#KzK_Undoukai

—𝙻𝙰. 𝕋𝕙𝕖 𝕃𝕦𝕞𝕚𝕟𝕚𝕗𝕖𝕣𝕠𝕦𝕤 𝔸𝕖𝕥𝕙𝕖𝕣—

𝐍𝐨. 𝐈𝐕 ｜𝙺𝙰𝚃𝙾̄ 𝙷𝙰𝙺𝚄𝙼𝙾
ʀᴏʟᴇ - ᴄʜᴇᴇʀʟᴇᴀᴅᴇʀ
ᴡᴇᴀᴘᴏɴ : ɢɪᴀɴᴛ ꜱᴄɪꜱꜱᴏʀꜱ

( ขอบคุณที่ให้ยืมตัวค่ะ 🥺🫴

เจ้าของรองเท้า @kzk-shisui.bsky.social )

แต่พอเธอถอดรองเท้าให้เท่านั้นเขาถึงพึ่งนึกได้

แบบนี้เท้าก็เปื้อนน่ะสิ?

แย่จังเลยนะ…คนต่อไปรอมาส่งของเสียแล้ว คงต้องพาไปใส่รองเท้าที่อื่น

ถ้าจะไม่ให้เปื้อนคงมีแต่วิธีนี้นี่แหล่ะ

#kzk_Undoukai_Scavenger

โจทย์แสนกว้าง เขาคิดได้หลายอย่างที่เข้าข่าย มากกว่าครึ่งเป็นของที่ฮาคุโมะนึกถึงใครบางคน

ที่โผล่มาได้พอดีอย่างกับรู้ความคิด

เท่านี้เขาก็ไม่มีปัญหาเรื่องของที่ต้องหาแล้ว แต่จะเลือกอะไรนี่สิ

ด้วยเหตุผลใดก็ไม่ทราบ จึงได้เลือกสิ่งแรกที่โผล่มาในความคิด

รองเท้า…
ซึ่งไม่ใช่ของเขา

แต่ก็ตรงตามโจทย์ ‘ของ’ ที่มาเป็น ‘คู่‘ เลยนี่

#KzK_Undoukai

SCIENTIST OF DAWN
Team : The Luminiferous Aether
Position : Cheerleader

Katō Hakumo

— [ COUNTING DOWN 04 ] —

"บัตรนักเรียนเหรอครับ?"

"อืม–"

เอียงคอนึกอย่างสงสัยถึงความจำเป็นของบัตร ก่อนที่จะนึกไปถึงว่าตนได้พกมาหรือไม่ร่างกายก็เดินเข้าหามืออีกคนอย่างเคยชิน แล้ววางคางลงไป

"ไม่มีครับ~"

ดูเหมือนความคาดหวังนั้นจะมากไปสำหรับฮาคุโมะ เจ้าตัวหันหน้าซุกมือนิ่มที่ไร้ถุงมือกั้นอย่างทุกที
เอาความน่าเอ็นดูไปแทนบัตรได้ไหมนะ

"ยังไงก็ใช้ผมอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ต้องมีบัตรยืนยันด้วยเหรอครับ"

+

เขาพยักหน้ารับ เดินไปตามทางที่ผู้คนเบาบางลงเรื่อยๆ ตรงข้ามกับความครึกครื้นที่อีกฝั่ง แต่ไม่ได้แย่นัก

ก็แน่ล่ะ แขวนคำขอแล้วเขาก็หมดความสนใจจากแสงสีนั้นเรียบร้อย

"ก็เหมาะดีไม่ใช่เหรอครับ"

ฮาคุโมะโน้มตัวเข้าหาเมื่อสายตาอีกคู่หันมาสบกันอีกครั้ง

"แต่ถ้าชิซุยจังอยากเห็น..."

ไม่ได้เอ่ยคำใดต่อ เพียงส่งยิ้มให้เธอ หากความอยากรู้อยากเห็นจะนำพาให้เธอถอดหน้ากากนี้ออก—ก็ไม่ติดอะไร

(คาโตะ ฮาคุโมะ)

#KzK_BigCleaning | #KzK_Roleplay
08月 18日 | เรียวกัง | โรลเปิดแยกรูท

ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์กับอีกหนึ่งวันหลังจากลืมตาตื่น บาดแผลจากการหลบหนีจากกองไฟทุเลาลง แม้ยังคงมีอาการฝันร้ายจนหลับไม่ลงตามหลอกหลอนอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันจนใต้ตาหมองคล้ำ

แต่นั่นไม่หนักหนาเท่ากับแววตาที่หมองหม่นราวกับเป็นคนละคน

ฮาคุโมะทรมานทั้งยามหลับและยามตื่น

+

[ Active & Role-play checklist ]

docs.google.com/spreadsheets...

