ในAUนี้ วอกซ์เป็นเทวทูตสวรรค์ชั้นสูงเทียบเคียงเซราฟิม ที่คอยรับฟังคำสารภาพบาปของมนุษย์ต่อพระเจ้า

ดัดแปลงมาจากในcanon วอกซ์จะเป็นคนที่ต้องตีสองหน้า ถ่ายทอดภาพลักษณ์ ในAUเลยกลับกันเป็น ต้องรับฟังและมองทะลุเข้าไปถึงจิตใจมนุษย์ได้

จะเรียกว่าเป็นพิราบเครือข่ายการสื่อสารก็ได้นั้นแหละ

WIP

ตอนนั้นเองที่พรานหนุ่มรูปหล่อ(ของชาวเรา) เจอคนงามเหมือนเทพชั้นฟ้า แต่ที่แท้คือกินนรคนสวยที่อาบน้ำอยู่ เลยไปแอบหลบที่หลังต้นไม้ คอยแอบจ้องมองนกตัวสวยที่ทำให้ละสายตาไม่ได้ หลงเสน่ห์เลยคิด ลัก(รัก)พาตัวไปเลย

แปล

บทนี้จะกล่าวถึงพรานป่าหนุ่มผู้สง่างาม [อลาสเตอร์] ที่ใจกล้าเข้าไปในป่าแปลก[ป่าหิมนพานต์]

เดินอย่างระมัดระวัง(จะแปลว่าเดินหลงทางก็ได้) เหมือนกวางเดิน มองไปทั่วหาสิ่งของในป่าตามที่ตนเองตั้งใจไว้ แต่ถึงจะไม่เจอก็ไม่เป็นไร ถือว่าเที่ยวชมป่าและดอกไม้ จนไปเห็นธารน้ำเลยจะไปนั่งพัก

เพียงปรายหางตามอง โทรศัพท์ก็ช็อตและดับไปอย่างรวดเร็ว มือดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองและร่างที่นอนกกกอดอยู่

มือลูบหลังและผมกล่อมคนที่พึ่งตื่นอย่างเบามือ ส่งเสียงพอใจในลำคอพลางยิ้มกว้าง

”ราตรีสวัสดิ์“

.
.
.
.

”ดาวสิ้นประกายพรึกของผม“

เสียงและการขยับตัวจากคนข้างๆเรียกความสนใจให้ผละจากหน้าจอสว่าง

มองต้นเหตุที่เป็นโทรศัพท์เคสลายวิจิตรของอีกคน

ก้มลงจุมพิตที่เรือนผมนุ่มที่ไม่เป็นทรงอย่างรักใคร่ กระชับวงแขนให้ไออุ่น

“ผมทำคุณตื่นหรอที่รัก”

เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหูขาว ขบกัดหยอกล้อก่อนจะขโมยหอมแก้มไปฟอดใหญ่จากคนที่ไม่ตื่นดี

”มีอะไรงั้นหรอ“

“ไม่เป็นไร…ไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก นอนต่ออีกสักหน่อยเถอะ”

ดวงตาสีฟ้ามองข่าวในหน้าจอโทรศัพท์ขณะที่เอนหลังพิงหมอนที่หัวเตียง มืออีกข้างโอบกอดร่างที่ยังคงนอนหลับจากความเพลียไว้

มองข่าวที่ [ตัวเขาเอง] ที่ประโคมสร้างกระแสขึ้นมาทับถมเรื่องราชานรก

ไล่เก็บกวาดปิดข่าวเงียบๆ

ที่เหลือให้เป็นหน้าที่ของกระแสสังคมที่จะมุ่งไปยังเนื่อชิ้นใหม่ที่วางล่อไว้

ยิ่งเป็นเนื้อชิ้นงามมากเท่าไรก็ยิ่งไปไวเท่านั้น

หลังรอจังหวะสบโอกาสเนิ่นนานก็ปรากฎตัวคว้าข้อมือให้ตามกันมา

ทุ่มพลังและทุกสิ่งที่จะทำได้เพื่อให้ร่างเล็กยอมจำนน และอยู่ในมืออีกครั้ง

พลัง สิ่งของ หรือสิ่งใดที่ช่วยได้ ในตอนนี้มันกองสุมในห้องที่เดิมเป็นกล่องเก็บดาวประกายพรึก

มือหนากำดวงดาวที่ส่องประกายเสียมิดมือ ไร้ซึ่งแสงลอดออก ออกแรงอีกเล็กน้อยบดให้เป็นผงละเอียด

