[ รายละเอียด ]

ระยะเวลาแผ่นดินไหวโดยประมาณ : 6 นาที

• ความเสียหายภายในอาคารห้าง : ไม่มี เฟอร์นิเจอร์ภายในเคลื่อนที่เล็กน้อย

• รายงานที่ได้รับในตอนเช้า - พบเห็นจำนวนต้นเลือดผุดออกมาจากผืนดินเพิ่ม

”ชอบสัตว์อะไรที่สุดหรอคะ?“
อยากถามเหลือเกินว่าเหนื่อยไหม? อยากเจอใครรึเปล่า? แต่แต่ละคำถามนี่ย่าจะชวนหดหู่อย่างเดียว

“ขอโทษนะคะ ไอจังชวนคุยไม่เก่ง เลยชวนเหมือนตอนคุยกับปะป๊าน่ะ”

ไอจังยกมือขึ้นจับกับมือของอีกฝ่ายก่อนจะยันตัวขึ้นตามๆมา

“ไอจังยืนได้แล้ว ขอบคุณค่ะ”
แล้วเธอก็ปล่อยมือของเขาก่อนจะพิสูน์ให้เห็นว่ายืนไหวแล้วจริงๆ ซ้ำยังทำท่าภูมิใจอีกด้วย ไม่ต่างอะไรกับเด็กผู้หญิงวัยละอ่อนเลยจริงๆ

มือก็ยกขึ้นมาพยายามหวีให้เรียบ แต่ไฟฟ้าสถิตดันทำให้ผมฟูกว่าเดิมนี่สิ

“แล้วอาจารย์เมย์เคียว..“
เธอเงียบ พยายามกรองคำถามที่จะไม่ทำร้ายจิตใจอีกฝ่าย
+

“เนื้อกวางตากแดดค่ะ หมักแล้วเอาไปตากแดดอร่อยมากเลยค่ะ เคี้ยวสนุกเหมือนเนื้อวัวแต่กลิ่นเฉพาะหอมมากๆเลยล่ะ ยิ่งโรยงายิ่งอร่อยค่ะ”

กับนาโอเอะจังและตัวเองในสภาพนี้.. เราคงไม่ต้องแคร์ภาพลักษณ์น่ารักๆแล้วล่ะ
”ไว้ถ้าแถวนี้มีกวาง เค้าจะไปล่ามาให้ลองน้า“
พูดติดตลกแหละ ว่าไปนั่น

“อ๊ะ เราคุยเรื่องของคาวแล้ว แล้วของหวานล่ะค่ะ? นาโอเอะจังชอบกินอะไรหวานๆไหมคะ?“

“อ๊ะ ไข่ดองซีอิ๊ว ไอจังอยากกินบ้าง รสชาติเป็นยังไงหรอคะ?”

ท่าทีเธอเริ่มเปลี่ยนจนเห็นได้ชัด ขาเริ่มเหยียดออกแทนที่จะนั่งขด แถมเอียงหัวคุยกับอีกฝ่ายแบบสนุกสนานอีก

“อ๊ะ เนื้อ.. ทั้งหมด?”
เอาจริงๆเจ้าตัวก็ลองมาหลายอย่าง แต่พอขึ้นมัธยมก็เริ่มไม่ได้กินอะไรเทือกนั้นแล้ว เลยต้องใช้เวลาคิดซะหน่อย

“อืออ..”
+

ดวงตาเธอจ้องมองตามอาจารย์สาวแบบไม่ลดละ

ริบบิ้น
ไอจังยกมือขึ้นลูบผมตัวเองทันทีก่อนจะช็อกจนออกทางสีหน้า นี่เราปล่อยตัวให้เยินขนาดนี้ต่อหย้าอาจารย์อย่างงั้นหรอ

แล้วก็คงานหาริบบิ้นหรือยางรัดผมเพราะคิดว่าตกอยู่แถวๆนั้น แต่ก็ไม่เจออยู่ดี

ยอมก็ได้

“..อื้อ”
เธอพองแก้ม เหมือนจะไม่อยากให้ใครเห็นสภาพนี้เลย

“อาจารย์เอมิกะจัง ฝ- ฝากด้วยค่ะ”
เธอเปลี่ยนท่ามานั่งหันหลังให้แล้วสางผมเอง

“แล้วเธอดีใจไหมที่ได้เจอเค้—”
อา ถามแบบนี้คงจะไม่ดีเท่าไหร่ ก่อนที่จะพูดจบเลยชะงักไปก่อน

“ไม่สิ อาาาา อยากกินอะไรไหม?”
มือลูบห่อกระดาษบนตักไป

“อันนี้.. ของฝากน่ะ”

“ชอบกระต่ายไหม?”

เธอพยักหน้า รับฟังเรื่องราวที่อีกฝ่ายได้เจอมาในตอนที่เธอวิ่งออกมาก่อน ถึงจะแอบเสียใจที่แมวทั้งสองตัวจะเหลือแค่ตัวเดียวแล้วก็ตาม..

..ขอโทษนะ

คำถามที่ว่าดีใจไหม.. ก็ตอบยากเอาการเหมือนกัน ใจหนึ่งก็ดีใจที่ได้เจอ อีกใจก็คิดไปแล้วว่าโดนเกลียดแหงๆจนไม่อยากเจออีกฝ่ายตั้งครึ่งใจ

“คือว่า..”