#KzK_tanabata #KzK_story
07月 07日

จันทราสีน้ำเงินลอยเด่นกลางฟ้าฉายแสงสีน้ำเงินสว่างจ้าจนแม้แต่เมฆขาวยังไม่เหลือเค้า ฮาคุโมะถูกกลืนไปด้วยบรรยากาศของค่ำคืน วาดรอยยิ้มหลบอยู่กลางผู้คน

เก็บซ่อนความอ่อนล้าของแววตาไว้ภายใต้หน้ากาก อย่างน้อยก็จนกว่าคำอธิษฐานเพียงหนึ่งเดียวของเขาจะถูกเขียนลงบนใบกระดาษ

ฝากดวงดาวไปบอกเขาที,
คำปราถนาของผม

จัดการข้าวปั้นไปได้ก้อนนึง ส่วนอีกก้อน ใช้มือค่อยๆแบ่งให้เป็นสองส่วนเท่าๆกัน

"ถ้าไม่อิ่มเอาเพิ่มได้นะครับ ผมกลัวกินไม่หมด"

ว่าอย่างนั้นแล้วก็เอาข้าวปั้นอีกครึ่งเข้าปาก ในเมื่อเธอบอกว่าเท่านั้นพอก็ไม่เซ้าซี้ ถ้าจะไปแล้วอีกครึ่งยังเหลือเขาก็แค่เอาลงท้อง

มองวิวไปเพลินๆ เห็นเต่าเดินต้วมเตี้ยมเรียบร้อยผ่านมา

"นิโกะจังเดินช้าจังเลยนะครับ"

กำลังมองอย่างรอคอยว่าเต่าแก้มแดงตัวนั้นจะเดินไปที่ไหน

เมื่อเทียบกับขนาดตัวแล้วข้าวคำเล็กยังไงก็คงทานไม่อิ่ม เงยหน้าหันมองพวกเขาทั้งคู่ส่งสายตาร้องขออีกครั้ง

ความสนใจของฮาคุโมะถูกดึงดูดไปที่มัตสึจนหมด ไม่ทันรู้ตัวเลยว่ามีอีกหนึ่งสิ่งมีชีวิตกำลังปีนม้านั่งใกล้เข้ามาและหมายตาข้าวปั้นในมือ

"ถ้าให้อีกคำนึง...โอ้ย–"

กุ้งสีแดงที่ยกก้ามขึ้นจะคว้า เป็นเวลาเดียวกันกับที่เขาขยับมือ–ก้ามหนาแหลมคมโดนเข้าที่ผิวอย่างจัง

ถึงจะเพราะปกติกินข้าวตอนชืดเลยติดใส่ให้มันมีรสก็เถอะ

ก้าวขาเดินตามอีกคนไปไม่ช้าไม่เร็ว มองรอบข้างไปเรื่อยถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ลืมเรื่องเกมบิงโกที่เล่นอยู่

"ถ้าเจอเยอะๆ ก็น่าจะดี...ตรงนั้นมีที่นั่งว่างด้วยครับ ไปกันเถอ..."

ชี้ไปยังม้านั่งที่ตั้งอยู่ด้านหน้า แต่เมื่อหันไปอีกทีก็พบว่าโดนแย่งที่เสียแล้วด้วยฝีมือของนก–หรือเป็ด ไม่ก็ห่าน

จะตัวอะไรก็ช่างเถอะ แต่ทำไมถึงรู้สึกว่าโดนเยาะเย้ยอยู่เลย

#KzK_EdoTown
07月 03日 | เมืองโบราณช่วงสาย | โรลปิด w/ @kzk-shisui.bsky.social

หลังเก็บของเข้าที่พักและเปลี่ยนชุดเรียบร้อย เขาก็มายังจุดนัดหมายแต่เหมือนว่าจะมาเร็วไปหน่อย เจ้าของเรือนผมสีขาวในชุดยูกาตะสีเทาเข้มลายใบไผ่เดินสำรวจรอบๆ แต่ก็สะดุดตากับสิ่งหนึ่งเข้า—เจ้าสี่ขาสีน้ำตาลขนฟู

เป็นมิตรกว่าที่คาด คุยเล่นด้วยไม่นานก็สนิทกันเสียแล้ว เพลิดเพลินจนเกือบจะลืมเวลา

+

เป็นคำพูดที่ชวนให้คนฟังอดคล้อยตามไม่ได้ อีกฝ่ายเป็นเช่นนี้เสมอ รู้ว่าควรพูดอย่างไรให้น่าฟัง

แล้วใครจะปฏิเสธได้ลงล่ะ

“…ครับ”

มือที่จับข้อมือไว้–เปลี่ยนมากุมมืออีกฝ่ายแทนเช่นเคย

“งั้น…ก็มาหากันบ่อยๆ สิครับ“
”ได้พัก แล้วก็มีผมด้วยนะ“

เอ่ยหยอกล้ออย่างสำคัญตัวเอง แต่เท่านี้ก็เดาได้ไม่ยากว่าเขากลับมาอารมณ์ดีอย่างเก่า