ไม่ได้เป็นเพลงพิเศษอะไรหรอก แค่เพลงประจำร้านไอติมร้านหนึ่งและเพลงซุปเปอร์มาร์เก็ต

เงินหรือ ? แค่นี้คงเพียงพอ

เงินหรือ ? แค่นี้คงเพียงพอ

— ALBTRÄUME AU : TRUE END —

“เลือกที่จะปลดปล่อยทุกสิ่งและทุกคน? แบบนี้นี่เอง” ครานี้ชายผู้นั้นหัวเราะขึ้นอย่างจริงใจ

“จดจำการตัดสินใจของเธอให้ดีก็แล้วกัน ไม่มีการเปลี่ยนโชคชะตาเป็นคราที่สอง”

ซาตานตนนั้นยืนขึ้นและเดินเข้าไปหาเธอ เขาวางมือหยาบกร้านลงบนศีรษะของเธอก่อนมอบการลูบหัวราวกับปลอบประโลมอย่างแผ่วเบา

“เธอเป็นอิสระแล้ว”

“ไปได้แล้ว”

จากนั้น เขาก็พลันหายลับไปจากสายตา

[ Your choice has been recorded ]

"เธออยากทำลายวิญญาณพวกเขา ปลดปล่อยจากวัฏจักรเวียนว่ายกำเนิดใหม่ หรือตัดขาดโชคชะตาที่ผูกมัดระหว่างเธอกับพวกเขาทั้งหมดตั้งแต่อดีต ปัจจุบัน และอนาคตดีล่ะ?"

take.supersurvey.com/poll5315946x...

"เธออยากทำลายวิญญาณพวกเขา ปลดปล่อยจากวัฏจักรเวียนว่ายกำเนิดใหม่ หรือตัดขาดโชคชะตาที่ผูกมัดระหว่างเธอกับพวกเขาทั้งหมดตั้งแต่อดีต ปัจจุบัน และอนาคตดีล่ะ?"

take.supersurvey.com/poll5315946x...

เธอมองไปที่เขา พยายามเปล่งเสียงตอบกลับแต่เหมือนติดอยู่ในลำคอ

“อันที่จริง ฉันก็เห็นใจดวงวิญญาณที่น่าสงสารพวกนี้นะ เพราะฉะนั้น…ฉันก็เลยมีข้อเสนอมาให้” เขายกยิ้ม เรียกให้ความรู้สึกเย็นเยือกแผ่ซ่านไปทั่วร่าง สัญชาตญาณของเธอกู่ร้องให้เธอวิ่งหนีไปเสีย

หยาดน้ำตารินหลั่ง พลางริมฝีปากของเธอเอื้อนเอ่ยคำขอโทษต่อผู้ใดที่แม้แต่ตัวเธอเองก็มิอาจรู้ได้อย่างแผ่วเบาราวกับเป็นคำกระซิบ คำพวกนั้นอาจเอ่ยถึงพวกเขาทั้งหมดเลยก็เป็นได้

“คำขอโทษของเธอมันไร้ค่า” ชายผู้นั้นกุมมือของเธอไว้แล้วหัวเราะด้วยความเย็นชา

“ทั้งโชคชะตาที่แตกหัก..ความโชคร้ายอันอัปยศของพวกเขา เธอนั่นแหละที่เป็นตัวต้นเรื่อง”

เธอจึงค่อย ๆ เดินไปหาชายที่นั่งอยู่ด้วยความระมัดระวัง เขายื่นมือออกมาราวกับกำลังยื่นข้อเสนอ แม้ว่ามันจะขัดกับจิตใต้สำนึก แต่เธอก็ยอมวางมือลงไป

ในตอนนั้นเอง ความทรงจำมากมายก็หลั่งไหลเข้ามาราวกับคลื่นที่ซัดสาดเข้าฝั่ง จนเธอไม่อาจหยีดยืนอยู่ไหว เช่นเดียวกับน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาอย่างไม่อาจควบคุม

เธอรู้จักพวกเขา พวกเขาทุกคน เธอลืมคนที่มีความสำคัญต่อเธอมากไปได้ยังไง?

“พอ” ชายผู้เบื่อหน่ายกล่าวด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “น่าเบื่อจริง ๆ ละครปาหี่พวกนี้ควรจะจบลงได้แล้ว” เขาถอนหายใจ

“คืนนี้ทำได้ดีมาก พวกนายไปพักกันได้แล้ว”

เมื่อไม่มีทางใดให้เลือกมากนัก เหล่าโฮสต์จึงจำต้องเดินกลับเข้าไปหลังร้านทีละคนอย่างไม่เต็มใจนัก

“เธอ” เขาชี้ไปที่หญิงสาว เรียกให้เธอตื่นขึ้นจากความสับสนมึนงง “มานี่สิ”

เสียงปรบมือช้าๆ ดังก้องมาจากด้านหลังคลับ ในตอนนั้น ทุกสายตาต่างจับจ้องไปที่ต้นเสียงด้วยความประหลาดใจ และสังเกตเห็นชายร่างสูงในอาภรณ์สีดำประดับแถบสีแดงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หรูหราในมุมหนึ่งของคลับ เขาช่างดู…เบื่อหน่าย ในขณะที่สองมือค่อยๆ ลดลงวางเหนือเข่า หญิงสาวในคลับก็ค่อยๆ ล้มลงทีละคน ทีละคน และนอนหมดสติอยู่บนพื้น ในขณะที่เหล่าโฮสต์ดูเหมือนจะไม่ได้รับผลกระทบใดๆ เลย