จิ้งจอกหนุ่มวางของในมือไว้ใกล้ๆพลางพึมพำบางอย่างกับเถ้าแก่แล้วรับปืนมาถือไว้มั่น

สายตาเฉียบคมจ้องตรงไปยังเป้าหมายที่อยู่เบื้องหน้า

ป๊อก—!

สิ่งที่เกิดขึ้นเกินความคาดหมาย — ลูกกระสุนพุ่งเข้าเป้าอย่างแม่นยำ ราวกับมีโชคช่วย

แววตาสีครามเป็นประกายขึ้นทันทีด้วยความตื่นเต้นจนหางส่ายไปมา

“เข้าเป้าล่ะครับ ยาชิมะคุง!”

เขาชี้นิ้วเข้าหาตัวเองอย่างไม่มั่นใจสายตาสบกับอีกคนราวกับต้องการถามให้แน่ใจ

ก่อนจะเหลือบมองไปทางซุ้มปืนด้วยท่าทีลังเล

“ผมเหรอครับ?”

‘ไม่ไหวหรอก...’

โยรุมีสีหน้าลังเลเล็กน้อยแต่เมื่อเห็นแววตาของอีกฝ่ายที่มองมาก็พลอยทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายลงก่อนจะพยักหน้าเบาๆ ตอบรับ

“ล-ลองดูก็ได้ครับ..”

(+)

แววตาที่กำลังมองหลังของเพื่อนตรงหน้ามีทั้งความแปลกใจและขบขันกับความเอาจริงเอาจังของอีกคน

ในขณะที่ชายหนุ่มยืนอยู่ห่างๆพอให้อีกฝ่ายมีพื้นที่สำหรับเล่น

มือเรียวจิ้มทาโกะขึ้นมากินอีกครั้งแต่ก็ไม่ลืมที่จะเป่าเบาๆให้คลายความร้อนพลางสายตาที่จับจ้องเพื่อนงูไม่วางตา

“สู้เขานะครับ..ยาชิมะคุง”

เจ้ากวางเม้มปากมองต่ำลงอย่างประหม่า ในใจสั่นไหวอย่างควบคุมไม่ได้ พอหายใจช้าๆให้ตนใจเย็นลง

เสียงหัวเราะเบาๆของคุณ ทำเขาเลื่อนสายตาขึ้นมามองด้วยความงุนงง

แต่ก็ยิ้มน้อยๆตอบกลับคุณ

“ งั้น…ถือว่าตกลงนะครับ ”

“ ไว้เจอกันในห้องนะครับ คุโรซาวะซัง ”

เจ้าตัวก้มศีรษะลงน้อยๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นเดินออกไป

( ตัดจบได้เลยนะครับ 🙌🏻 )

(ว้าอฝกกอออ อะไรคับเนื่ยยยทำไมถึงโดนล่ะะ ขอบคุณที่มาเล่นกับโยรุมากๆนะคะ ฮื่อ—😭🤲🏻💗💗💗✨)

จิ้งจอกหนุ่มมองเพื่อนตรงหน้าเล็กน้อยพลางเหมือนเห็นหูและหางที่คาดหวังของอีกคนจนทำให้อดที่จะหัวเราะออกมาเบาๆไม่ได้

“..ได้สิครับ”

ใบหน้าคมหล่อพยักหน้าพลางมองกลับไปที่ร้านเดิมก่อนที่จะใช้ไม้จิ้มทาโกะยากิขึ้นมากินคำหนึ่ง

“ไปกันเลยมั้ยครับ..?”

มือเรียวยื่นจ่ายเงินให้พ่อค้าก่อนจะหันกลับมาสนใจคนข้างกายอีกครั้ง

พลันสายตาก็สะดุดกับแววเหม่อลอยของอีกฝ่ายจนต้องเหลียวตามไปดู

…

ดวงตาคมกริบหันไปเห็นจุดที่อีกฝ่ายจ้องอยู่—ซุ้มยิงปืนใกล้ๆ

ก่อนจะหันกลับมามองใบหน้าของคนข้างๆ สลับไปมาอย่างจับสังเกต

“ยาชิมะคุง..”