[ทำให้เชื่อง]
หาก เก็บ ไม่ได้

ก็ไม่ต้องเก็บ

แล้วสิ่งที่ไม่ให้เกิดก็เกิด

การปรากฎตัวอวดโฉมจนเป็นข่าวใหญ่

ความงดงาม ความสง่างาม ความทรงพลังอำนาจที่เก็บซ่อนไว้

ตอนนี้มันไม่ใช่ความลับอีกต่อไป

ภาพราชานรก..แสงดาวของจอมปีศาจปรากฎไปทั่วทุกแห่ง ข่าวทุกช่อง สื่อออนไลน์ทุกขณะ

แม้จะสั่งให้ปิดแต่ก็ไม่ทัน ตามลบเท่าไรก็ไม่หมด

เครื่องกลภายในร้อนระอุจนภาพหน้าจอกระตุก

ความจอมปลอมมลายเหลือเพียงโทสะที่เป็นเกลียวในตา

แอบลอบลักฉุดรั้งตัวดาวประกายพรึกให้กลับมาอยู่ในอ้อมกอด

ปากป้อนคำหวานกระซิบถึงความเป็นห่วงและล่อลวงให้หลงเชื่อ

แต่ครั้งนี้แสงดาวกลับดื้อรั้น

ดื้อที่จะออกไปเปล่งประกายข้างนอก

รั้นที่ไม่ยอมฟังคำเขาอีกต่อไป

อยากจะอวดโฉมให้ไอ้พวกสวะดูอะไรมากมาย แค่เขายังไม่พอ?

ดวงตานับพันที่มองจ้องทุกวินาที

ติดตามคลั่งราวกับโรคจิต

ต้องให้เขาเป็นบ้าไปมากกว่านี้?!

คาดหวังว่าไม่มีอะไรจะมากไปกว่านี้ หากแสงดาวไม่ปรากฎส่องก็คงไม่มีปัญหา

ดวงตาเฝ้ามองหน้าจอ ติดตามทุกการเคลื่อนไหว

แต่ภาพที่เห็นก็ทำให้ขาดสติได้ไม่ยากกับคู่แค้นเก่าที่ห่างหายไปนาน ภาพทั้งสองที่ใกล้ชิดทำให้กรงเล็บขูดเข้าที่แผงควบคุม

มือที่โอบเอวแตะต้องตัวแสงดาว

มันควรจะเป็นของเขาไม่ใช่ไอ้ระยำวิทยุ

สุดท้ายความหึงหวงบังตา ปลายเท้าก้าวออกไปจากห้อง

เขาครอบครองดวงดาวนี้มานาน เก็บซ่อนไม่ให้ใครเห็นความงดงามนี้ แต่มันก็ถูกทำลาย

เพราะดวงดาวดวงเล็กแสนงี่เง่าที่ชื่อว่า องค์หญิงแห่งนรก

ความวุ่นวายที่สร้างความร้อนรนในมวลชนทำให้งานเขายุ่งเป็นเท่าตัวจนเผลอละสายตาไปครู่เดียว

กล่องที่ควรจะมีแสงดาวของเขากลับว่างเปล่า

ภาพลักษณ์ที่เขารักษามาตลอดทำให้ไม่สามารถทำอะไรอุกอาจไปลากสิ่งที่หนีออกไปกลับมาได้ทันที

ด้วยสมองที่ชาญฉลาด ผสมด้วยโชคชะตาที่เขียนขึ้นเองโดยไม่พึ่งพา
สิ่งที่เรียกว่าพรหมลิขิต

ชักนำดาวประกายพรึกให้ห่างไกลอย่างเชื่องช้า ทำให้สิ่งที่ต้องการเดินมาหาและอยู่ในกล่องทึบที่รอคล้องกุญแจและปิดล็อกไว้

สุดท้าย ดาวประกายพรึก ก็มาอยู่ในกล่องที่จัดเตรียมไว้ให้

กล่องที่มีพร้อมทุกสิ่งยกเว้นโลกภายนอก สิ่งเหล่านั้นไม่จำเป็น

สิ่งที่จำเป็นสำหรับแสงดาวนี้ มีเพียงเขาเท่านั้น ดวงดาวแห่งรุ่งอรุณของเขา

แก้ว่าเป็น # AppleMedia

แต่ถึงไม่มีสิ่งใดเอาไปได้

มันก็เดินออกไปเอง

ไปหารสหวานอมเปรี้ยวที่เสพสมใจ

ไปยอมทนทุกข์ใจ เพื่อคำว่า

[หลง]
รัก

จนเหลือเพียงก้านแกนใน

แต่สัมผัสได้ว่าสุดท้ายรสหวานฉ่ำที่ติดในปากก็ผสมด้วยรสเค็มทะเลปะแล่ม

หงุดหงิด

ทำยังไงถึงจะลบล้างรสนี้ให้หมด

ทำแบบไหน ใช้อะไร

พยายามเท่าไรรสที่ไม่เข้ากับพายแอปเปิ้ลน้อยก็ไม่หายไป

ราวกับมันสลักลงในดวงจิตที่มืดบอด แต่อลาสเตอร์คิด…ไม่เป็นไร

ก็แค่เก็บพายถาดนี้ให้ถาดแก้ว ครอบปิดรักษาไว้สิ่งใดก็มาเอาไปไม่ได้