กัปตันทหารม้าของเธอปล่อยผีไปกินไวน์เลอะเทอะและขอลางานถึงหนึ่งอาทิตย์มักจะกลับมาในสภาพอิดโรยราวกับถูกผีช่วงชิงวิญญานไป

จบ

การเอาเปรียบคนเมานี่ไม่ดีเสียเลยแต่วันนี้เป็นวันฮาโลวีนเทศกาลปล่อยผีที่นายท่านจะดุดันมากที่สุดเชียวละ

คนรับใช้ของบ้านแรควินเดอร์เริ่มชินชากับเสียงที่ราวกับฝ้าจะถล่มได้แต่หวังว่านายน้อยที่เพรียวบางจะยังไม่เอวหักไปก่อนส่วนจีนได้แต่กลุ้มหนักเพราะฮาโลวีนหัวหน้า

จะสั่งเตียงเหล้กให้มันรู้แล้วรู้รอดพอแล้วเตียงไม้

"วันนี้ก็คึกคักนะคะ นายน้อยเมาค้างคงน่าสงสารงั้นพรุ่งนี้จะเตรียมซุปอ่อนๆไว้ให้ " อัลเดลีนรู้งานสมเป็นแม่บ้านวันนี้เป็นวันที่นายน้อยจะเมามายที่สุดแล้วก็เป็นวันที่นายท่านจะได้ทำตามใจมากที่สุด

ปีศาจมาขอไวน์ส่วนแวมไพร์ก็มาขอกินของหวานๆจากคุณปีศาจ

*****************

"ท่าทางจะต้องเปลี่ยนเครื่องเรือน" เอลเซอร์ที่ทำงานอยู่ชั้น 1 ได้ยินเสียงสั่นสะเทือนดังลั่นจากชั้นสองได้แต่ถอนหายใจนี่เขาเปลี่ยนเตียงให้นายท่านปีละ 5 ครั้งแล้วนะ

ขึ้นมามันมีถึง 10 ขวบเจ้าปีศาจตัวดีเห็นก็เริงร่าวิ่งเข้าหาแต่ถูกจับเอาไว้โดยมาสเตอร์ดิลุคที่ตกแต่งตนเองด้วยชุดแวมไพร์

“Trick or treat?”

"หึหึ" เคยะหัวเราะเขาอ้าแขนปล่อยให้อีกฝ่ายรวบตัวขึ้นอุ้มวางแผ่วเบาลงบนเตียงนอน "กินให้เบาๆหน่อยนะ"

เสียงสดใสดังขึ้นพร้อมกับร่างเพรียวบางของพลาธิการสีครามในชุดเดวิลปีนเข้ามาพร้อมกับตะกร้าฟักทองดูน่ารักเสียแต่เจ้าของห้องอย่างมาสเตอร์ดิลุคกลับขมวดคิ้วใส่

"ขอไวน์หน่อยสิ" เจ้าปีศาจตัวนี้ไม่ได้มาขอขนมแต่มาขอไวน์ ดิลุคได้แต่ถอนหายใจเขาหยิบไวน์ที่เตรียมสำหรับวันนี้

"นั่นสินะ อย่างแรกต้องได้รับการยืนยันจากเจ้าตัว อย่างที่สอง...อา น่าจะไม่ยกให้ละคะ"

"เหมือนเป็นการท้าทายเลย"

เวอริทัส เรโชนั้นชอบความท้าทายอยู่นิดหน่อยและดูเหมือนเขาจะต้องใช้ความรู้ที่มีทั้งหมดเสียแล้ว

จบ

"ฉันรู้ว่านกฮูกมักจะชอบโฉบเหยื่อตัวเล้กๆ แต่เขามีผู้ปกครองนะคะ"

"...."

"สู่ขอให้เรียบร้อยนะคะ"

"ถ้าขอ จะให้หรือ?"

ยามที่หลับตาลงคาคาวาชาคิดว่าตัวเองคงจะฝันดี

**********************

"อาร่า ..หลับสนิทเลยนะคะ" เสียงเยือกเย็นของหยกบันดาลฝันดังลอดออกมาเมื่อเห็นด็อกเตอร์เวอริทัสอุ้มอเวนจูรีนที่หลับปุ๋ยออกมาจากบยานหลังกลับมาจากภารกิจ อีกฝ่ายอุ้มเจ้าสัตว์เล็กเอาไว้ตลอดทั้งที่มีลูกน้องหลายคนอาสาอุ้มหัวหน้า

"ชู่ว ...ปล่อยให้หลับอีกหน่อย"

ไม่เป็นไร ฉันอยู่นี่ สองคำที่พูดซ้ำไปมาเพียงแค่นั้นก็ทำให้อเวนจูรีนสบายใจ

คาคาวาชาที่ถูกทอดทิ้ง....หมายเลข....ที่ได้รับแต่ความโหดร้าย

ในตอนนี้ ....จะมีคนอยู่กับเขาคอยจับมือเขาและปกป้องเขาใช่ไหม?

