[ สุนทรพจน์เปิดงานจากอาจารย์ ]

“ อาจารย์โฮริอุจิ ฮิโซกะ ประจำวิชาภาษาอังกฤษ ”
@kzk-hisoka.bsky.social

“ อาจารย์โทโมโยะ เอมิกะ ประจำวิชาวรรณกรรม ”
@kzk-amika.bsky.social

“ อาจารย์ยามาโมโตะ ยูกิ ประจำวิชาวิทยาศาสตร์ ”
@kzk-yyuki.bsky.social

“ และอาจารย์ยุเก็นไซ เมย์เคียว นักจิตวิทยาประจำโรงเรียน ”
@kzk-yuugensai.bsky.social

"แหะแหะ ขอบคุณนะครับโฮมุระซัง"

"งั้นผมให้สัญญาครับว่าจะรับอาหารครึ่งนึงในครั้งหน้าจากโฮมุระซัง"

เขายิ้มร่าพร้อมกับยื่นนิ้วก้อยและกระดิกเล็กน้อยเป็นเหมือนสัญญาว่าจะทำตามสัญญาแน่นอน

"เกี่ยวก้อยสัญญากันครับ"

"ส่วนตอนนี้และอนาคตผมเองก็ยังอยากช่วยโฮมุระซังให้ปลอดภัย"

"พวกเราจะต้องรอดไปด้วยกันนะครับ"

ถึงแม้ตอนนี้เขาแทบจะไม่เหลือใครแต่ก็ยังมีเพื่อนสนิทคนนี้อยู่ทั้งคนนี่นา

เขาเพียงฟังอีกฝ่ายเอ่ยพูดก่อนจะยิ้มร่าให้

"ครับ งั้นพวกเรากลับกันดีกว่านะครับ"

"หวังว่าเย็นนี้ทุกคนจะหาอาหารมาได้นะครับ"

"จะได้อิ่มท้องกันบ้างสักที"

เมื่อเอ่ยจบก็มองไปรอบๆใช้เพียงแค่สายตาสำรวจว่าคงจะไม่มีอะไรที่พวกเราพลาดแล้วใช่ไหมนะ? ก่อนจะหันมาหาอีกฝ่าย

"แล้วก็ฮิออนซังครับ"

"ถ้าต้องการความช่วยเหลืออะไรล่ะก็บอกผมได้นะครับ"

"ในอนาคตผมยินดีจะช่วยฮิออนซังเสมอครับ"

"อากิคุงยังไหวใช่ไหมครับ?"

"ถ้ามันน่าสะอิดสะเอียนเกินไปจะนั่งพักก่อนก็ได้นะครับ"

"เดี๋ยวผมจัดการเองก็ได้ เพราะว่าผมไม่อยากให้อากิคุงต้องรู้สึกไม่ค่อยดี"

นํ้าเสียงเรียบทุ้มที่แสดงความปรารถนาดี พลางมองมือที่ยังคงจับแขนของเขาเอาไว้ ขำแผ่วเบาในลำคอแล้วเป็นฝ่ายยิ้มร่าให้

"งั้นก็จะเริ่มทำความสะอาดอีกครั้งแล้วนะครับ"

เขาแย้งขึ้นมาก่อนหันไปมองเหล่าก้อนเนื้อที่เต้นตุบเหมือนหัวใจ มือปาดเลือดที่เลอะใบหน้าของตนเอง ค่อยๆหันมาเชื่องช้าเอียงคอเล็กน้อยมองอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มบาง

"ผมเป็นห่วงความปลอดภัยของทุกฝ่ายนะครับ โดยเฉพาะอากิคุง"

"แต่ถ้าอากิคุงขอมาล่ะก็ผมจะทำให้ครับ"

เมื่อพูดจบเขาก็ใช้ไม้ลองเขี่ยเศษซากพวกนั้น ยังไม่อยากจะเสี่ยงเอามือไปจับมันสักเท่าไหร่ถ้าไม่จำเป็น
(+)

กลิ่นคาวคละคลุ้งอีกทั้งเลือดที่กระเด็นมาโดนจนเลอะไปทั้งตัว แต่เขายังคงทุบพวกมันจนแหลกออกจากกันมองดูพวกมันที่ขยับเขยื้อนดิ้นพล่านเหมือนกำลังเจ็บปวด

มือที่คว้ามาจับแขนทำให้เขาหยุดชะงักทันที เสียงหอบหายใจแผ่วเบาพร้อมทั้งมือที่ค่อยๆลดลงเรื่อยๆ จ้องมองไปยังคนด้านข้างตัวเองด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"แต่ถ้าเกิดพวกมันรวมตัวกันแล้วเป็นอิเฮนล่ะครับ?"

"แบบนั้นจะอันตรายนะครับ"
(+)

(ฮืออออออ มันจะช่วยจริงๆเหรอคะ😭 .ยื่นครีมกันแดด)

เสียงเต้นตุบของก้อนเนื้อชัดเจนว่ามันยังมีชีวิต เขาไม่รู้ว่าอุปกรณ์พวกนี้จะได้ผลแค่ไหนแล้วพวกเรามีอะไรบ้างในตอนนี้? พวกมันจะโดนกำจัดยังไง คำถามนี้ได้แต่ผุดขึ้นในหัว

คำตอบมีเพียงแค่ ..งั้นก็ทุบมันเหมือนที่ผ่านๆมาก็พอ..

เขาง้างท่อนไม้ขึ้นเหนือศรีษะก่อนจะทุบก้อนเนื้อลงไปสุดแรงจนเกิดเสียงดังและไม่สนว่าเลือดจะกระเซ็นโดนตัวเยอะแค่ไหนจนกว่าก้อนเนื้อเหล่านั้นจะหยุดเคลื่อนไหวหรือฉีกขาดออกจากกัน

เขาตกในห้วงความคิดอยู่เกือบนาทีก่อนจะยิ้มน่ารีบขานรับคำเอ่ยบอกของคนข้างๆตนเองด้วยเสียงร่าเริง

"ได้ครับ! อาจเลอะเทอะหน่อยหวังว่าอากิคุงคงจะไม่ว่าอะไรนะครับ"

"ยังไงพวกนี้ก็ต้องโดนกำจัดออกไปอยู่ดี แล้วก็ถ้าเริ่มเหนื่อยก็บอกผมด้วยนะครับ"

รอยยิ้มร่าที่เห็นคมเขี้ยวก่อนจะทำท่าชูไม้ในมือขึ้นราวกับเป็นกำลังใจให้อีกฝ่ายแล้วเริ่มก้าวเท้าเดินไปยังบริเวณที่ตนต้องการจะทำความสะอาด
(+)