「เทรุซังสุดยอด !!」

ในตอนนี้เธอดูตื่นเต้นยิ่งกว่าคนปาเสียอีก มองสลับไปมาระหว่างอีกคนกับลูกบอลที่ลงหลุมไป

คงจะแอบรู้สึกภูมิใจที่ตัวเธอสามารถสอนคนอื่นได้แล้ว

「ในรอบต่อๆ ไปเทรุซังก็ต้องปาลงได้อีกแน่นอน แค่จำความรู้สึกตอนที่ปาลงได้ก็พอ !!」

ว่าแล้วก็ยื่นลูกบอลลูกใหม่ให้อีก พลางมองด้วยสายตาที่แอบคาดหวังอยู่นิดหน่อย

ใบหน้าส่ายไปมาปฎิเสธคำพูดของอีกคน ก่อนจะส่งแววตาที่จริงจัง

「ตอนนี้ผมเป็นเนโกะมาตะเลยนะ !ดวงของผมต้องช่วยได้แน่นอนอยู่แล้ว 」 กล่าวออกมาด้วยท่าทีมั่นใจเป็นอย่างมาก

ถึงอย่างนั้นก็แอบกังวลอยู่เช่นกัน เธอยืนดูท่วงท่าลักษณะการปาและมองลูกบอลที่ค่อยๆ ลอยตัวออกไป จนกระทั่ง...

ตุ้บー

ลูกบอลลงไปอย่างสวยงามพอดิบพอดีกับช่องของมัน

(+)

เขียนเสร็จก็ทำทีเป็นโปรยความโชคดีให้อีกคน

「เรียบร้อยแล้ว ! เทรุซังโยนลงแน่นอน !」

ปัดแปะๆ ทำพิธีเรียกกำลังใจเรียบร้อย จากนี้ก็ต้องรอดูผลลัพธ์ที่จะเกิด

ใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มภูมิใจ เหมือนว่าเป็นลูกแมวทีจับปลามาให้คุณแม่ได้อย่างนั้น

「เทรุซังต้องทำได้แน่นอนอยู่แล้ว !」

กล่าวด้วยท่าทีที่มั่นอกมั่นใจ ถึงแม้ก็แอบหวั่นใจนิดหน่อยกลัวว่าอีกคนจะผิดหวัง

「งั้นผมจะแบ่งดวงดีๆ ให้เทรุซังเองนะ ! จะได้มีโอกาสลงสูงขึ้น !!?」

ว่าแล้วก็เขียนคำว่า 'こううん' เพราะเธอจำตัวคันจิไม่ได้เลยต้องเขียนแบบนี้แทน...แต่อีกคนก็คงไม่รู้ใช่ไหม ?

(+)

...!

「ละ...ลงแล้ว ! เทรุซัง ! ลงแล้ว !」

เจ้าแมวตัวน้อยตื่นเต้นราวกับถูกรางวัลที่หนึ่ง แม้ว่าจะได้เป็นเพียงแค่การปาบอลเด็กเล่นเท่านั้นก็ตาม

จะวืดหรือจะได้
มันตัดสินจากความสามารถของเราแล้วล่ะ
หรือจำเป็นต้องใช้ดวงด้วยนะ ?

ใช้สายตาเล็งและออกแรงขว้างบอล หวังให้ลงหลุม...เจ้าลูกบอลนั้นเริ่มลอยออกไปเรื่อยๆ

เธออยู่ในจุดระหว่างกลางของคำว่าผิดหวัง กับ สมหวัง

(+)

แววตาเป็นประกายระยับราวกับว่าคำพูดนั้นจุดประกายไฟความคิดให้แก่เธอ ไม่รอช้ารีบหยิบหนึ่งในห้าลูกบอลผู้โชคดี

「ถ้าเป็นเทรุซังล่ะก็...ทำได้แน่นอนอยู่แล้ว !」

...การทำตามแอบทำให้นึกถึงช่วงเวลาในวัยเด็กเพียงชั่วครู่ มันก็แค่เพียงชั่วครู่เท่านั้น

เธอปัดเป่าความรู้สึกอื่นออกไป

「จับตาดูผมเอาไว้ให้ดีเลยนะ」

ถึงจะรู้ว่าไม่จำเป็นต้องจริงจังขนาดนี้ แต่พอมีคนจับจ้องอยู่แล้วก็อดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้เลย

(+)

(ไม่อนุญาตได้ไหมคะ 🥲🥹 แต่เรื่องปั่นเล่มสู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ><< !)