“อือ ดีใจล่ะ”
ถึงเธอจะไม่ได้ยิ้มให้ แต่อย่างน้อยก็ตอบจากใจจริงแล้ว

+

“..ดีจังที่ได้เจอเธออีก”
น้ำเสียงเธอสั่น เต็มไปด้วยความกลัว ความดีใจ ความประหลาดใจ

“…”
ขอโทษนะ
ตอนนี้เธอได้แต่คิดในใจ

“นอนพักนะ ฉันเฝ้าเอง”

จะทักยังไงดีนะ? เขาจะจำเราได้รึเปล่า? เข้าไปต้องโดนด่าก่อนแน่ๆ เธอเดินวนอยู่หน้าทางเข้าสักพักก่อนจะชะโงกหัวมาดูอีกรอบ

จำหน้าไม่ได้เลยแหะ
แต่สัญชาตญาณบอกว่าคนตรงหน้าคือทาดะโนริ

แล้วเธอก็เดินเข้าไป มือข้างหนึ่งถือห่อกระดาษขนาดประมาณหัวเธอไว้ มืออีกข้างยกเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียง

”โนริจัง“
เธอเรียกชื่อเขา ห่อกระดาษถูกวางบนตักเธอ
+

(มารับแล้วนะ)

ไอที่กำลังจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว พอได้ยินคนอื่นพูดถึงชื่อทาดะโนริหรือรองประธาน ก็เหมือนถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมายังไงยังงั้น

เธอเที่ยวเดินถามคนอื่นๆเกี่ยวกับเรื่องของทาดะโนริว่าเขาอยู่ที่ไหน

เดินไปตามร้านค้าร้างๆเผื่อเจออะไรไปฝากเขาบ้าง

แต่เธอที่วิ่งออกมาก่อนโดยที่ไม่หาเขาเนี่ย จะถูกเกลียดไหมนะ?

…

ไว้เจอหน้ากันก็รู้

แล้วเธอก็มาแอบยืนดูเขาตรงหน้าทางเข้า
+

“เผื่อว่า ไอจังจะได้เจอคนอื่นอีก!”

“ทั้งยุอิจัง อลิซจัง โนริจัง เอมิโตะจัง โคโตเนะจังแล้วก็ประธานด้วย!”

จริงๆก็อยากเจอกับทุกๆคนเลย แต่พึ่งผ่านเรื่องร้ายๆมาเลยนึกออกแค่ไม่กี่ชื่อ

“แต่จริงๆไม่ต้องเดินเล่นก็ได้ค่ะ ตอนนี้.. ไอจังแค่ไม่อยากอยู่คนเดียวน่ะ ให้ไอจังไปช่วยทำแผลด้วยก็ได้”

คำสัญญาปากเปล่าแบบนั้นทำให้ไอจังมีกำลังใจเอาตัวรอดต่อไป
”ขอบคุณนะคะ ดีใจจัง จะได้เจอโนริจังแล้ว“

ท่าทางของเธอดูผ่อนคลายขึ้นมานิดหน่อย

”ไอจังเองก็ทนหิวเก่งเหมือนกันนะคะ ตอนนี้เลยยังไม่ได้กินอะไรเลย“
อาจจะเพราะเคยอดอาหารให้คนอื่นมาก่อนแล้ว เลยผ่านไปได้สบายๆล่ะมั้ง

”แต่ว่า พอทำแผลเสร็จแล้ว อาจารย์พาไอจังเดินดูรอบๆหน่อยได้ไหมคะ?“

อย่างน้อยก็ดีกว่านั่งเปื่อยอยู่คนเดียว
+

(เดี๋ยวไปหาแล้ว)

“อ๊ะ อาจารย์.. เอมิกะ”

“เชิญค่ะ ตอนนี้ไม่ค่อยอยากอยู่คนเดียวเลยน้า”
เธอขยับให้แล้วเอามือแปะๆลงบนพื้นข้างๆ

“..ทั้งที่สภาพเราไม่ต่างกันแท้ๆ แต่อาจารย์ยังสวยมากๆในสายตาหนูเหมือนเดิมเลยนะ..”

ทั้งดวงตาที่มองด้วยความอ่อนโยน ทั้งเส้นผมสีนั้น..เธอที่แอบชื่นชมความสวยของอาจารย์ตรงหน้ามาตลอดก็ได้เผลอหลุดปากไป

”อาจารย์เหนื่อยไหมคะ? เจอคนอื่นบ้างรึเปล่า?“
เธอยิ้มออกมา

เธอปล่อยให้บรรยากาศรอบตัวทั้งคู่เงียบไปได้สักระยะ ระหว่างนั้นก็ลูบๆหลังคนตรงหน้าต่อไป

เธอเองก็ไม่ชินหรอกกับการปลอบคนอื่นหรือถูกกอดแบบนี้ แต่ตอนนี้รู้สึกไม่อยากปล่อยเธอไปยังไงไม่รู้

“เน่ อากินะจัง”

“เค้าก็กลัวเหมือนกันถ้าคนรู้จักต้องหายไปอีก..”
ก็ไม่เชิงหายไป แต่เธอหาเขาไม่เจอต่างหาก

“งั้นมาสัญญากันนะ ว่าจะรอดจากนี่ด้วยกันแล้วไปหาอะไรกินกัน หรือถ่ายรูปมาอวดกันถ้าต้องแยกกัน”

ทาดะโนริโซซัดโซเซเปิดเข้ามาทางประตูหน้าบ้าน ทั้งบ้านส่งกลิ่นเหม็นอับแต่ทว่า… ก็ช่างน่าคิดถึงเหลือเกิน

ไร้การตรวจสอบบ้านหรืออะไรทั้งนั้น
หลังเข้ามาแล้วล็อคประตู ทาดะโนริล้มตัวลงนอนในห้องนั่งเล่นของบ้าน มือปล่อยจากสายจูงให้ซาโมอิและอุชิไปสำรวจบ้านเขาเองอย่างอิสระ

“คุณแม่…“

เขาพึมพำออกมาเสียงเบา
ก่อนที่จะหลับไปอีกครั้งด้วยความทรมาณจากการป่วยและความเหนื่อยล้า