คนแรกพอทน คนที่สองพอเลย ver. 2

มองสองคนที่นั่งประกบตัวเองด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ

แล้วทำไมไม่นั่งด้วยกันสองคน??

"はい???"

แล้วยังไม่ได้ไอติมอีก

ซวยซ้ำซวยซ้อนอะไรกับโลกใบนี้ ไม่เข้าใจอะไรเลย

ขมวดคิ้วมองไอติมแตงโมกับรามุเนะ

(งงครับ)

"ก็แน่สิ จะให้เด็กไปตลอดได้ไง"

ตอบไปโดยที่ไม่มองหน้าอีกฝ่าย ก่อนจะปล่อยมือแล้วเดินต่อไป

"เรื่องเก่า ๆ ไม่ต้องไปคิดถึงมันหรอก"

หันหน้าไปขมวดคิ้วใส่

"เป็นเด็กหรือไง"

ตั้งท่าเหมือนจะสะบัดมือทิ้งแต่ก็ไม่ได้ทำแบบนั้น

สุดท้ายเหมือนจะตัดรำคาญด้วยการจับมืออีกฝ่ายกลับแล้วกึ่งจูงกึ่งลากไปด้วยกัน จะได้ไม่ต้องมาทำท่าลีลาเสียเวลาแบบนี้

"ครับ..."

"ยินดีที่รู้จัก"

ผงกหัวรับตามมารยาทพลางเดินเลี่ยงบรรยากาศสดใสของพวกเอ็กซ์โทรเวิร์ตมานั่งฟังเงียบ ๆ

ก่อนจะบ่นกระปอดกระแปด

"วันนี้ร้อนชะมัด"

เงียบไปพักใหญ่ ๆ เหมือนไม่อยากจะตอบเท่าไหร่

แต่จริง ๆ แค่เล่นตัวเฉย ๆ

"คาซามะ ปี2โรงเรียนเดียวกัน"

ผงกหัวรับคำทักทางของรุ่นพี่ต่างโรงเรียนที่แนะนำตัว แล้วปล่อยให้ทั้งสองคนคุยกันไป

คนแรกพอทน คนที่สองพอเลย...

ในตอนแรกที่ยังไม่โดนเรียกชื่อก็ยังทำเป็นไม่ได้ยินแล้วเดินเลี่ยงออกไปต่อได้ แต่พอโดนคนที่รู้จักเรียกชื่อแบบเจาะจงก็เลี่ยงที่จะทำเป็นไขสือตื่อไปได้

หันกลับไปด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์เล็กน้อย(หรอ) สุดท้ายก็ต้องยอมจำใจเดินเข้าไปร่วมวง(ที่ไม่อยากร่วมด้วยสุด ๆ)โดยที่ไม่พูดกับใครทั้งนั้น

"..."

สองขาก้าวมาถึงเป็นคนสุดท้ายมองทุกคนที่มาก่อนด้วยสีหน้าที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้

ตอนแรกก็ว่าไม่สบอารมณ์อยู่แล้ว แต่เมื่อเห็นคนที่ดูรับมือด้วยยาก(เซย์จูโร่) กับคนที่ไม่ค่อยอยากเจอเท่าไหร่(ยูมะ) เจ้าตัวก็หันหลังกลับไปทันที

เมื่อโดนถามมาแบบนั้นก็ตอบกลับไปด้วยสีหน้าเหมือนจะไม่พอใจเล็กน้อย

สองขาก้าวออกไปจากตรงนั้นทันทีโดยที่ไม่รอให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัวก็เดินนำไปทางที่ตัวเองจะไปก่อนแล้ว

เสตามองคนข้างกายเล็กน้อยเพียงแค่ครู่เดียวก่อนจะกลับมาสนใจเจ้าพวกตัวเล็กตรงหน้า

เขายกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายแมงกะพรุนภาพสองภาพ ทั้งที่ดูจะไม่ใช่สิ่งที่เขาจะทำเลย บรรยากาศที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลยชวนให้อึดอัด จนสุดท้ายก็เป็นเจ้าตัวเองที่ทำลายบรรยากาศอันน่าอึดอัดนี้

"ฉันจะไปตรงนั้นต่อ"

...

ทั้ง ๆ เลี่ยงอีกฝ่ายมาตลอดแต่ตอนนี้กลับไม่ได้ปฏิเสธไปอย่างเคย แต่ก็ไม่ได้ตอบตกลงเช่นกัน

เพราะมีธุระกับเจ้าแมงกะพรุนที่ว่าจึงจำเป็นต้องไปทางเดียวกัน แม้จะไม่ค่อยอยากเดินไปด้วยกันเท่าไหร่

สุดท้ายก็เดินนำไปโดยที่ไม่พูดอะไร

หลังจากที่อีกฝ่ายพูดประโยคสุดท้ายจบ เขาก็กวาดสายตามองเพื่อนร่วมห้องคนอื่นรอบ ๆ พร้อมกับประโยคที่เหมือนจะแปะอยู่บนหน้าว่า 'คนอื่นก็มีเยอะแยะ'

"กินข้าวซะ"

"ยังไงนายก็ต้องกินคนเดียวอยู่ดี"

เขาพูดขึ้นมาเหมือนกับคำสั่งนิด ๆ
เพราะยังไงซะตัวเขาเองก็ไม่มีทางยอมถ่อไปซื้อข้าวเพื่อมานั่งกินร่วมโต๊ะกับเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าตรงหน้าแน่ ๆ

"รีบ ๆ กินให้เสร็จแล้วลุกออกไปสักที"

เขายังคงตอบกลับไปอย่างเย็นชา พร้อมกับเอนตัวลงพิงกับพนักเก้าอี้เหมือนกันไม่ใส่ใจคนตรงหน้าเท่าไหร่นัก

เมื่ออีกฝ่ายเปลี่ยนประเด็นเริ่มพูดเรื่องอื่น เจ้าตัวก็ทำเป็นหูทวนลมและไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

จริง ๆ ต้องเรียกว่าไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องตอบมากกว่า...

"แล้วยังไง"

เขาตอบกลับไปด้วยท่าทีที่ดูจะไม่สนใจเรื่องที่พูดขึ้นมาพอ ๆ กับคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า

"จะกินข้าวไม่ใช่หรือไง"

[Read]

อ่านไลน์แล้วแต่ไม่มีท่าทีว่าจะตอบกลับไป

"มีธุระอะไร"

พออีกคนมัดมือชกด้วยการลากเก้าอีกมานั่งดื้อ ๆ แบบนี้ทำให้ทัตสึยะไม่มีโอกาสได้เดินหนีออกไปก่อน จึงถามถึงสิ่งที่คนตรงหน้าต้องการด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ

"บอกแล้วไงว่าฉันไม่กิน"

(อย่ามาจับ .เดินสะบัดตูด)

(ก็เป็นมาแต่แรกละนะ-)

(นับครบก็ไม่รัก😠)

(ใช่)