เขาสัมผัสอะไรแบบนี้ได้เท่านั้น ไม่เคยเห็น คงต่างกับวิญญาณหรือผี เลยไม่เคยเจอ

มีจริงกับเชื่อ มันคนละข้อกัน

"ไม่เชื่อ" เขามองไปที่ศาลไม้ เหมือนศาลาขนาดกลาง มีกล่องรับบริจาคอยู่ข้างหน้าและเส้นเชือกหนาสำหรับลั่นกระดิ่งห้อยลงมา

พูดแบบนั้นแต่ก็หยอดเงิน และปรบมือไหว้เป็นพิธี

ก็ไม่ได้ต่างจากอะไรปกติที่เขาเจอในชั้นหนังสือบ้านมานาบุ

คนเห่ย ๆ แก่ปัญหาแบบเห่ยๆ ก็สนุกเหมือนกันคงเป็นสิ่งที่ฮินาเสะจะพูดตอบ แล้วก็ไม่ได้พูดออกมา

ต่อคิวจ่ายเงินเรียบร้อยรับของมาใส่กระเป๋าก็ออกจากร้านเพื่อเดินทางไปตามแผนที่คุยกัน

ศาลเจ้าในวันนี้ดูเหมือนจะมีคนมาขอพรก่อนหน้าพวกเราอยู่สองสามราย

"อ่านแล้วมันสนุกดี" ล้มลุกคลุกคลานไปเรื่อยๆ มันดูสมจริงกว่าในความเห็นของเขา

"นายก็ชอบเรื่องแบบนี้มาตลอดไม่ใช่เหรอ" หมายถึงนิยายสืบสวนสอบสวน เขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าทำไม หรือมันเริ่มตอนไหน จำความได้ก็เหมือนจะอ่านมาตลอด

"เรื่องที่ตัวเอกไม่ค่อยเก่ง"
... เขามองเล่มหนังสือของอีกฝ่าแล้วเบนหน้าไปมองทางอื่น

"เหมือนตรงไหน" แค่ทรงผม นิสัยก็ไม่น่าเหมือนกัน แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าเป็นประเภทตัวประกอบที่เจอได้เยอะในมังงะหลาย ๆ แบบ

"อืม" ตอบรับตามที่ได้ยิน

"เปล่า" เขาแค่รู้สึกว่าแยกกันเดินมันประหยัดเวลาดี แต่ไม่ไปก็ไม่เป็นไร
เลือกของตัวเองเสร็จแล้วเลยไปยืนมองว่านายดูอะไรอยู่แทน

โชโจมังงะ
การ์ตูนที่เขาเองเวลาอ่านจะตั้งข้อกังขามากมาย ก็เลยเลิกอ่านไปแล้ว ไม่เข้าใจว่าทำไมคนอื่นชอบมันนัก

คำว่าชอบนี่อาจจะตีความได้หลายแบบ เขาอาจจะเคยคิดเรื่องนั้นแต่ก็น้อยมาก ๆ ด้วยธรรมชาติที่ไม่ได้อยากจะสุงสิงกับใครเป็นพิเศษอยู่แล้ว

"คนทำอาหารอร่อย" ภายนอกไม่ใช่เรื่องสำคัญ

ระหว่างตอบก็เลือกหนังสือใส่ตะกร้าเพิ่ม หน้าปกสีมืดๆ ลายเส้นไม่เนี้ยบมากก็เป็นอีกแนวที่เขาอ่าน

"ไม่ไปดูนิยายหรอ?"

(มานาบุเหยียบ)

(/อม /เคี้ยว)

(โอ้ย)

หลังจากกวาดสายตาหาหนังสือที่ต้องการเจอก็ชี้ให้ดู เหมือนจะเป็นซีรี่ส์เกี่ยวกับการ์ตูนโชเน็นทั่วไป เพียงแต่ปกที่หยิบออกมามีสาวอกบึ้มยืนโพสอยู่ด้วย

เขาหยิบมันใส่ถุง รวมกับเล่มก่อนหน้านี้อีกองสามฉบับ แล้วก็มองหาเล่มต่อไป แต่ก็หยุดมองเล่มที่คนข้างๆ ถือ ระหว่างช่วงเวลาที่เขาเริ่มอ่านการ์ตูนก็เคยผ่านไปอ่านเรื่องแบบนี้บ้างเหมือนกัน แต่ไม่ใช่แนว

"อ่านเหรอ?"

(ไม่ก็ได้ /ลูบ)

#KMI_SotsugyoShiki

🖍️กระดานดำ📚

กระดานที่รวบรวมความรู้สึกเอาไว้ และยังเป็นกระดานที่ทำให้คุณนึกย้อนกลับไปในวันวาน
ยังมีที่พอสำหรับคุณอยู่นะ
มาลองขีดเขียนความในใจของคุณกันเถอะ

>> magma.com/d/vY9ZvjLYvB <<

เขาพยักหน้าตอบแล้วก็เดินเข้าไป บางทีการก้าวขาปกติของเขาทำให้ไปถึงที่หมายเร็วกว่าคนอื่น แต่การที่เขาอยู่กับมานาบุและฮานะยุมานานเป็นเรื่องไม่ยากที่เขาจะปรับจังหวะการเดินให้เร็วเท่ากับคนข้างๆ

ใกล้ปีใหม่ร้านหนังสือมักจะมีโปรลดราคามากมายล่อลูกค้า
มังงะที่กำลังติดตามอยู่ก็เป็นหนึ่งในสินค้าร่วมโปรด้วย

แน่นอนว่าฮินาเสะมุ่งหน้าเข้าหาของที่ต้องการทันที

(ขอ 🫴)

(จะให้มั้ยช็อคโกแลต)

อ้าปากเหมือนเคอร์บี้รอกิน (...)

พอหน่อไม้เข้าปากก็งับกินสบายใจ ไม่คิดอะไรมากมาย กลับมากินข้าวต้มซุปต่อ แล้วดื่มน้ำตาม นั่งรอกินเสร็จพร้อมกันเพื่อไปจ่ายเงิน แล้วเดินทางต่อ

จากตรงนี้ต่อไปก็ร้านหนังสือแหละนะ

ไม่ได้พูดอะไรออกไป แล้วก็กินต่อ ไม่นานก็หมดถ้วย เขาสั่งข้าวผัดมาใส่ลงในน้ำซุปเพื่อกินต่อ สุดท้ายก็สั่งเพิ่มอยู่ดี

กินหมดก่อนอีกฝ่ายประจำแต่กินเยอะกว่าสุดท้ายก็เสร็จพร้อมกันอยู่ดี

"นายกินหน่อไม้ไหม?" เห็นยังเหลืออยู่ในถ้วย
...

ปกติก็จะทำให้เสร็จกันก่อนช่วงวันหยุดนั่นแหละ ไม่มีใครอยากมาทำงานในช่วงนี้กันหรอก เขาพยักหน้า ถ้ามีแรงมาช่วยก็ไม่ปฏิิเสธอยู่แล้ว

หยิบทิชชู่จากมืออีกฝ่ายมาเช็ดปากตัวเอง ไร้ความโรแมนติค
"ขอบใจ" ส่วนเสื้อผ้าไม่เป็นห่วง เพราะว่าเปื้อนไปก็มองไม่เห็น

ดูเหมือนเจ้าตัวสูงจะนึกอะไรได้ เลยจ้องหน้าอีกฝ่ายเหมือนพิจารณาบางอย่าง