“อยากเล่นหรอครับ?”

จิ้งจอกหนุ่มมองการกระทำของอีกฝ่ายอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ

ความตึงเครียดที่เคยมีพลันคลายลงเพราะคำพูดที่อีกฝ่ายเอ่ยออกมา

มือเรียวยกขึ้นโบกมือเบาๆเชิงบอกคนตรงหน้าว่าเขาไม่ได้คิดมากกับคำพูดของอีกคนเลย

แต่กลับเหมือนเห็นภาพซ้อนของตนเองแทนเพราะนิสัยที่คล้ายกันกับเขา

”ไม่เป็นไรครับ..“

”ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน“

เขาหันไปพูดกับอีกคนก่อนจะเริ่มเดินนำไปช้าๆโดยไม่ลืมชะลอฝีเท้าเพื่อรออีกฝ่ายให้เดินตามทัน— จะได้ไม่พลัดหลงกัน

แม้ลึกๆ แล้วจะมีบางสิ่งสำคัญที่เขาอยากไปทำเช่นทุกปีที่ผ่านมา แต่ตอนนี้... คงต้องหาอะไรรองท้องไว้ก่อน

“อืม…“

จิ้งจอกหนุ่มนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งพลางกวาดตามองหาร้านค้ารอบๆจนสายตาไปสะดุดเข้ากับร้านทาโกะยากิใกล้ๆก่อนจะยกมือชี้ไปทางนั้น

“ยาชิมะคุง ชอบกินทาโกะยากิมั้ยครับ?”

“ถ้าเป็นร้านนั้นล่ะก็อร่อยมากเลยนะครับ ผมเคยมากินเมื่อปีที่แล้ว”

(+)

“ผมยังไม่ได้กินน่ะครับ..คิดว่าจะหากินแถวนี้“

”แล้วยาชิมะคุงล่ะครับ..?“

ดวงตาคู่คมสะท้อนแสงไฟจากงานเทศกาลเป็นประกายวาวอารมณ์ในแววตามีทั้งความสนใจและความเป็นกันเองเจือจาง

หูสีเงาดำกระตุกเล็กน้อยทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก ก่อนจะหันไปตามต้นเสียงนั้นทันที

โดยที่หางขนฟูส่ายเบาๆเมื่ออีกคนกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้ามา

“ยาชิมะคุง“

เสียงทุ้มเรียกชื่อเพื่อนด้วยความโล่งใจที่เห็นอีกฝ่ายพลางรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

”ขอโทษนะครับ..รอนานรึป่าว“

เขาถามด้วยน้ำเสียงกังวลหูทั้งสองข้างลู่ลงเล็กน้อยอย่างรู้สึกผิด

ไม่แน่ใจว่าตัวเองปล่อยให้เพื่อนต้องรอนานเกินไปหรือเปล่า

(+)

“ชอบครับ..”

“โทคิซาเนะคุง..ก็ชอบหรอครับ?”

ดวงตาคู่คมเงยขึ้นสบกับอีกคนเล็กน้อยพลางสังเกตท่าทีของอีกคนพร้อมกับพยายามคิดคำพูดในใจก่อนจะส่ายหน้าเบาๆเมื่อได้ยินคำพูดต่อจากนั้น

“ม-ไม่เป็นไรหรอกครับ..”

“เรื่องแค่นี้เอง..”

จิ้งจอกหนุ่มเงยหน้ามองท้องฟ้าตามอีกคนแสงแดดอ่อนๆส่องกระทบใบหน้าทำให้เขาต้องเอียงหลบเล็กน้อยแต่กลับรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด

“นั่นสินะครับ...”

ดวงตาเหลือบมองอีกฝ่ายอย่างเงียบๆความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นอย่างแผ่วเบาและแปลกใหม่ในใจเขา

ถ้าได้พบกันบ่อยกว่านี้...ก็คงจะได้พูดคุยกันมากขึ้น หรือบางที—เขาอาจจะได้เป็นเพื่อนกับเธอจริงๆก็ได้

‘ตื่นเต้นจัง..‘