง"

แล้วเขาก็ยักไหล่ ยิ้มบางๆ แบบที่ยังเป็นแลมเบิร์ตคนเดิมอยู่ดี "ก็ไม่รู้จะได้ใช้รึเปล่านะ แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ยังอยากสู้กับมันก่อน"