"ฉันอยู่นี่"

เสียงทุ้มต่ำของคุณหมอกระซิบอป่วเบาข้างหูมันทำให้อเวนจูรีนผ่อนคลายลงสัมผัสอ่อนโยนที่สัมผัสเขาอย่างระมัดระวังแตกต่างจากความโหดร้ายทำเอาขอบตาร้อนผ่าว

ร่างสูงเพียงแค่โอบกอดเอาไว้เบาๆ พูดไม่กี่ประโยคลูบศีรษะเจ้าสัตว์เล็กอย่างอ่อนโยนถ่ายถอดความรู้สึกผ่านทางร่างกาย

"อะไรกัน..." อเวนจูรีนทำหน้างอเขาตัวสั่นเล็กน้อยเอนตัวปล่อยให้น้ำหนักตัวเองลงไปกับเรือนร่างแข็งแกร่งเสียงหัวใจของเขาและคุณหมอประสานกันมันทำให้รู้สึกดี

อา ...อบอุ่นจัง

น่าอายมาก น่าอายจนอยากขุดหลุมหลบดีที่ไม่มีลูกน้องอยู่แถวนี้แล้ว

คุณหมอที่ตัวใหญ่โอบล้อมร่างกายเขาจนมิดทำให้อเวนจูรีนรู้สึกเหมือนถูกปกป้อง

"ไม่เป็นไรแล้ว ....." เวอริทัสปลอบเพียงเท่านั้นเขาอยากจะบอกว่าอย่ากลัวแต่นั่นจะทำให้อเวนจูรีนยิ่้งหนีความจริง ร่างเล็กเกลียดเสียงแก้วแตก แส้ และกลิ่นของบุหรี่ ทุกสิ่งล้วนแต่ทำให้เขานึกถึงอดีตที่ไม่ดี

การกระทำนั้นสำคัญกว่าคำพูดเสมอ ...เวอริทัสรู้ดีว่าแม้จะบอกอเวนจูรีนว่าอย่ากลัวไปเลยแต่เหยื่อตัวน้อยขี้ตกใจตัวนี้คงจะระแวงเขาจึงใช้ร่างกายของตัวเองในการโอบล้อมเจ้าตัวเล็ก

"คุณหมอ ..." อเวนจูรีนรู้สึกแปลกประหลาดมันน่าอายมากเขาถูกนั่งบนตักมีคุณหมอคนดีมาลูบหัวสัมผัสอบอุ่มโอบล้อมไปหมดกายของพวกเราเสียดสีกันจนได้ยินเสียงเนื้อผ้า

เป็นสัตวืตัวเล็กตัวน้อยที่ควรถนุถนอม เพราะนกฮูกคอยสังเกตเหยื่อของมันเสมอมันจึงรู้ว่าเจ้าตัวเล้กกลัวอะไร

เจ้าสัตว์ตัวน้อยที่เคยถูกทารุณกรรมมาแสนเนิ่นนานจนสลักความกลัวเอาไว้ในหัวใจโดยไม่รู้ตัวและเหตุการณ์ในเพนาโคนีทำให้มันระลึกถึงอดีตอันไม่พึงประสงค์ขึ้นมา

"ชู่ว " เรโชจุ๊ปากลงเขาถอดหมวกถอดแว่นอีกฝ่ายออกวางมันไว้ข้างๆ มือใหญ่ลูบไล้เส้นผมนุ่มนิ่ม อเวนจูรีนนั้นเป็นสัตว์เล็กขี้กลัวตื่นคนดังนั้นต้องจับมันอย่างระมัดระวัง นิ้วลากไล้ไปตามเส้นขนสีทองแผ่วเบามืออีกข้างโอบประคองร่างเล็กเอาไว้ในอ้อมอกปล่อยให้เจ้ากระต่ายตัวน้อยนั่งจมหายไปในตักเขา

อเวนจูรีนเป็นคนร่างเล้ก

"เอ๋ ..." อเวนจูรีนกระพริบตาเขาก้าวไปข้างหน้าก่อนถูกมือใหญ่จับเอาไว้กระชากตัวร่างกายสัมผัสความอบอุ่นแผ่นหลังแนบชิดกับเนินอกอวบอูมของคุณหมอ ถูกจับนั่งตักตัวจมลงไปในความร้อนมีร่างกายใหญ่ของเวอริทัสคอยโอบอุ้มเอาไว้ อเวนจูรีนชะงักไปครู่ใหญ่ก่อนจะหน้าแดง "คุณหมอ"

"มีอะไรหรือคุณหมอ ฮ้า หรือว่าตกใจไปหน่อยนั่นสินะวันนี้เป้าหมายของเราเอะอะไปจริงๆ" อเวนจูรีนหรี่นัยน์ตาการที่เขาใส่แว่นสวมชุดคลุมหรูหราใส่หมวกล้วนแต่เป็นหน้ากากเอาไว้ปกปิดทั้งสิ้นยิ่งเจ้าตัวพูดล้อเล่นมากเท่าไรก็หมายความว่าจิตใจของเขาไม่ปกติ

"มานี่ " เขาเรียกเจ้าตัวดีอีกครั้งนั่งลงกับขั้นบันไดในบาร์มือสองข้างตบลงที่ต้นขา "มานี่"

มันเป็นการขยับกายเพียงวูบหนึ่งราวกับหายใจแต่นกฮูกที่จ้องเหยื่อของมันย่อมสังเกตเห็นพวกเขาคุมสถานการณ์เอาไว้ได้อย่างรวดเร็วด้วยโล่ห์ของอเวนจูรีน

"มานี่หน่อย" เขาร้องเรียกเจ้าตัวเล็กที่กำลังชี้นิ้วสั่งลูกน้องให้จับเป้าหมายกลับไป อีกฝ่ายหันใบหน้าน่ารักท่าทีงุงงงมาให้ เจ้าตัวเล็กที่แสนโง่ตัวนี้ช่างไม่รู้ตัว